Sovoco D1, dus zó voelt het om te verliezen

VoV, 28-01-2019. 9:30 uur. Na een sterke overwinning vorige week tegen Jonas, volgde een enerverende trainingsweek. Er waren helaas wat pijntjes en overwerk, maar dat weerhield ons niet om er tegen aan te gaan. Ook was het de week van De Grote Verandering: Anne verruilde Utrecht voor Hoogland en stapte zo over van de Utrecht-auto naar de Amersfoort/Soest-auto. Anne had hier duidelijk niet zo’n moeite mee, want ze stapte zonder blikken of blozen direct over naar een nieuw carpool-maatje. Hanneke daarentegen was maandag zo van slag van het nu alleen moeten rijden, dat zij prompt een toch wel belangrijk kledingstuk was vergeten mee te nemen.

Gelukkig mocht zij gebruik maken van de sport-garderobe van Liekes moeder, want alleen daar werd (ongeveer) de juiste maat (of constructie?) gevonden (ra ra…?). Veel medelijden hoeven we overigens niet te hebben met Hanneke, want dames 2 levert niet alleen trainingsmaatjes voor onze trainingen, maar ging ook direct aan de slag met een opvang-carpool-plan voor Hanneke! Op de training liet Happy Sjors zien wat Gieren is en probeerde Daphne haar keelontsteking eruit te zweten. Dat lukte aardig, alleen verstonden we haar de hele avond niet. Ook wierp Krijntje Pappie de vraag op hoe verwend onze Robin is. Volgens hem is het ernstig tot zeer ernstig – en hij had daar een treffend voorbeeld bij – maar dat voorbeeld daargelaten valt het volgens ons reuze mee.

Dan de wedstrijd. We verzamelden bij het niet te missen Bolletjescafé in Warmenhuizen. Daar toeterde de Utrecht-auto met name Kyra in de auto ervoor weer even wakker. Het lijkt een traditie te worden! In het café was het best gezellig. Maar tot onze verbazing vertrokken de trainers al snel richting sporthal, ons in verwarring achterlatend. Want waarom hadden we nu daar afgesproken en niet direct in de sporthal? De koffie was de reden volgens Krijn. Maar voor ons was dat niet zo van belang en Sjors blijkt helemaal geen koffie te drinken!

Ach ja, zo wordt het in ieder geval nooit saai. 3 minuten verder rijdend kwamen we aan bij de sporthal, waar alleen de twee oudjes van het team – lang geleden – en Sjors al eens eerder waren geweest. Het was nog koud, stil en leeg in de zaal, maar vlak voor de start liep het gelukkig lekker vol, ook met veel publiek voor ons. Top! Little Krijne gaf als opdracht mee: niet schijtebakken (of schijtebroeken, dat zijn we even kwijt), vol serveren en gaan voor elk punt.

We startten met Sandra, Kyra (zonder duimbrace), Romy, Charla (zonder foampje), Anne, Lieke en Hanneke. We pakten direct wat punten, maar het blok van Dinto liet zich ook direct duidelijk zien. Dat de teams aan elkaar gewaagd zijn, bleek wel in deze set. Het ging behoorlijk gelijk op. Mooie punten en services werden afgewisseld met soms wat moeite in de aanval en verdediging.

De dubbele wissel met Jiska en Daphne werd toegepast en boven de 20 hadden we een puntje voorsprong. Daphne kwam er weer in voor de service, maar zo waren we wel door al onze wissels heen en moest zij ook aan het net blijven staan. Op midden. Dat deed ze naar behoren, maar was toch niet ons eigen spelletje. Overigens lag het daar niet aan dat we het moeilijk kregen en Dinto haar kans greep: 25-23.

Zonde! Door net niet scherp genoeg te zijn en niet onze beste service te laten zien, hadden we het net uit handen gegeven. Maar het gaf wel degelijk moed voor de volgende set. In dezelfde opstelling als de 1e set begonnen we helaas wel direct met een paar punten achterstand. De hele 1e helft van de set keken we tegen die achterstand aan. We wisten nog van de thuiswedstrijd dat Dinto veel weet te scoren over midden.

