Volleybal wedstrijdverhaaltje van US H1

VoV, 06-02-2017. 9:35 uur. Lieve Tristan, voor het slapen gaan zal je opa een verhaaltje vertellen. Er was eens een familie volleyballers. Deze familie kwam elke week drie keer samen. Ze heetten US heren 1. Jij kleine kornuit, was een van de familie. Ik, Fred Man, was de spiritueel leider. Dat komt omdat ik verkeersregelaar ben geweest.

Verder hadden we nog een zeer serieuze liefdesprofessor in onze volleybalfamilie: Arjen Cupido. Een onverzorgde met een gouden hart: Jorrit van der Schot. Een psycholoog zonder certificaat werkzaam op een kinderdagverblijf: Joris Musters. Twee jongens die uit het Midden-Oosten komen en we hebben geadopteerd: Jan Korniotakis en Jan Veljkovic. Het ielige muurbloempje Jesper Borst. De voormalig MMA-Fighter Mike van der Zanden. Een ijdeltuit met groene vingers: Remco van Dongen. Een ‘African American’: Midas Snoek. Een tegenstrijdige boekenverkoper met losse handjes: Dennis Bouw. En een lopende band medewerker die vlogt op hyves: Bram Koolstra. Kortom, mijn beste kleinzoon, een gemêleerd gezelschap.

Elke week had deze volleybalfamilie een bepaalde routine. Maar deze week gebeurde er iets anders. Aan het begin van de week bleef onze African American thuis omdat hij dacht dat het inreisverbod ook voor de ring van Amsterdam gold. We moesten het dus zonder hem doen op de eerste training. Zoals het gaat in vele sprookjes en verhalen moet er eerst iets mis gaan voor het, na een avontuurlijke reis, weer goed komt. Onze buren doen dat niet goed. Zij maken nu mee wat een zogenoemde ‘vechtscheiding’ echt voor de kinderen betekent. Het kind van de rekening, Tijmen Achtbaan, heeft sindsdien zijn werk als machinist volledig laten ontsporen.

Bij ons op training echter, stootte iemand een fles water om maar zei hij niks. De tas van onze MMA-Fighter was helemaal nat. Van der Zanden kon er niet echt om lachen. Ik Fred Man had het niet meegekregen en van het een kwam het ander. Een heuse familiecrisis was geboren. Afgelopen zaterdag nam ik een extra handdoek mee. Dit doekje voor het bloeden werkte prima. Van der Zanden speelde vervolgens de sterren van de hemel.

In set één kwamen we jammergenoeg al snel achter. Terwijl we op eigen services van Bouw terugkwamen was het net niet genoeg (25-27). Onze volleybalfamilie wisselde van helft met Vollingo. Naar het publiek toe, spelen wij fantastisch. We weten dan, waar we het voor doen. De drie man op de tribune wist ons zodanig te motiveren dat we de tweede set met overtuigende cijfers binnensleepten (25-15). Naar mate de wedstrijd vorderde druppelde het publiek binnen. Van der Zanden was weliswaar niet te stoppen maar de middenaanvallers van de tegenstander (VollinGo) ook niet. Van der Schot en Van Dongen hadden de grootste moeite te blokken en te scoren. Passend kwamen we meer onder druk. De derde set ging verdiend naar VollinGo (17-25).

Toen konden we weer naar het publiek spelen. Mike bleef de ballen er maar in pompen en Snoek had beet. Met zijn vlijmscherpe service liet hij VollinGo achter het net vissen. Daarnaast viel mij, Fred Man, op dat Arjen Cupido deed wat geen enkele speler daarvoor had gepresteerd: binnen één set 5 bloks pakken en nog enkele te remmen. Mike pakte ook een paar lekkere, maar tjonge jonge Arjen Cupido, waar haalt ie het vandaan. Binnen een mum van tijd stond het alweer 25-15 en werd de vijfde set afgedwongen.

Een belangrijk detail was, dat de eerste scheidsrechter, een scheidsrechter onwaardig, goede communicatie had. Normaal komt de situatie wel eens voor waarin een scheidsrechter fluit, een speler bij zijn bok roept, zijn mening oplegt, en voor de speler iets kan zeggen, de speler wordt gesommeerd weg te gaan. Dergelijke voorbeelden vallen onder de categorie: ‘Veroorzaken van problemen’. Onze 1^e scheidsrechter Fabian Broers was echter communicerend zo sterk dat de enkele gemiste touches hem snel werden vergeven. Wij staan er op dat beoordelaar Joop Keijmel het in zijn verslag opneemt. De tweede scheids was er ook.

In de laatste set vergaten we te winnen en stond het na een variëteit aan fouten/punten al snel 11-15. In totaal maakten wij 103 punten en maakte VollinGo er maar 97. Zo zie je maar weer Tristan, als ik een verhaal voor het slapen probeer te vertellen. Dan lul ik uiteindelijk zo lang over volleybal, dat je wel een hele goede luisteraar moet zijn, om wakker te blijven.

gh @ VoV, verslag van Bram Koolstra, US Amsterdam heren 1. Foto JohnsPictures.nl