Veracles gunt Leeuwarden puntje

“Je bed uit komen, het blijft een lastig ritueel voor studenten. Noem ons lui, noem ons laks; feit blijft dat het overgrote deel van ons graag de kans grijpt zich nog even om te draaien wanneer er eigenlijk een college gevolgd zou moeten worden. Zeker wanneer de avond ervoor een zekere barman in ’t Fust je trakteert op een fikse scheut Ketel 1 in je bier, kun je de daaropvolgende ochtend maar het best slapend doorbrengen. Nergens zin in hebben, bij de gedachte aan het in beweging komen je maaginhoud al naar boven voelen komen; ellende, je kent het wel.

Hoe anders is dat bij de Veracles – heren op een zaterdag dat er thuis gespeeld mag worden! Natuurlijk heeft niemand het op vrijdagavond laat gemaakt, natuurlijk heeft niemand wat gedronken. Op zaterdag zijn wij namelijk fit. Altijd. Zonder moeite staan we om negen uur naast ons bed, vol energie, klaar om alles in onszelf naar boven te kunnen halen op het moment dat de scheids fluit voor de eerste service.

Dan kun je toch elke week alleen maar hopen dat de tegenstander het allemaal ook zo serieus neemt, dat zij hun vrouwen, kinderen en werk voor een paar uurtjes opzij kunnen zetten om een mooie pot volleybal op de mat te leggen. Doen wij ook, uit respect voor de tegenstander en het publiek op de tribune.

Helaas, het mocht niet zo zijn. Rond een uurtje of drie slenterden de mannen van VC058 de Struikhal binnen. Gezichten op neutraal, niemand van hen die er van tevoren in leek te geloven. Ook Veracles was wat gedesillusioneerd bij het zien van de rode – lantaarndragers van de 2e divisie A: “Wordt het echt zo’n pot?!”

Ja, zo’n pot werd het. Nadat we, zoals we gewend zijn, de inslaanbokaal kansloos verloren hadden begon de ‘wedstrijd’. Vanaf het eerste punt werd er geklaagd over schermen (ook zoals we intussen gewend zijn) door Leeuwarden, vergeefse pogingen werden ondernomen om de scheids dit ook te laten inzien. Deze kende de regels hieromtrent echter nog een stukje beter dan de mannen uit Leeuwarden en gaf hier (terecht) geen gehoor aan. Wellicht wat door frustraties gevoed werd menig bal vakkundig zo hard mogelijk buiten de lijnen geslagen. “Zelf minder fouten maken en je wint”, zo weet elke volleyballer dan. Klopt als een bus, dus dan doen we dat; de set werd met de nodige slordigheid beslist op 25-18 in het voordeel van Veracles.

In set twee was het wedstrijdbeeld niet veel anders. De wedstrijd sukkelde wat voort, het publiek dommelde wat in slaap. Niet bijster interessant allemaal, met een dubbele wissel aan het einde werd het uiteindelijk 25-20 voor Veracles.

Voorsprong van 2-0 dus, met set nummer drie op het punt van beginnen. Zo ingedut als het publiek er op dat moment bij zat (geef ze eens ongelijk) begon Veracles ook aan deze set. De meeste fouten werden nu aan eigen kant gemaakt, de scherpte ontbrak. Ook de wissels konden de het setverloop niet keren; 20-25.

De vierde set dan. Niemand heeft zin in een vijfsetter in een wedstrijd waar je vooral tegen jezelf speelt. Zelf een beetje wakker geschud, een beetje fris bloed vanaf de kant erin en gaan. De beleving die de hele wedstrijd miste kwam eindelijk omhoog. Het publiek werd wakker en kwam tot de conclusie dat deze set nog wel eens oké zou kunnen worden. De puntjes werden weer gevierd, de foutjes eruit gehaald en de set werd besloten met een karakteristieke doordunkbal van onze zonnestraal van een spelverdeler; 25-19, 3-1 winst voor Veracles.

Lang genoeg scherp geweest, tijd om de zondagochtend weer te maken tot de doffe ellende die het hoort te zijn; brak op de bank, met een winstpartij om op terug te kijken.”

(Wedstrijdverslag via Daniël Koekkoek, Veracles heren 1)