Het kon allemaal niet beter voor Sovoco

Zaterdagochtend 23 april 2016 10.30 uur, liep ik de Bunt binnen. Versieringen doen voor het feest, spandoeken maken voor teamgenoten die afscheid nemen, de Bunthopper klaarleggen en de PowerPoint presentatie klaarzetten. Een hoop werk, maar het is het altijd waard. De wedstrijd werd een soort van randzaak, hoewel ik daar achteraf totaal anders over denk.

Nadat we met en aantal van het team een lekkere lunch naar binnen gewerkt hadden en de zaal hadden voorzien van een lekkere verflucht, mochten we voor de laatste keer dit seizoen plaats nemen in de kleedkamer voor het praatje van Robèrt. Vandaag spelen we tegen Zaanstad Dames1, de kampioen van dit jaar. De opdracht: plezier hebben, er staat helemaal geen druk meer op dus lekker vrijuit spelen en we kunnen laten zien wat we in huis hebben. En zo geschiedde het ook.

De eerste set startte we met de volgende opstelling: Anto, Sandra, Saskia, Anouk, Daphne, Franke en Loeke. De spelverdeelster van Zaanstad bracht meteen een moeilijke service in waardoor we binnen een mum van tijd met 3-0 achter stonden. Toen we eenmaal wakker waren werd deze achterstand ook net zo snel weer rechtgetrokken. Soms hadden we geen antwoord op het goede spel van Zaanstad maar de servicedruk van onze kant was goed, daardoor bleven we de hele set gelijk opgaan. Aan het einde van de set stond er plots 25-22 op het scorebord voor ons.. wat waren we trots dat we in ieder geval één punt meer gepakt hadden dan van te voren gedacht.

Derk (coach Zaanstad) moet ook geschrokken zijn van deze uitslag en heeft in de tweede set zijn opstelling compleet omgegooid. Bij ons bleef het gewoon staan, never change a winning team.

Ook deze set ging gelijk op, Sandra varieerde met haar aanval waar Zaanstad geen antwoord op had. Franke, pikte haar puntjes lekker mee en de pass lag goed genoeg. Tegen de twintig  liep Zaanstad een paar puntjes uit, maaaaaaaaaaaaaaar wij hebben Saskia, servicekanon Saskia wel te verstaan. Eigenhandig bracht ze, door een aantal mooie aces, de set naar een stand van 25-22 in ons voordeel.

Holy shit, 2-0 voor tegen de kampioen, en NEE niet tegen het B – team. Bij de kantwissel bleef Derk nog even op de bank zitten en zei : “wat is hier aan de hand, ik krijg er koppijn van” Zaanstad had namelijk pas één wedstrijd verloren dit seizoen en dat was tegen de nummer 2. Derk moest deze keer zelf dus ook aan de bak.

De derde set kwam Gerdieneke erin voor Anto en Laura mocht haar libero kunsten vertonen. Onbewust gingen we een beetje achterover leunen, zoals we wel vaker doen als we voorstaan. In het achterveld bleven we vast staan en aanvallend kwamen we er niet echt meer doorheen, op een aantal hele mooie combinaties na. Achterover leunen, dan heb je aan Zaanstad niet het goede team om dat tegen te doen.

In de derde en vierde set lieten ze zien waarom zij ook alweer kampioen waren geworden,. Anouk kreeg nog een bal tegen haar hoofd in de derde set waarop Anto zei: “Waarom doe je je handen er dan ook niet gewoon voor”? Anouk moest wel lachen maar nam toch even plaats op de bank waardoor Dorith op de diagonaal kwam te staan. Helaas lukte het aan onze kan niet helemaal meer. De 3e en 4e set verloren we met respectievelijk 13-25 en 14-25.

Robért was er van overtuigd dat we de wedstrijd konden winnen, zolang we er zelf maar in geloofden. De 5e set werd de opstelling enigszins omgegooid, Daphne schoof naar de diagonaal en Dorith kwam er in als passer loper, Anto mocht voor de laatste keer in haar carrière beginnen als spellie in Dames 1, de rest bleef staan.

Met de vechtlust zat het wel goed, helaas was Zaanstad als eerste bij de 8 punten en we wisselden van kant. Maar iedereen kent de wet, wie het eerste bij de 8 is verliest. Of het nou door de volle tribune kwam, de goede aanmoedigingen vanaf de kant, of dat het team Anto een waardig afscheid wilde geven, we zijn er in ieder geval vol voor gegaan.

Franke kwam aan service. Sandra zei: Franke laat nog ff zien waar je goed in bent, serveer ze kapot! (Ook voor Franke was dit haar laatste wedstrijd) Franke gaf hier gehoor aan en serveerde vervolgens vier hele mooie ballen. Ineens stond het 10-8 voor ons. Zaanstad maakte nog een puntje maar toen kwam Daphne aan serve. Ketser, ace, ketser. Toen stond er 13-9 op het scorebord en werd de publiekswissel voor Anto ingelast. Na een heleboel tranen, een staande ovatie, oorverdovend applaus, bloemen en cadeau ’s, moesten we nog even verder. Anto zei tegen mij “NU WEL WINNEN DAN HE!” waarop ik antwoordde: “TUURLIJK”

Daphne mocht weer gaan serveren. Saskia blokkeerde nog even via de handbal methode een bal, en toen was het tijd voor het laatste punt. Zou het dan toch gaan gebeuren? Winnen van de kampioen? Zaanstad ketste de serve van Daphne tegen de muur en het feest kon losbarsten! Terwijl ik dit schrijf krijg ik er nog kippenvel van. Van 5-8 achter naar een winst van 15-9, respect al zeg ik het zelf. Respect voor het hele team, de coach en voor de enthousiaste toeschouwers. De tweede nederlaag van Zaanstad was een feit.

De scheidsrechter kwam na de wedstrijd nog even naar Anto toe “Wil je voor de allerlaatste keer als aanvoerster nog even je handtekening zetten?” Daarna werden er nog wat plaatjes geschoten.

Anto, Franke, en Loeke bedankt, het was een super mooi, gezellig en fanatiek seizoen. Zal wel raar zijn om maandag op de training te staan zonder deze meiden. Ik neem het aanvoerders stokje over van Anto maar ik ben bang dat ik niet zoveel over de regels kan discussiëren als zij. Elke spelregel wist zij uit haar hoofd, zelfs nog beter dan menig scheidsrechter dit seizoen of in welk seizoen dan ook.

Robèrt pakte het moment na de wedstrijd om het hele team persoonlijk te bedanken met een heleboel mooie woorden. Van vooraf gedacht te hebben met 0 punten te halen in de wedstrijd naar achteraf de winst gewoon even binnen halen! Dit was een gedroomd afscheid voor Anto en een gedroomde laatste wedstrijd van het seizoen voor het hele team.

Van te voren werd er besloten dat we hoe dan ook een kleedkamerselfie zouden maken, of we nou zouden winnen of verliezen.. Hoe leuk is het dan, als je hem gewoon mag maken omdat je ook nog gewonnen hebt! De #ronaldoselfie was een feit.

Na de wedstrijd werd er tot in de kleine uurtjes gefeest in de kantine. Uiteindelijk verliet ik de Bunt op zondag 24 april 2016 om 03.15 uur. (Ik zal maar niet vertellen dat ik dezelfde dag er om 11.00 uur weer aanwezig was, om de rotzooi van het feest op te ruimen)

Anyhow: Het kon allemaal niet beter!!!!!

(Wedstrijdverslag door Sandra Carta, Foto door Jaap van den Broek)