De beer was los bij Rijswijk vs TTP
Op 1 maart mocht het jonge talent team beren één weer los. De voorgaande weken was er hard getraind en onder de bruine vacht zaten dan ook weer de nodige extra kilo’s spieren. Aangekomen op de parkeerplaats in Rijswijk lieten we ons niet afleiden door de nieuwe auto van de compleet onbekende coach van de tegenpartij, gefinancierd door het omsmelten van zijn niet gewonnen medailles. Onder leiding van opperbeer dhr. Zwerver en papa beer Boswinkel begon de opwarming furieus.
Sommige beren leken al even opgewarmd en kwamen met een goed gebruinde vacht terug van de Spaanse zon (jarige beer Steenis en babybeer Ruben). De Rijswijkenaren boekten in 2013 een verdiende overwinning in ‘ons hol’ van de beer en hadden vervolgens geen moeite met het schrijven van een wedstrijd verslag waarin we werden weggezet als kinderen. Toch leek het dat juist de Rijswijkenaren moeite hadden met de late aanvangstijd na Sesamstraat, de ‘net niet Rotterdammers’ kwamen dan ook op een pijnlijke 0-8 achterstand in eigen huis. De (nog steeds) onbekende coach speelde gelijk kinderlijk met zijn toetertje waarop de scheidsrechter floot voor een time-out.
Hoewel hierna het eerste punt voor Inter gescoord werd bleef de nummer 1 van de topdivisie het blok van de talentteam beren gebruiken als een speelgoed dartbord. Mocht er dan een verdwaald pijltje van Zuid Hollanders langs de blokkering komen, werd die nauwkeurig opgevangen door onze libero. Waar de beren al begonnen aan het volwassen siervuurwerk, bleven de Rijswijkers noodgedwongen steken bij de knaltouwtjes en de rotjes. De beer was los en de set werd vakkundig en vol ervaring uitgevolleybald.
Waar de beren in voorgaande wedstrijden niet het niveau konden vasthouden, leerde onze ervaring dat we ook de tweede set met strijdlust moesten beginnen. De huid moest immers niet verkocht worden voor de beer geschoten was. Op de tribune ontstond halverwege de tweede set grote verwarring aangezien Imre Harnischmacher het veld betrad. De vraag was of deze Limburgse beer zijn berenpak had verwisseld voor een carnavals pak maar als snel bleek dat de limbobeer gekomen was om te volleyballen. In het juiste kostuum was een hij een ware plaag voor de Rijswijkse blokkering.
Desondanks leek het speelgoed treintje van de opponent te gaan lopen. Een nog nooit eerder vertoonde doortikfout van de verder solide spelende brabbelbeer Gortzak zorgde zowaar voor een setpoint voor Inter. Een lange rally volgde, ervaring leerde ons niet gehaast te willen scoren en de kansen af te wachten, het Arnhemse dartbord rolde langs het net uit en de Rijswijkers gooide de pijltjes maar al te graag in het blok van toverbalbeer Schie.
Ondanks de gebruikelijke fouten vanaf de achterlijn werden de setpoints van Inter kinderlijk eenvoudig weggespeeld door joekelbeer Scheper, die keer op keer werd voorzien van prima passjes van knuffelbeer Kamp. De spanning steeg naar een hoogtepunt en dus konden we onze ervaring laten spreken. Blokkerend stond de status van middenbeer Ogink de Rijswijkers in de weg, hierbij moet worden toegegeven dat zijn status voorafgaand aan de wedstrijd werd verhoogd door het eten van de nodige bruine bollen. Het eerste setpunt werd gelijk afgemaakt: 2 – 0 via 27-29.
Het Zuid Hollandse publiek, dat met het scanderen van ‘boven de 20’ probeerde duidelijk te maken dat het nu tijd werd voor mannen volleybal, kreeg gelijk. Echter werd het mannen volleybal vertoond door de beren in schaapskleding, de winnaars van de tweede set droegen namelijk ook blauw, maar met oranje ‘Papendal’ tinten. Datzelfde publiek, overstemd door de fanatieke Arnhemmers, begon te morren richting de arbitrage. Ook de zes op het veld hadden iets te veel naar de kinderserie Calimero gekeken en beklaagden zich meermaals bij de arbiter. Deze hield de kaarten op zak en gaf de aanvoerder van Rijswijk de nodige opvoeding mee. Toen de stofwolken waren gedaald stond er plots een serie matchpoints op het scorebord.
De sleutel tot het succes was het veelvuldig opzoeken van de Rijswijkse libero, die niet verstandig was met het kiezen van zijn shirtkleur. Het opvallende geel deed de beren denken aan een honingpot en de ballen gingen dan ook als bijen naar de honing. Wij zagen geen leeuwen en beren meer op de weg en de setpoints werden zoals in de gehele wedstrijd vakkundig uitgespeeld. De thuisploeg deed na afloop nog wat huilie huilie en sprak over ‘arrogantie’. Een koekje van eigen deeg zeggen wij! Alaaf! Drie punten.
(Wedstrijdverslag van Stijn van Tilburg, Talententeam. Foto Jan van den Noort)