Joris Driepinter weet wat US niet weet

VoV, 21-01-2019. 7:27 uur.  Na een goed gesprek op donderdagavond, wisten we één ding zeker. Meerdere spelers uit US heren 1 hebben aangegeven om volgend jaar niet in het onfortuinlijke vlaggenschip te gaan spelen. Op vrijdagavond lieten we het onderwerp even rusten en, op enkele uitzonderingen daargelaten, schonken we onszelf vol met 10 tot 11 glazen. Van ‘een zeker’ drankje.

Verhees gaf aan dat hij andere dingen te doen had. Hij kon er zaterdag niet bij zijn. Er stond echter wel een wedstrijd tegen Vives heren 1 op het programma. Het team en coach Kalt stelden vragen, maar door Verhees werd er niet op ingegaan. Het medium WhatsApp is enerzijds handig voor het snel delen en reageren van en op berichten. Anderzijds biedt het ook de mogelijkheid om anderen te negeren en te doen alsof ‘je het nog niet gezien had’. Verhees behoorde bij die laatste categorie. Via de kompaan van Verhees kregen we door dat Verhees ziek was. Het bericht van Gijsbertsen stelde een deel van het team gerust.

Daarentegen bleef een ander deel van het team argwanend. Naarmate de uren verstreken en de wedstrijd tegen Vives dichter en dichterbij kwam, nam Kalt een origineel besluit. Hij keek op LinkedIn en zag dat er een speler van US in zijn kwaliteiten: ‘Diagonaal aanvaller’ had staan. Kort daarop vroeg Kalt aan Knoop van heren 2 om in te vallen voor Verhees. Weinigen van heren 1 kenden de diagonale kwaliteiten van Knoop. Maar wat gaf het? Het stond immers op LinkedIn. Dus was het waar.

Nu lopen we iets te snel voorbij aan de gebeurtenissen rondom Verhees. Het was De Geer die met haar simpele vraag: “Waar is Verhees?” bij aanvang van de wedstrijd, ons met de neus op de feiten drukte. Er ontstond een koele en bedrukte sfeer. Spelers durfden elkaar niet aan te kijken. Het was stil. Muis ook. Het enige wat je hoorde was het zachte suizen van de lucht. Knoop draaide en roteerde al 1:45 minuut met zijn rechterarm om te benadrukken dat hij diagonale kwaliteiten had. Vervolgens wreef hij met een grimas over zijn overmoedige rotatorcuff. Musters doorbrak de stilte door: “Twee minuten!” te roepen.

Iedereen ging zijns weegs en kwam na twee minuten in het daarvoor bedoelde kringetje. Van der Hoeven zei dat hij wel wist waar Verhees was, maar hij mocht niks zeggen van de barbier in spé. Van Dongen en Van der Hoeven moedigden hun medespelers aan om in het rijtje linksvoor aan te sluiten. Het inslaan was al twintig seconden begonnen, maar enkele spelers leken meer op lammeren die naar de slachtbank werden geleid. Hoonhout, Musters, Verdonck, Muis, Covalo, Koolstra en captain André begonnen in de eerste set.

Aan het begin stonden we enkele punten achter. Boven de twintig trok US het initiatief naar zich toe. Met 25-23 wisselden wij van helft. De tweede set liet US wederom de teugels vieren. De tweede set werd Van Dongen ingebracht. Vives kwam voor te staan en liep verder uit. Van der Hoeven werd ingebracht. Louwaars werd ingebracht. Aanvallen werden ingebracht. En Verhees kon niet worden ingebracht. Als er een goede pass kwam bij Vives, dan speelde ze de bal op het midden. Daar pakte ze de bal mooi op hoogte. Vervolgens sloeg ze diep tegen de lijn. Behalve met goed en moeilijk te serveren, was het lastig deze luchtmacht onder controle te krijgen. Het werd 17-25 voor Vives.

De derde set duurde al met al het langste. Kwam het door de eindstand? Kwam het door de noodlottige, onheilspellende en rampzalige blessure van één speler van Vives? Het is nog geen pasen maar het eerste ei was al gevonden. Waar? Op de enkel van Van Kesteren. Of duurde de derde set zo lang vanwege het kinderachtige gemopper van US en van Vives? Op elkaar. Op de scheidsrechter. Die laatste begon, als hij de kans had, zelfs ballen af te vangen. Kwam het soms doordat iedereen verwachtte dat Verhees met een brede glimlach alsnog de Amstelcampus binnen kwam lopen. De set eindigde ten langen leste in mineur voor US. Het werd 23-25.

