Verlies met perspectief van PDK

VoV, 28-11-2018. 4:30 uur. De dames van PDK speelden thuis tegen Utrecht en na een serie neergezet te hebben van maar liefst 3 gewonnen wedstrijden durfde mijn volleybal – inspirator het weer aan mij nogmaals uit te nodigen. Deze keer zou alles anders zijn.

Ook deze keer had ik een plek in de skybox met talloze andere gasten. Al snel werd duidelijk hoezeer ik geboft had met mijn buurman. Met het oog op de nieuwe privacywetgeving ben ik gedwongen te werken met een fictieve naam: Erik. Erik bleek een samentrekking van Ron Zwerver en Arie Selinger. Zeg maar de Yoda van het Huizense Top Volleybal. Mijn spoedcursus volleybal was nog maar net begonnen of het startsignaal van de eerste set werd gegeven. De wedstrijd begon.

Het enthousiasme was er in ieder geval niet minder op geworden. De intensiteit waarmee alleen al het startsignaal werd gevierd zie je hooguit nog in Rotterdam wanneer Feyenoord kampioen wordt. Nu ik al wat gewend was aan de Ramses-Shaffy-achtige zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder dansjes kon ik mij wat meer concentreren op het veld. Of beter gezegd, proberen te ontdekken waar het veld eigenlijk was. Ergens op een werkelijk prachtig vormgegeven Mondriaan-vloer moesten ook de lijnen van een volleybalveld te ontwaren zijn. Het bleken de groene. Ik vond het al meteen knap dat ‘onze dames’ niet de hele tijd met het hoofd omlaag liepen. En wanneer ze dat wel deden begreep ik nu ook waarom.

Meteen vielen twee dingen op. Het lukte PDK een stuk beter om de opslag in één keer over het net te slaan. Ik was verheugd. Dit beloofde natuurlijk al veel goeds. Daarnaast werd ook duidelijk dat de meisjes uit Utrecht nauwe relaties onderhielden met de mannen van de Bunnikside van de gelijknamige voetbalclub. Zo werd er onmiddellijk achter het bord van Vreeswijk en Koebrugge kampement opgeslagen door de bezoekers waarbij het bord dienst deed als trommel en de reserve – dames deze vocaal begeleidden. Gedurende de eerste set liepen de dames van PDK er dan ook wat geïntimideerd bij. Ook wij keken wat bedremmeld naar het energieke en luidruchtige Utrecht vak. Halverwege de les over ‘het blok uit elkaar spelen’ klonk een fluitsignaal. Beide teams vierden het einde van de eerste set. Yoda was not amused.

De mensen om mij heen zaten er ontspannen en zelfverzekerd bij. Set 2 zou beter gaan werd beloofd. ‘Dat is namelijk al weken zo’. De teams hadden inmiddels gedraaid. Nadeel was dat wij de Bunnikside nu voor ons hadden. Om niet opnieuw geïntimideerd te worden greep de PDK-DJ in. De Bunnikside – dames stonden nu naast een speaker met een omvang die ik het laatst heb gezien bij een concert van Iron Maiden. Een kleine aanpassing aan de volumeknop bleek genoeg om de dames te overstemmen. Nadeel was dat communicatie in de skybox ook niet langer mogelijk was.

Set 2 begon. Inmiddels had ik geleerd dat de dames met het reserve – shirt libero heten. Bij Huizen is dat Angelique Verheul. Als je niet beter wist zou je denken dat Estavana Polman van beroep is veranderd. Haar enthousiasme en fanatisme werkt bijzonder aanstekelijk en Estavana maakte er ook serieus werk van om de 2e set goed te beginnen. Utrecht begon meer fouten te maken en de snelle midden – aanval (bron: Erik) begon vruchten af te werpen. Het feit dat Utrecht elkaar tussen de punten niet meer kon verstaan hielp ook.

De dames gooiden de schroom uit de eerste set nu (deels) af. Op rechts ranselde Carla Mulli die, of je nu wil of niet, je af en toe toch een beetje doet denken aan Celeste Plak, de één na de andere bal langs het blok (bron: Erik). Daarnaast begon ook de opslag te lopen (bron:Erik). Om kort te gaan ‘we’ kwamen op 23-21. Een kat in het Mondriaan – bakkie zou je zeggen. Echter, Estavana knipperde met haar ogen, Celeste smashte een keer te voorzichtig en een service in het net. 2-0 achter en de Bunnikside was weer hoorbaar..

Over set 3 kunnen we kort zijn. De schuld van de scheidsrechter. Deze verdient dan ook nog even speciale aandacht. Hoog op een trapje staat een man met een fluit. Dit is niet zomaar een man. Dit is de man die bepaalt. Zijn wil is wet, Hij bepaalt. Gelijk aan de jagers in de Oostvaardersplassen bepaalt Hij welke hertjes er leven en welke niet. Maar…. er is er nog één! Alleen de ervaren kijkers zien hem. Aan de andere kant, tegenover Hem, staat een man met een camouflage trui aan. Een trui in dezelfde blauwe kleur als de paal waar hij naast staat.

Net als de paal beweegt ook de man niet. Behoudens dat hij soms van links naar rechts springt. Maar altijd in de beschutting van de netpaal. Deze man bepaald of er een netfout wordt gemaakt. Het is zijn enige taak en hij is er trots op. Hij is de man achter het loket van de paarse krokodil. De winkelier die je vertelt dat de chocoladeletters op zijn terwijl je een volle bak Verkade achter hem ziet staan. Hij is Zijn apostel. En deze man heeft bij volleybal een fluitje. En wat doe je als je als apostel onopgemerkt bent gebleven? Dan schrijf je óf het oude testament óf je blaast op je camouflage fluitje en roept ‘NETFOUT’. Protesten blijken dan, gelijk aan de geschiedenis, volkomen zinloos. 3-0.

Tijdens de evaluatie met onder andere Yoda werd tenminste één conclusie getrokken. Er is aansluiting. Het gaat nu alleen nog maar om details (bron: partijdige skybox toeschouwers). En daar had iedereen vertrouwen in. We verheugen ons op de tussensprint!

(Bronnen zijn meestal niet altijd naar waarheid en regelmatig willekeurig geplaatst)

gh @ VoV, bron website PDK Huizen.  Foto F. Bleeker.