Ook nu hadden we daar moeite mee, maar niet alleen vanwege moeilijk geslagen ballen, ook omdat er nu geregeld technieken uit een andere balsport aan te pas kwamen. Maar onze vechtlust werd weer aangewakkerd, ons blok stond regelmatig goed en we kropen zo dichterbij. Sandra had een mooie serviceserie en ook Daphne pakte haar invalbeurten voor de service goed op. Nu hielden we ons hoofd koel: 22-25 voor ons!

Stand weer gelijk en het plan was om nu eindelijk allemaal onze moeilijkste service te laten zien, want dan had Dinto het duidelijk moeilijk. Maar dat lukte nog niet helemaal. En weer keken we tegen een achterstand aan. Hoewel we af en toe mooie dingen lieten zien, konden we onvoldoende druk bij de tegenstander leggen. En dat zij kunnen volleyballen wisten we al, dus dan maken ze daar gebruik van.

De scheidsrechter liet wel heel veel toe qua techniek. Hij gaf aan dat hij koos voor het principe ‘Let them play’. Op zich niets mis mee, maar als de ene ploeg daar toch duidelijk meer voordeel van heeft dan de ander, dan gaat dat wat wringen. Er werd weer veel gewisseld met Daphne voor de service en Jiska voor aan het net. Dinto ging moeilijker serveren en dat had effect. Lang bleef het spannend, maar we kwamen toch net te kort: 25-21.

Dan maar weer een vijfsetter, net als de thuiswedstrijd was geweest. Alleen wilden wij dit keer met de winst er vandoor gaan uiteraard. Daphne begon op buiten, Kyra verhuisde naar dia. Toch begonnen we alweer met enkele punten achterstand. Dinto was serverend los, wij waren het allemaal wat kwijt en leken er niet meer helemaal in te geloven. Terwijl we toch ook al het hele jaar laten zien dat we van achterstand kunnen terugkomen. Ook tegen goede tegenstanders. Even was er chaos en lichte wanhoop.

Sandra’s mot met de scheids kwam tot een hoogte- (of diepte-) punt en alles en iedereen werd ingezet en ingewisseld. Pas halverwege lukte er weer een paar dingen. Knalde Kyra er weer een paar ballen in, serveerden er iemand goed, of haalde we weer wat ballen van de grond. Ook had Kyra een onmogelijke bal – met 1 hand, foei! – die ze direct scorend aan de andere kant van het net deed neerkomen. Zo kwamen we wel weer wat meer in ons spel en kwam er weer een beetje geloof. Maar het was dit keer echt te laat. De voorsprong was te groot geworden. Zo verloren we ook deze set, met 25-18 en dus de wedstrijd.

Dus zó voelde het ook alweer om te verliezen. Dat was al weer even geleden (ook tegen Dinto). Wat een domper. Vooral de manier waarop het was gelopen. Want hoewel Dinto degelijk speelde en vooral sterk serveerde, had er als wij onze eigen zaken beter op orde hadden gehad en meer lef hadden getoond echt meer in gezeten. Voorlopig is de slag om de 2e plek dus naar Dinto gegaan. Ons rest nog een extra wedstrijd ten opzichte van hen en het is aan ons om de komende wedstrijden het weer goed te maken.

Na afloop was Happy Sjors ineens Sjaak geworden terwijl de vader van Charla juist graag Sjaak wilde zijn. Verwarring alom. Lieke had haar duim bij de allereerste blokactie van de wedstrijd (wel een punt!) weer pijn gedaan helaas, maar zij is een bikkel dus zal met tape en brace er maandag gewoon weer staan. Jiska en Hanneke konden eindelijk weer eens én samen én rustig aan douchen. Want er wachtte niemand op ze.

Nou ja, Jiska’s hele familie zat in de kantine, maar dat maakte volgens haar niet uit, die weten niet beter. En Hanneke moest alleen terug, een samenloop van supporters voor de andere ‘Regio-Utrechters’ waar mee teruggereden werd én die overstap van Anne. In dit geval handig, al viel het niet mee om die hele weg in je eentje af te leggen als je zo hebt verloren…

Wij gaan niet bij de pakken neerzitten en gaan er gewoon weer tegen aan. Veel geleerd en dat gaan we komende week omzetten naar een mooi strijdplan om VV Amsterdam te bedwingen. Hopelijk weer met veel support in onze eigen Bunt!

gh @ VoV, verslag van Hanneke van den Broek, Sovoco Dames 1.