Veracles wint 2de keer van kampioen

“DeVoKo . . . . . . . . Kampioentje, ole, ole, gezien de prestaties over het hele jaar terecht, maar vandaag doen wij daar niet aan mee!”  Met die gedachte zijn wij richting Denekamp gegaan. Aangekomen bij de sporthal leek het wel een woonwagen (Dene)kamp. Overal vrachtwagens en caravans, geen parkeerplaats te vinden. Zo dicht bij de sporthal wonen moet geweldig zijn, maar wel handig als er een plekje gereserveerd wordt voor je gasten. Ha ha, geen probleem hoor, even door rijden en we konden onze auto kwijt. Nooit verkeerd om voor de battle een korte wandeling te maken en een frisse neus te halen.

In de heren kleedkamer vonden we een plekje om aan de wedstrijd voorbereiding te beginnen. Dat de loodgieter nog bezig was met de waterleidingen mocht de pret niet drukken. Wel moesten we de bespreking in code houden met wat ingewikkelde tekeningen, want ja, je weet maar nooit. Misschien was de loodgieter wel undercover en ons plan mocht nog niet naar buiten.

In de voorbeschouwing werd door Marcel aangehaald dat de druk aan onze kant lag, maar zo voelden wij dat niet. Dit zijn mooie potjes, een tegenstander,  die mooi volleybal speelt en waarop je ook en plan kan plaatsen.

In de eerste set bleek het plan te kloppen, zonder veel problemen konden we deze set naar ons toe trekken met goed en attractief volleybal. (18-25) In de tweede set liet DeVoKo zien waarom ze kampioen zijn geworden. Meer druk met de serve, goed spel door het midden en slimme speelsters aan de buiten kant, waarbij Anouk Molendijk toch een paar keer haar klasse liet zien. Bij 19-13 achter hebben we een dubbele wissel geplaatst.

 Misschien onnatuurlijk, maar beide passer lopers werden vervangen door twee verse krachten, Malou en Dienke. Punt voor punt kwamen we dichterbij, tot er weer een gelijke stand op het score bord stond, 23-23, maar zo hard er gewerkt was om langszij te komen, zo snel was de set na nog twee puntjes van de Denekampers afgelopen.

Ondanks het feit dat de wissels meer een truc was, speelden ze zo goed en hadden ze de set bijna nog naar huis gehaald, dus ze verdienden om te blijven staan in de derde set. Het verlies was een domper, maar wij voelden dat wij de uitdaging konden klaren, als team. Opnieuw bleek dat het handig is om een bank te hebben die soms beter zijn en enkel daar zitten, omdat de trainers niet meer dan 6/7 spelers op mogen stellen.

Lopende de derde set hebben we Fleur weer terug gezet, want haar kanonskogels hadden we nodig om de verdediging van DeVoKo geen kans te geven. Ook haar “wall (blok) of fame” samen met Fenna, was bij tijd en wijle een niet te omzeilen muur. Setwinst 21-25.

Een 2-1 voorsprong en het begon er op te lijken dat er een voorkeurskant ontstond. In het begin van de vierde set was hier nog niets van te zien. We namen een voorsprong en gedurende de gehele set leek het er op dat de wedstrijd tot een einde zou komen. De individuele klasse van Anouk voorkwam dit echter. Ondanks het feit dat de dia’s Eva en Renee samen een weg hadden gevonden om allebei hun bijdrage te leveren aan het team, werd deze slag verloren op een tot dan toe sterke setting in de pass. In plaats van het opvangen van de top-spin sprong serve die toch elke keer relatief gemakkelijk werd opgevangen, werd er nu gekozen om hem tot twee keer toe uit te laten gaan. Even vaak bleek de bal toch binnen de lijnen te draaien. Jammer, maar misschien verdiende deze wedstrijd wel een vijfde set. Setverlies 25-21.

Gezien het feit dat alle sets gewonnen waren aan de kant die richting publiek speelde leek het Mark handig om daar te eindigen. Een gegeven en een keuze die de juiste is gebleken. Halverwege stonden we nog met 9-7 achter, maar uiteindelijk konden wij “aan de goede kant” de wedstrijd winnend afsluiten. (13-15)

DeVoKo is de terechte kampioen, 19 punten verschil is niet niets, maar twee keer winnen van DE kampioen is absoluut een prestatie. EEN TEAM PRESTATIE. Niet iedereen heeft evenveel gespeeld, maar iedereen was wel even belangrijk. Dit zijn wedstrijden die gewonnen worden op detail. Iedereen wil spelen, maar als je met tranen in de ogen toch nog luidkeels “hup Veracles” kunt roepen en op de momenten dat je binnen de lijnen komt, dit ook nog eens voor 100% doet. Dan ben je voor mij een HELD.

(Wedstrijdverslag Erwin Sikkema, trainer coach StadsGarderobe Veracles)