Lofzang der Onvolkomenheid

Stel dat iedereen feilloos zou zijn. Stel dat niemand ooit meer een foutje maakte, maar alles foutloos zou doen. Er zouden geen oorlogen, rechtzaken, gevangenissen, executies, etc. meer zijn; er zou niets strafbaars of verwijtbaars meer gedaan worden. Er zou geen ruzie, mishandeling en huiselijk geweld meer zijn. Iedereen zou in vrede met elkaar leven; niemand zou worden buitengesloten; burenruzies zouden hooguit nog gaan over wie deze week, met liefde, de grijze container voor de hele buurt aan de weg mag zetten. Onze levensdagen zouden zich in dromerige en ontspannen gelukzaligheid heerlijk aaneen rijgen… #zucht

Voor de Nederlandse volleybalspelers en het publiek dat elk weekend in grote getale komt kijken zou dit het Walhalla zijn, toch?!? Geen (on)gecontroleerd opspelende sport-emoties van zowel spelers als publiek, die zouden kunnen ontaarden in onvertogen woorden jegens tegenstander en/of arbitrage en daarmee de morele beginselen kwaad aandoen. Kaarten ter correctie zouden niet meer getrokken hoeven worden. Wat zeg ik, kaarten zouden helemaal niet meer hoeven worden meegenomen en “psychiarbitriatrische afwijkingen” zoals cartofobie en cartofilie zouden niet voorkomen in een niet-bestaande herziene Nevobo-versie van de DSM-V.

Na èlk gescoord punt zou een enthousiast doch vriendelijk en voldoende ingetogen applaus klinken van het héle publiek voor àlle spelers, want niemand mag zich natuurlijk op enigerlei wijze tekort gedaan voelen. Het publiek en spelers zouden optimaal genieten van… ehm… ja wat eigenlijk??? Hier zit natuurlijk helemaal niemand op te wachten, hooguit de Nevobo Utopianen, die in een poging “sportief wangedrag” uit de volleybal te bannen, schromelijk falen en middels doorgeslagen sancties veeleer het tegenovergestelde bewerkstelligen…

Iets kan tegelijkertijd feilloos zijn en toch allesbehalve een goed gevoel met zich meebrengen. Iets kan perfectie benaderen, maar toch verre van bevredigend zijn. Iedereen smult van wedstrijden waarin van alles gebeurt dat op het randje van het toelaatbare is en soms zelfs iets daar overheen gaat; dàt geeft pas een fantastisch gevoel na afloop en stof tot napraten en discussiëren! Vandaar op deze dag een Ode aan de Imperfectie, Hulde aan het Falen: Lofzang der Onvolkomenheid!

*Hulde aan de spelers die zo nu en dan hun emoties niet de baas kunnen en verbale oorlog voeren tegen hun tegenstanders!

*Hulde aan de coaches die hun frustratie botvieren op scheidsrechters die het helemaal bij het verkeerde eind hebben!

*Hulde het thuispubliek dat zich maar irritant blijft gedragen naar de spelers van de bezoekende ploeg in een poging ze van hun à propos te brengen!

*Hulde aan de arbiters die tijdens de wedstrijd tussen SSS H2 en de Mannen van Vrivo hun imperfectie op glorieuze wijze aan de dag durfden leggen!

Stel je voor dat in de 4e set bij een 2-1 voorsprong voor de Tukkers en boven de 20 punten 2 touché-ballen gezien waren door de arbiters in plaats van door de rest van de menselijke zielen in de zaal en op de tribune. Dan zouden zomaar 2 punten aan Vrivo zijn gegeven en een toch al heerlijk tumultueuze wedstrijd, o.a. door het volledig ontbreken van een technische lijn, als een nachtkaars uit zijn gegaan door een klinische 3-1 overwinning voor Vrivo. Nee, doordat de arbiter besloot er een 5e set aan vast te knopen door een 28-26 winst voor SSS toe te laten in de 4e set, werd er een stukje sportieve frustratie aan de wedstrijd toegevoegd die op geen enkele andere wijze bewerkstelligd kon worden!

Dat deze 5e set en daarmee de wedstrijd gewonnen werd door SSS was slechts de slagroom op een explosief toetje. Gelukkig bleek de arbiter ook nog te lijden aan cartofobie, naar ik vermoed versterkt door een zelfverzekerd bewustzijn van eigen tekortkoming, waardoor de nadrukkelijke sollicitaties naar een kaart helaas onbeantwoord bleven… Zoals gezegd is niemand perfect…

De spelers, het thuispubliek, de neutrale toeschouwer, ze werden getrakteerd op een fantastisch stukje sportieve frustratie, die heerlijke stof tot napraten en discussie achteraf gaf met zowel arbitrage als tegenstander en publiek. Veel perfecter kon deze volleybalzaterdag niet worden afgesloten! De feilbaarheid heeft glorieus gezegevierd en daarmede eindigt, in volkomen gelukzaligheid,, deze Lofzang der Onvolkomenheid.

(Wedstrijdbeschouwing van Matthijs Oosterhuis, Vrivo heren 1. Foto Jan van den Noort)