Jankende Ballenbakkleuters en Cartofilie

Wellicht is u opgevallen dat er naar aanleiding van vorig speelweekend, waarin Vrivo uit speelde tegen Renswouw, geen verslag van Vrivo-hand te lezen was op VoV. Dit had als reden dat het spel van Vrivo kant simpelweg te droevig voor woorden was en dus het papier niet verdiende. Begrijp me niet verkeerd, Renswouw heeft een goede ploeg, maar het niveau dat de Tukkers aan de dag legden, en met name op het mentale vlak, had veel weg van een verwende kleuter die van z’n pappie en mammie niet in de ballenbak bij de McDonald’s mag en jankend ter aarde stort om benentrappelend het hem aangedane onrecht tot uiting te brengen. Een flink pak voor de billen is de enige juiste remedie tegen dit soort pure onzin en die heeft Vrivo dan ook gekregen in de vorm van een kansloze 4-0 nederlaag. Basta! Punt!

Afijn, erg lang stilstaan bij dit debacle konden de Mannen van Vrivo ook niet, want het weekend daarop (afgelopen weekend dus) stond het treffen met “Auto van Oort / Rebelle” (hierna te noemen “Rebelle”) op het programma. Deze ploeg staat bovenaan in de 2^e Divisie B, dus de jankende-ballenbakkleuter-houding diende heel snel weer plaats te maken voor een, Vrivo zo kenmerkende, stoere en mannelijke attitude. Aangezien midman en topblokkeerder Dennis Polman niet aanwezig kon zijn i.v.m. vakantieverplichtingen in Caribische oorden, waren er twee spelers van het beloftenteam nodig voor het opvullen van dit gapende gat: Bedankt Wiljen en Berthil!

Even tussendoor: Nu ik dit verslag aan het schrijven ben zie ik tot mijn positieve verbazing dat het de redactie van VoV behaagd heeft deze wedstrijd in de “VoV Weekend Top 10 (en meer)” te zetten. Dat kunnen wij wel waarderen! Om even kort daarop in te gaan: Na rijp beraad is besloten om de voltallige “Bioritme-staf” binnen Vrivo te ontslaan omdat men wil voorkomen dat de wintertijd het bioritme (en daarmee dus ook de resultaten) aan zal tasten; zie http://www.vizieropvolleybal.nl/archieven/29498. Dit heeft wonderwel uitstekend gewerkt zo zou deze wedstrijd blijken. Over de arbitrage van deze dag hebben we aan het einde van dit verslag ook nog wel iets op te merken…

De Mannen van Vrivo betraden de arena in hun typerende “4-2 opstelling”, waarbij met 2 spelverdelers wordt gespeeld en er zodoende altijd 3 netaanvallers in stelling te brengen zijn. Een concept dat al zo oud is als de weg naar Rome, maar op hoger niveau eigenlijk nooit meer gespeeld wordt. Dit geeft tevens de allroundheid van de Tukkers aan; 2 uitstekende spelverdelers die ook nog eens passend en aanvallend hun steentje meer dan bijdragen. Voor aanvang van de 1^e set was er nog het opvallende gegeven dat de arbitrage(!) een heuse videocamera in stelling brachten om dit volleybaltreffen te vereeuwigen. Er werd uitgelegd dat dit voor leerdoeleinden bedoeld was, maar de Vrivole mannen kunnen zich tòch niet aan de indruk onttrekken dat ze onder een soort verscherpt toezicht staan van de Nevobo. Echter, alle conspiracy-theorieën ten spijt diende er toch gewoon gevolleybald te worden.

De 1^e set ging redelijk gelijk op en de Mannen van Vrivo lieten er geen misverstand over bestaan dat de spreekwoordelijke huid duur verkocht zou gaan worden. Een lichte voorsprong in de loop van de set voor de Tukkerse ploeg betaalde zich aan het eind uit in een 26-24 overwinning. De 2^e en 3^e set gingen met gelijke cijfers (22-25 en 22-25) naar de Dierense ploeg en gelatenheid leek een beetje parten te spelen bij de thuisploeg. Coach Matthijs Oosterhuis hamerde erop de 4^e set in te gaan als een team; “…níet als 6 x 1 in het veld opereren maar als 1 x 6! Focus op je eigen spel en team, en negeer alles daarbuiten!” Dit bleek niet teven dovemansoren gericht, want hoewel de passing helemaal niet goed liep bij de Vrivolen (de libero heeft heeel soms ook wel eens een offday), werden de meeste rally’s tòch gewonnen door hard werken in combinatie met agressief en enthousiast spel. Resultaat was een duidelijke 25-19 zege in de 4^e set!

Voor een 2-2 tussenstand zou van tevoren wellicht zijn getekend, maar nu roken de Mannen van Vrivo bloed; de enige bevredigende uitslag van vandaag was een 3-2 overwinning! Met deze attitude gingen de Vrivo mannen dan ook het veld in voor het slotstuk. De gelijkopgaande 5^e set betekende een veldwissel bij een stand van 7-8 voor de Rebellen. Hierna leek Rebelle de overhand te nemen want 11-13 en 12-14 lijkt een kansloze missie, zelfs voor de Mannen uit Vriezenveen. Echter van opgeven wilde men niet weten en middels een aantal uiterste krachtsinspanningen (die des nachts, naar zou blijken, moesten worden bekocht met verscheidene flinke krampaanvallen), gecombineerd met geforceerde fouten aan Dierense kant werd de winst met 16-14 uit het vuur gesleept! 3-2 winst op koploper Rebelle, die, naar achteraf zou blijken, daardoor de 1^e plek verloor aan Renswouw.

Dan tenslotte nog even over de arbitrage: De 2 scheidsrechtersmannen, die helemaal in Vjenne kwamen arbitreren, wil ik bij deze een welgemeend compliment maken! Hoewel de wedstrijd bij tijd en wijle sportieve emoties met zich meebracht, zoals mijns inziens normaal is (http://www.vizieropvolleybal.nl/archieven/29552), hebben de beide leidsmannen dit perfect aangevoeld en zorgden voor rust zonder dat ze last hadden van wat de NeVoBo “cartofobie” noemt (http://arbitrage.nevobo.nl/index.php/arbitrage-column/233-herziening-dsm-v). Ik vond dit column op de “Volleybal Arbitragesite” nogal opvallend omdat daar waar de arbitrale tak van het ons overkoepelende volleybalorgaan een “cartofobie” denkt te bespeuren, ik veeleer constateer dat, in een poging “het verschijnsel cartofobie uit te bannen uit onze mooie sport”, “cartofilie” het doorgeslagen antwoord hierop lijkt te zijn. Te pas en te onpas worden kaarten getrokken voor de meest idiote schendingen van de “morele beginselen” (hoe subjectief kun je het uitdrukken?). Soms lijkt het trekken van kaarten wel als een soort preventieve (i.p.v. uiterste-) maatregel tegen vermeend wangedrag te worden ingezet, waarbij het paradoxaal en ironisch genoeg meestal leidt tot het tegenovergestelde.

Welk een verademing te hebben mogen ervaren dat klaarblijkelijk niet alle scheidsrechters zich laten meeslepen door de paranoia van de volleybalbond en “common volleybal sense” ook nog gewoon bestaat. Hulde voor twee mannen uit Lelystad en Doetinchem!

(Wedstrijdverslag van Matthijs Oosterhuis, Vrivo)