TalentTeam Arnhem/Nijmegen goes USA

Een scrimmage noemen ze hier een onderlinge wedstrijd in Minneanapolis. Ook de laatste twee scrimmages tegen the Northern Lights Volleybalclub gingen verloren. De vechtersmentaliteit van de teams is indrukwekkend. De andere regels die ze hebben helpen daar aan mee.

Elk team bestaat uit een aantal kleine meisjes dat erg handig is met een volleybal en fantastisch kan verdedigen. Omdat ze in wedstrijden nagenoeg onbeperkt mogen wisselen, hebben ze altijd lengte aan het net en goede verdedigers in het achterveld. Doordat wij hier zonder libero en vooral met midspeelsters zijn hebben we hier onvoldoende antwoord op. Winnen lukt dus niet, leren wel.

Indrukwekkend was de zes uur durende reis van Minnenapolis naar Omaha, de door de Counting Crows bezongen hoofdstad van Nebraska. Vijf bussen, allemaal voorzien van internet en gevuld met speelsters van de Northern Lights Volleybalclub, rijden achter elkaar door het winterlandschap. Grappig is dat we in de bus de beschikking hebben over internet en kunnen skypen en studeren. We logeren, samen met zo’n 2.000 andere volleybalsters, in het Omaha Hilton.

Ons hotel grenst aan het Qwest Convention Centre waar we onze wedstrijden spelen. Indrukwekkend is ook ‘the Arena’ bij dit convention Centre dat plaats biedt aan 17.000 toeschouwers. Tijdens de finale van de NCAA In 2008 was de hal tot de laatste stoel uitverkocht. In zo’n entourage spelen is een droom voor de speelsters en ook voor de coaches.

Asics 2011 Presidents Day Classic – Omaha is de naam van het toernooi waaraan we deelnemen. Het doet denken aan het Odi toernooi in Middelbeers, maar dan overdekt. Veertig velden, 350 teams. Wij spelen in de open klasse voor 18-jarigen. Met 23 andere teams strijden we om het bereiken van ‘the golden bracket’ en de eerste plaats. Elke toernooidag om 7.45 uur wordt ‘the Stars and Stripes’ gezongen door een 15-jarige speelster van één van de teams. Gelukkig worden de zangeresjes naarmate het toernooi vordert steeds beter.

Oerendhard is het tempo van het spel van de Amerikaanse teams. Alles gaat snel en op tijd. Tien minuten inspelen voor de wedstrijd. Spelerswissels moeten in een razend tempo. Er wordt gefloten om te serveren als de serveerder de bal pakt. Het gaat ons allemaal wat te snel. Voor we goed en wel weten wat er gebeurt is, hebben we twee keer verloren en een keer gewonnen. Dat hadden we ons iets anders voorgesteld.

Recruters zijn assistent-coaches van Collegeteams die toernooien als deze bezoeken voor het vinden van speelsters voor de 1.500 college teams in de Verenigde Staten. Rondom ons veld staat er continu een stuk of tien die we na de wedstrijd te woord moeten staan. Ze zijn erg onder de indruk van onze speelsters.

Daarnaast complimenteren ze ons de tweede dag voor het aanpassingsvermogen van de meiden. Ze zien een ander team dat serveert, verdedigt, aanvalt en uitdekt met een haast Amerikaanse beleving. Na twee overwinningen stuiten we op het nog ongeslagen ‘Tampa Bay 18 Black’. Een indrukwekkend goed team dat tot dan nog geen enkele wedstrijd heeft verloren. Tot 18-18 kunnen we de tegenstander bijbenen. Dan zijn de batterijen leeg. Na de 2-0 nederlaag zit de eerste of tweede plaats in de poule, en dus ‘the golden bracket’, er niet meer in.

Dominant en weer beter dan de vorige dag zijn we de laatste toernooidag. De eerste set tegen ‘Texas Elite 18 Nike Elite’ gaat nog stroef en dus verloren, maar daarna zijn we los. De tegenstander wordt van het veld geveegd. Door de nederlaag daalt het team van de tweede naar de vierde plaats en kwalificeert zich dus niet voor ‘the golden bracket’. Dat hadden ze zich anders voorgesteld.

Wij worden derde in de poule en spelen ‘the silver bracket’, wat betekent dat we nog 7e kunnen worden. De laatste wedstrijd zijn we ‘totaal los’. We laten onze tegenstander alle hoeken van het veld zien. De beloning is mooi, we hoeven niet meer te fluiten (als 2e scheids), vlaggen en tellen. Wij kunnen daardoor ‘the Northern Lights 17’ aanmoedigen, die het toernooi uiteindelijk winnen.

Bijzonder vriendelijk en gastvrij zijn de Amerikanen voor ons. De ontvangst en verzorging door de speelsters en ouders van ‘the Northern Lights 17’ in Minneanapolis was gastvrij en warm. Tijdens het toernooi worden speelsters en coaches voortdurend aangesproken door Amerikanen die naar ons komen kijken. Ze vinden het geweldig dat we vanuit Europa hier komen spelen.

Denver Colorado is stad waar we nu naar onderweg zijn. Een busrit van negen uur. Speelsters en coaches zitten in de bus kennis te maken en ervaringen uit te wisselen met de nieuwe gastgevers die opnieuw vriendelijk, gastvrij en nieuwsgierig zijn.