Kalt vroeg aan Knoop: “Ben je warm?” Knoop: “Ja, hoezo?” Kalt: “Ik wil je er in wisselen.” Knoop: “Ooh, sorry ik kan er niet in. Ik heb artrose. “ Kalt: “Waarom zwaaide je daarnet dan zo fanatiek met je arm?” Knoop: “Ik bedoel dat ik diabetes heb.” “Hoe hoog is je suiker dan?” “Ik bedoel dat ik een gehoorstoornis heb. Wat zei je eigenlijk?” “Dan kan je toch gewoon spelen?” “Ja maar ik heb ook nek en rugklachten.” “Ik heb hier wel een ibuprofen voor je.” “Nee ik kan er echt niet in, ik heb een coronaire hartziekte.” “Welke dan? Angina pectoris of hartinfarct?” “Eeh dat weet ik niet, maar ik heb net een astma-aanval.” “Neem dan een pufje.”

“Zei ik astma, ik bedoel COPD.”  “Zo oud ben je toch niet?” “Maar ik kan de bal niet aanraken, ik heb namelijk contacteczeem.” “Laat zien dan.”  “Nee dat wil ik niet, ik heb immers een stemmingsstoornis.” “Een beetje beweging zal je goeddoen.” “Nee, want ik heb osteoporose.” “Ik dacht dat jij bekend stond als Joris Driepinter?” “Ja maar, wat ik eerder bedoelde met dat eczeem, ik heb constitutioneel eczeem.”“Gast, dat komt voor bij babys.” Knoop ging verder: “Ik heb een hartritmestoornis.”Kalt: “Dat is niet echt levensbedreigend, hè?” “Maar ik voel nu een beroerte aankomen.”

“Een scheve mond, verwarde spraak of een lamme arm? Zonet zwaaide je nog met je arm?” Knoop: “Gottegottegot, ik krijg migraine van dit gesprek zeg!” Kalt: “Ga er dan in man!” “Nee, ik wil niet want ik ben vermoeid door mijn hartfalen.” “Je heb nog niks gedaan joh!” “Ja maar ik heb reuma.” “Zei je net niet dat je artrose had.” “Dat is totaal iets anders.” “Jeetje, sorry, ik wist niet dat je boos werd.”

De tweede scheidsrechter vroeg ondertussen of hij het opstellingsbriefje mocht. Naast vijf ingevulde vakjes stond er nog niks op de diagonaal. Knoop: “Sorry, het gaat gewoon niet, ik heb een angststoornis.” Kalt: “Boe! Zie je, je schrok niet. Hup erin!” “Maar ik heb ook een aandachtsstoornis.” “Dat is goed, eindelijk iemand die door het veld stuitert.” “Mag ik op de bank blijven als ik een vorm van kanker heb?” Kalt: “Zucht. Ben je serieus?” Knoop: “Borst? Nee. Huid? Nee. Prostaat? Nee. Dikkedarm? Nee. Long?” Nee, ben je klaar?” Knoop: “Baarmoederhalskanker dan?” “Moet je ons iets vertellen?” “Ok, ik kan niet spelen want ik heb epilepsie.” “Precies wat we nodig hebben, iemand die wel overtuigend kan aanvallen.” “Ik heb een verstandelijke beperking.”

“Ondertussen staan we 8-14 achter. Je snapt toch wel dat er iets nodig is?” “Sorry, wat wilde je vragen? Ik heb namelijk dementie.” “Hoe lang gaat dit nog zo door?” “Dat moet je aan mijn andere persoonlijkheden vragen, de ene heeft Parkinson en de andere Non-Hodgkin lymfoom.” “Je weet het allemaal wel erg goed.” “Ja, ik ben autistisch.” “Dus je kan er in?” “Nee, ik heb een burn-out gekregen van dit gesprek.” Ondertussen hadden we de vierde set met 19-25 verloren en daarmee de wedstrijd met 1-3. Kalt: “Als ik zeg dat ik aids heb, zeg je dan waarom je er niet in kon?”Knoop: “Ik mis Verhees.” Knoop begon te huilen. Kalt dacht: ‘Ik ook.’

De cijfers:

• Verdonck 5 miste overtuiging
•  Snoek 6 miste ritme
•  Musters miste meer ballen dan de heenwedstrijd
•  Muis 5 miste de goede tactiek
•  Louwaars 5 miste bravoure
•  Koolstra 5 miste energie
•  Knoop 5,5 miste een alibi
•  Kalt 5 ging de mist in bij het gesprek met Knoop
•  Hoonhout 5 miste vertouwen
•  Van der Hoeven 5 miste een volle haardos
•  De Geer 5,5 miste spreektijd
•  Van Dongen 5 miste zijn killerserve
•  Covalo 5 miste rust
•  André 5 miste leiderschap
•  En Verhees? Die krijgt een 3 want hij werd gemist. Paardenlul

gh @ VoV, verslag van Bram Koolstra, US Heren 1.