Sliedrecht Sport D2 neemt afscheid
Afscheid van speelsters en afscheid van de topdivisie, beiden met pijn in ons hart. Maar teleurstelling en een gevoel van falen wordt steeds meer afgewisseld met acceptatie en hier en daar al een opgeheven hoofd richting volgend seizoen. Afgelopen week was roerig, met best veel wisselingen van speelsters. Van vertrouwde teamgenootjes gaan we afscheid nemen en nieuwe teamgenootjes gaan we verwelkomen. Het begint allemaal vorm te krijgen! We nemen in onze rugzak mee wat we afgelopen seizoen en het seizoen daarvoor geleerd hebben en hopen dat te kunnen gaan laten zien in de eerste divisie. Voor het zover is, blikken we echter nog even terug…
Afgelopen zaterdag speelden we namelijk onze laatste wedstrijd van het seizoen en wel tegen de op dat moment nummer 3 op de ranglijst: Orion. Als team hadden we al een aantal weken te dealen met een druk die heerste, omdat we zo graag wilden handhaven. Deze druk deed ons echter geen goed, want we vervielen hierdoor in onze zwaktes in plaats van het oppakken van onze sterktes om de benodigde punten te kunnen pakken.
In theorie waren we aan het begin van de wedstrijd nog niet gedegradeerd, maar in de praktijk was die kans wel erg groot, wetende dat de nummer 10 thuis tegen de nummer 12 ging spelen. Voor ons viel er dus eigenlijk nog maar weinig te verliezen en daarom was ons doel om er een zo goed en leuk mogelijke laatste wedstrijd van te maken. Vermaak voor onszelf, voor de staf en voor het publiek. Nog één keer genieten van het spelletje en proberen de druk te laten varen. Het seizoen met een enigszins goed gevoel proberen af te sluiten en ons niet zomaar gewonnen geven!
Nienke, Angjeny, Famke, Dorijn, Annemiek, Laura en Lisette mochten de strijd aangaan met de starting seven van Orion. En dat begon niet goed voor Sliedrecht. Eigen fouten van speelsters maakten dat we ons niveau niet haalden, niet in een flow kwamen en het vooral van onze vechtlust moesten hebben om Orion bij te blijven. Qua gevoel voelde het alsof we ver achter stonden, maar nadat we de achterstand ingelopen hadden tot een puntje of twee, lukte het ons om Orion een ruime tijd te achtervolgen. Uiteindelijk maakte een serviceserie van Orion toch het grote verschil en verloren we de eerste set met 17-25. De tweede set gaf een zelfde beeld; we liepen telkens twee puntjes achter op Orion en maakten zelf te veel eigen fouten. Door een dubbele wissel met Aukje en Lilian werd nog geprobeerd het tij te keren, maar een serviceserie van Orion maakte het gat opnieuw groter. We verloren de tweede set met 20-25.
Als we zo door zouden gaan, zou dit onze laatste set in de topdivisie worden. Wilden we echt zo eindigen? Handhaven was nu definitief niet meer mogelijk en of dat nou wel of niet het verschil maakte weet ik niet, maar in de derde set veranderde er iets. En ik ben van mening dat dit niet komt omdat (ik citeer ene Gerard :-)) “Orion het voor even mooi geweest vond in de Stoep en de thuisploeg gelegenheid gaf om er met een 25-21 en hele ruime 25-13 naast te komen”. Nee, de derde en vierde set pakten wij ons niveau weer op waardoor we het hen veel moeilijker maakten.
Met goed spel, hard werken, feestjes vieren, lachen, elkaar dingen gunnen, vol gaan en een-en-al genieten hebben we het zelf voor elkaar gebokst dat we tijdens de laatste wedstrijd van het seizoen nog een puntje bij mochten schrijven tegen Orion. Niet omdat zij ons de kans gaven, maar omdat wij zelf die kans mogelijk hebben gemaakt! Het waren twee sets om van te genieten. De vrijuit spelende Iris, de zelfverzekerde Do, de lachende Fam, de fanatieke Jo, de schreeuwende Miek, de optimistische Angie en de juichende Lau! Wat ontzettend fijn dat we dit gevoel weer even hebben mogen ervaren, volleybal is zo leuk! Ontlading en vreugde bij het verdiende punt.
Waarom het ons dan niet lukte om dit door te zetten in de vijfde set weten we niet, maar feit is dat de eigen fouten er weer in slopen waardoor we onszelf naar beneden haalden en Orion in een flow kwam. Met 4-15 verloren we helaas de laatste set. Maar we hebben in deze set nog wel kunnen genieten van onze topper Jo, die helaas voor ons besloten heeft om te stoppen met volleybal en zich gaat richten op haar ‘maatschappelijke carrière’ zoals mensen dat mooi kunnen zeggen. In de praktijk betekent dat voor Jo gewoon dat ze zich gaat richten op alle bezigheden die bij het studentenleven horen en die niet te combineren zijn met vijf keer per week volleyballen.
Dingen als bier drinken, lid worden van een studentenvereniging en op dinsdag-, woensdag-, donderdag- en vrijdagavond dronken worden enzo… We zullen Jo absoluut gaan missen, met haar volleybalspel, droge humor, gezelligheid, stoïcijnse houding en stiekem ook wel erg grote hart! Na de wedstrijd hebben we afscheid van haar genomen, maar gelukkig zullen we haar als oersliedrechter vast nog wel eens op de tribune of bij feestjes zien.
Al met al was het dus een dag vol afscheid:
…van Jo/Jo-Ann/Johanna/Joanne
…van de ballenkindjes
…van het centercourt
…van muziek tijdens de wedstrijden
…van de manager
…van de Topdivisie…
Maar niet getreurd: volgend jaar zullen we met een aantal nieuwe aanwinsten vol goede moed aan een nieuw seizoen in de eerste divisie beginnen en een aantal van ons zullen wellicht over één of meer jaren weer in de topdivisie (of hoger) te bewonderen zijn!
(Wedstrijdverslag van Lisette de Wit – Heeringa, Sliedrecht Sport dames 2)