Marokkaans dagboek Set-Up ’65 (III)
Vrijdag begon de dag met een ochtendwandeling richting het ontbijt. We werden hierin begeleidt door de coach, die ook oprichtster is van het team, en speelsters van het nationale team, die ook bij de plaatselijke club spelen. Deze twee dames bleven het hele weekend bij ons en vooral Marleen had er een grote vriendin bij ontmoet. Na het ontbijt gingen we naar de sportschool van de coach. Dit zag er allemaal heel professioneel uit en hadden ze apparaten die we in Nederland ook hadden, waardoor het fijn was hier te werken. Hierna konden we meteen door naar de sporthal want er stond een training op het programma.
Er werd samen met JOC getraind, dit gebeurde op dezelfde manier als bij AS-FAR. Voor ons was de training dus rustig, wat ook wel nodig was met de opkomende pijntjes. Na de training zijn we naar het oude gedeelte van El Jadida geweest. Er werd verteld dat vroeger de Portugezen hier zaten en werd er verder informatie over gegeven. Judith kwam er maar weer eens achter dat korte broekjes hier niet gewoon zijn, want ze werd op haar kont geslagen door een peuter.
Dit zorgde ook bij de plaatselijke bevolking voor veel gelach. Om 6 uur werd er weer getraind met JOC, dit keer met de serve en pass in de hoofdrol. Hierna hebben we een hammam behandeling gekregen met afsluitend een sauna. Dit alles was in de eigen zaak van de coach van het team. Na deze heerlijke behandeling gingen we uit eten, waarna het alweer tijd was om te slapen.
Zaterdag stond er een toernooi op het programma met JOC en AS-FAR. Voor het toernooi hadden we tijd voor onszelf en zijn we naar het strand geweest. Hier bleek wel dat Carmen goed kan matchen, want haar rode trui paste perfect bij de kleur van haar gezicht. Manon, Merle en Ilse hadden de eer om nog even een rondje op een kameel te kunnen maken, wat een bijzondere ervaring was voor hen.
Na de strandwandeling gingen we eten met het complete team van JOC, ook hebben we het team van AS-FAR daar weer ontmoet, waarna we met alle teams genoten van het eten. Tijdens het eten werd er gefilmd. Deze cameraman zou ons de rest van de dag volgen voor een promotiefilmpje.
Eenmaal de sporthal bereikt, vertelde Brahim hoe het allemaal zou verlopen. We moesten eerst weer naar buiten en een busje in, waarna we er ook meteen weer uit mochten. Gefilmd werd hoe wij naar de sporthal liepen en ons klaarmaakten voor het toernooi. Terwijl wij al aan het inlopen waren, zat onze tegenstander nog in hun normale kleren. Tijd is in Marokko niet echt van belang, het komt allemaal wel. De eerste wedstrijd was tegen AS-FAR, waar we het onszelf eerder al moeilijk tegen hadden gemaakt. Vandaag hadden we weer de servedruk die de hoofdrol speelde in de wedstrijden. Vooral Christie scoorde veel met haar serve. We wonnen deze wedstrijd eenvoudig met 25-6 en 25-9.
Bij de tweede wedstrijd hing er een hele andere sfeer. We speelden tegen het plaatselijke JOC. Er was meer publiek komen kijken en de opening van de wedstrijd verliep heel anders. Dit keer moesten we het Wilhelmus zingen en was er een dansgroep die op zelfgemaakte muziek een show neerzette. Vanaf het begin voelden we dat deze wedstrijd vooral voor het publiek veel meer speelde. Toch konden wij onze hoofden boven water houden en wonnen we de wedstrijd met 25-13 en 25-8.
Opvallend was dat in beide teams een groot verschil zat qua niveau. Als afsluitende wedstrijd hadden AS-FAR en JOC hun beste speelsters bij elkaar gevoegd. Weer werd er voor de wedstrijd het Wilhelmus gezongen. Het combinatieteam begon meteen sterk aan de wedstrijd. Hun hoge servedruk bracht ons al snel op een grote achterstand. Halverwege de set wisten we weer bij te komen, maar het combinatieteam kwam op het eerste setpoint. Deze werd door ons weggespeeld en zo konden wij de set naar ons toetrekken met een stand van 24-26. De tweede set begonnen we scherp en dit konden we de gehele set vasthouden. Het combinatieteam had moeite om te scoren, waardoor wij al snel uitliepen. De set ging met 14-25 naar ons, waarmee we ook deze wedstrijd wonnen.
Na de wedstrijd werden we bedankt door het team van JOC en kregen we een presentje. Bijzonder was dat het publiek de zaal in was gekomen en iedereen met ons op de foto wilde. Toen onze mondhoeken niet meer mee wilden werken, werden er nog bedankjes uitgesproken en waren er drankjes en Marokkaanse lekkernijen.
‘s Avonds zijn we naar Medina geweest, om wat te drinken. De vrienden van de meisjes die ons begeleidden gingen ook mee, waarvan een jongen een gitaar had meegenomen. In onze woonkamer hebben wij de avond afgesloten door liedjes te zingen die werden begeleid op de gitaar.
Zondag moesten we om 9 uur de koffers in hebben gepakt en klaar staan voor het ontbijt. Hierna was het alweer tijd om afscheid te nemen van de mensen in Marokko en in het busje te vertrekken voor een rit van bijna 6 uur richting het vliegveld in Fes. Hoe de mensen hier afscheid nemen, is bij ons nog steeds niet helemaal bekend. Het aantal kusjes en op welke wang verschilt nogal veel per persoon.
Onder onze rit is er nog een stop gemaakt om boodschappen te doen en een snelle hap te nemen bij de Mac Donalds. Eindelijk op het vliegveld gearriveerd, was het nog bijna de vraag of Anne en Christie wel mee zouden kunnen, maar na uitgebreide controle kon iedereen mee. Er werd nog even afscheid genomen van Saïd, die nog een weekje langer in Marokko bleef om bij zijn vrouw en kinderen te kunnen zijn. Brahim had nog problemen met de grootte van zijn handbagage, maar na wat onderhandelen kon ook zijn koffer gewoon mee. De vlucht verliep allemaal prima en het was fijn dat de ouders die reden allemaal op het juiste vliegveld aanwezig waren om ons op te halen. Rond 2 uur kon iedereen weer genieten van haar eigen bed.
Het was voor ons allen een onvergetelijke week, met voor ieder persoonlijke hoogtepunten. Bij deze willen wij iedereen die deze reis mogelijk hebben gemaakt bedanken!
Deze week wordt er weer hard getraind voor de eerste wedstrijd van de play-outs. Deze is zaterdag om 18.00 uur in De Schalm tegen Dynamo Apeldoorn. Wij hopen u daar weer te zien!
(Het dagboek werd bijgehouden door Ilse Kamphuis)