Emotionele traan na verlies US mannen

VoV, 30-01-2017. 11:15 uur. Zaterdag kon mijn dochter geen oppas vinden voor haar zoontje. Ik moest US coachen en er zat niks anders op. Die kleine Tristan moest mee. Hij begint al groot te worden. In het wedstrijd boekje was zijn lengte en leeftijd vermeld. Ik zag dat mijn eigen naam er niet bij stond: Ferdinandus Alfonsus Theodorus Man (F.A.T. Man).  Wat een tegenvaller. We verzamelden op het Amstelstation. Musters was er niet bij, omdat hij uit het team is gezet. Korniotakis was er niet bij, want die had de avond ervoor weer veel te veel gedronken.

Veljkovic stond in de Albert Heijn To Go want hij neemt altijd alles heel letterlijk. Het kostte Cupido en Bouw de nodige moeite om hem te overtuigen. (Cupido:“No man, we have to go!” Veljkovic: “I know, that’s why i’m here.”) Snoek was erbij, maar die was vergeten de was te doen, dus ging weer naar huis. Daar konden we niet op wachten, dus had ik negen mannen ter beschikking. Daar moesten we het dus mee doen. Ik ben een man van weinig nuance. De kleur grijs, ken ik niet. Iets is zwart of iets is wit.

Daarom vond ik de hal en de sokken van de tegenstander best mooi. Het lijkt een beetje op het patroon van een zebra. Dat vind ik ook leuke beesten, ze lijken een beetje op paarden. Enfin, laat ik in deze vergelijking niet afdwalen. Halverwege set één was er geen vuiltje aan de hemel. Bij wijze van spreke dan.  Tristan vertelde aan de jongens dat hij het zo fijn vond om er bij te zijn. Ik vond dat een irritante opmerking dus heb hem toen voor straf op de bank gehouden. Tristan kon toekijken hoe we in de eerste set gelijk op gingen. Boven de twintig lieten wij VollinGo winnen. Niet expres en niet per ongeluk.

De set zelf was okay, Veljkovic verdedigde menig bal. Via zijn Borst kwamen ze bij die andere Borst. Tristan zei in de time out dat hij het zo fijn vond dat Borst de ballen verdeelde. Tristan was echt op dreef want hij vond nog veel meer fijn, maar daar kom ik zo op terug. Ik gaf hem een oorvijg en we verloren  de eerste set met 25-23.

In de tweede set stonden we 13-19 voor en nam VollinGo een time-out. Tristan zei dat hij het zo fijn vond om naar Dennis Bouw te kijken. Ook vond hij het heel fijn om uit Van der Schot zijn fles te drinken (“Jammie!”). De heren van VolinGo kwamen dichterbij (16-19), onze eerder opgebouwde voorsprong verdween als een scheet in de wind. Ik, Fred Man, nam een time out. Ik zag dat Tristan weer zijn mond open deed. Ik (Ferdinandus Man) zei: “Sst!” Ik kan me nog vaag herinneren dat ik ben uitgevallen in de trend van: “Weet je wat ik fijn vind, kornuit? Dat je niet de hele tijd bij mij op schoot probeert te kruipen!” Tristan moest huilen en wij gingen ontdaan het veld in, de set was al verloren voor we de bal nog maar hadden aangeraakt. (25-22)

We wisselden van kant. Het klassieke stuk wat ik normaal altijd aan zet als ik die kornuit van een kleinzoon in bed stop schalde door de hal. Pizzicato van Léo Delibes, een top nummer om ondeugende kleinkinderen in bed te stoppen.  Van der Zanden en Van Dongen deden er in het veld een schepje boven op. Ik zag hoe zij bal na bal bij VollinGo scoorden. Het deed me deugd. Mijn kleinzoon zei toen iets tegen Veljkovic, wat hij op Google translate in het Servisch had opgezocht: “Волим кад отвориш уста.” Geen idee wat hij daarmee bedoelde. Onder leiding van de tandem Van Dongen / Van der Zanden harkten we de derde set binnen (21-25).

Echter ontbrak ons de degelijkheid om er een echte wedstrijd van te maken in set vier. Jammergenoeg gaven we deze snel uit handen (25-15). Ik probeerde snel weg te gaan en mijn kleinzoon in Gouda achter te laten maar hij zat alweer bij me op schoot. Op de terugreis begon hij uit het niks een filosofische monoloog.

Tristan ‘Kornuit’ Langereis:

“Als astronaut op mars, een levensloze planeet voel ik me wereldburger. In Afrika, waar iedereen me aanstaart voel ik me westerling. Tussen de Amerikanen met hun ‘alles- is-van-ons’ mentaliteit voel ik me Europeaan. Tussen de baguettes in een franse bakkerij voel ik me een kaaskop. Als ik dialect hoor zoals ze in Gouda spreken dan voel ik me daarvan vervreemd. Maar als ik jou hoor praten Fred, dan weet ik gewoon waar ik vandaan kom. Bij jou op schoot voel ik me thuis en veilig. Het maakt me niet uit dat ik al 23 jaar ben. Lieve opa, ik vind het fijn bij je.” En ik, Fred Man, pinkte snel een traantje weg.

gh @ VoV, verslag van Bram Koolstra, US heren 1. Foto programmaboekje VollinGo.