VoCASA doorbreekt de radiostilte

De trouwe volgers in volleyballand zullen het wellicht gemerkt hebben, maar het kan ook goed zijn dat niemand het heeft het doorgehad. Het is al een tijdje stil rondom VoCASA heren 1. Geen wekelijkse voorbeschouwing of wedstrijdverslag, geen zure smoesjes na nederlagen, geen prikkelende uitspraken of rechtstreekse scheldkanonnades, zoals de laatste tijd te lezen zijn op diverse volleybalforums. De stilte wordt bij deze doorbroken.

VoCASA heeft het de laatste weken niet getroffen. De wet van Murphy in de hoek waar de klappen vallen in het kwadraat. De afgelopen periode beschikte trainer Marnix Elbers nauwelijks over een fitte selectie wegens diverse (langdurige) blessures en zieke spelers. Twee gevallen van Pfeiffer in één team in één seizoen? (En geloof me, daar zijn alle grappen ondertussen wel over gemaakt). Drie gekneusde duimen binnen één week tijd? Een griepgolf die heel het land platlegt, dus ook Nijmegen. Een motorongeluk en een writersblock konden daar ook nog wel bij.

Bovenstaande oorzaken hebben natuurlijk ook gevolgen. De trainingen zijn met gemiddeld 7 man maar matig bezet en bovendien zijn die niet allemaal fit. Je hoeft geen helderziende te zijn om te kunnen snappen dat je hier op topdivisie niveau niet mee wegkomt, met enkele nederlagen tot gevolg. Het niveau is niet constant, ritme en afstemming ontbreken. Concurrenten sprokkelen punten en naderen met rasse schreden. Tijd voor een ommekeer!

Dit schrijven dient dan ook om een fase van herstel en wederopstanding aan te kondigen. De tegenstanders en de Nevobo gaan natuurlijk geen rekening houden met zo’n zielig verhaal (miauw). Het zal toch echt zelf verdiend moeten worden. Met nog vijf wedstrijden te spelen is er gelukkig nog niets beslist in het rechter rijtje. All to play for! De ziekenboeg stroomt langzaam leeg, de blessuregevallen verbeteren per dag. De spirit op de training is terug! Het programma biedt voldoende mogelijkheden, te beginnen zaterdag tegen US.

VoCASA zal eens niet als favoriet aan deze ontmoeting beginnen, maar als underdog. Dat is lang geleden als het gaat om de confrontatie met de Amsterdamse ‘studenten’. 2016 is vooralsnog het jaar van US, dat tegenwoordig beter ME of I zou kunnen heten. Het randstedelijke individualisme heeft zich ook meester gemaakt van het volleybal. Het is blijkbaar niet voor niets ‘I Amsterdam’. Het had ook ‘We are Amsterdam’ kunnen zijn, maar dat past niet in het drukke hipsterbestaan. Zonder compassie en enige vorm van menselijkheid wordt de vluchtelingencrisis die Europa in z’n greep houdt, misbruikt voor een grap over asielzoekers. Waar Nijmegen onderdak biedt aan 3000 vluchtelingen op Heumersoord (waarvan er twee meetrainen bij VoCASA 1), is men in de hoofdstad met belangrijkere zaken bezig? Is dat misschien wat ze daar bedoelen met opvang in de regio?

Het Amsterdamse ‘team’ van voor de winterstop wordt tegenwoordig op sleeptouw genomen door één Italiaanse gelukszoeker. Deze teruggekeerde immigrant moet blijkbaar elk half jaar verkassen. Zaanstad heeft al kunnen ervaren dat één man een set en dus wedstrijd kan laten kantelen. VoCASA verklapt hier dan ook alvast de tactiek voor zaterdag. De tactiek van US welteverstaan. Beetje volleyballen, paar punten achter staan en eens in de zes rotaties een Italiaans servicekanon 5 punten laten maken. Mocht dat niet genoeg zijn, zullen ook in de side out en rally alle ballen achterover gaan.

Het antwoord van de Nijmegenaren bewaren we voor zaterdag, wanneer zal blijken of hier niet alleen ijdele hoop beschreven wordt! US bereidt zich voor op een potje knikkeren lazen we al eerder. Wij zullen komen met de paarse messen geslepen tussen de tanden! Alle ingrediënten voor een mooie pot volleybal lijken aanwezig. Daarnaast verheugen we ons (zoals menig VoV-lezer) op wederom een literair meesterwerkje van De Beste Stukjes Schrijver Van Volleyballend Nederland (#DBSSVVN)!

(Voorbeschouwing van Torsten Slot, VoCASA)