Enigste, enige reden voor Donitas geel
“De enigste reden dat jij hier…” – “Enige.” onderbrak Jisse de scheidsrechter scherp. De aanvoerder was naar de bok geroepen omdat de scheidsrechter van mening was dat zijn gezag ondermijnd werd. Vele uren van treiterijen door zijn leraar Nederlands kwamen in misselijk makende golven naar boven gestroomd in het hoofd van de arme scheidsrechter. De traumatische ervaringen waar aanvoerder Jisse Diekerhof de arme man zo ruw aan herinnerde, deden hem trillend naar de gele kaart grijpen. Hij was hier de scheids. Hij maakte de regels. Zowel in het veld, als op taalkundig gebied. Hij mag dat. Hij kan dat. Als enigste!
Zaterdag 29 november. De Nevobo liet Donitas Heren 2 in drie auto’s afreizen naar Kampen, om daar uit te komen tegen Reflex Heren 2. De week daarvoor had Donitas 2 eindelijk weer een wedstrijd gewonnen. Deze week hoopten we de stijgende lijn voort te zetten in Kampen. Reflex was in de competitie op een prima 7e plek te vinden, Donitas daarentegen op een, uiteraard volledig onterechte, 12e plaats. Boe.
Even een kleine sfeerimpressie: op de tribune waren vijf koeien en een paardenkop te vinden, op de bok stond een pannenkoek die een oliebol nadeed en de tegenstander was wonder boven wonder nog relatief sympathiek. Doodse stilte heerste in de hal na het fluiten van de scheids. Zonder grappen. Het was er echt heel stil. Akelig.
De eerste set wisten we de heren van Reflex een tijd bij te blijven. Rutger ‘Epke’ van der Goot mocht starten in de basis en speelde voor de verandering een prima wedstrijd. Ook Bart de Bruijn had zichzelf een basisplaats getraind en wist een aardig balletje te wippen. Maar Reflex legde prima servicedruk en onze passing had daar helaas geen goed antwoord op. Alsof je ‘vijf’ antwoordt wanneer iemand vraagt ‘Hoeveel is 1 + 1?’ en dan trots op je vingers telt ‘Eén plus één is vijf’. Gewoon niet doen.
Dus, zo verloren we de eerste set. Met 25 – 16. Best wel matig. Maar de tweede set pikten we onszelf weer op uit ons gat in de vloer, klommen we eruit en schopten aars. We lieten zien waar we ook toe in staat zijn en zo wisten we Reflex met 23 – 25 te verslaan. Hoppa, 1 – 1 in sets! Trots wisselden we van helft. Het feit dat de scheids verscheidene malen spoken zag die netfouten maakten, tijdens elke time-out zijn hoofd in zijn handen legde alsof hij het allemaal niet meer zag zitten en als een ware dictator vanaf de bok de wedstrijd probeerde te beïnvloeden, mocht de feestvreugde niet drukken. Er gloorde hoop aan de horizon!
De derde start ving aan en we speelden voor wat we waard waren. Ballen werden naar beneden gepompt, van de grond gehaald en tegengehouden. De block-defense training van Il Grande wierp duidelijk haar vruchten af. Maar helaas, de eindfase, de grote punten, de jopen werden niet binnen geharkt. Ditmaal trok Reflex aan het langste eind en won de set met 25 -23.
In de vierde set was de koek op. Het ging niet meer. Zelfs toen Jisse erin slaagde voor de meest belachelijke reden ooit een gele kaart te halen, kon er geen lachje van af. Met 25 – 16 ging onze nachtkaars zonder glorie uit. Zonde.
Omdat we komende zaterdag geen wedstrijd hebben, wordt er donderdag niet getraind zodat we tijd hebben het legendarische Pornosint te vieren. Het volledig tot de grond toe afbranden van het team zal ons hopelijk uit onze eigen as doen rijzen. Laten we hopen dat er niet hetzelfde gebeurt met de kamer van Auke. IM HERZ!!
(Wedstrijdverslag Martijn Loonstra, Donitas 2)