Verlies Sovoco D1 vs de kampioen in spé

VoV, 18-03-2019. 10:11 uur. Vandaag mochten we aantreden tegen de nummer 1 van onze competitie. Zaanstad is bezig aan een sterk seizoen, met nog maar één verliespartij in dit hele seizoen. En dat was tegen, juist: ons! Aan ons de uitdaging om te proberen daar een 2e aan toe te voegen. Niks meer te verliezen immers. Ook al hield Pa De Saegher – want Derk komt nooit zonder z’n paps – ons nog dreigend voor: ‘Pas op hoor, straks worden jullie nog 4e’. Maar 3e of 4e worden maakt echt helemaal niks uit, met beide heb je legen handen. Daarom willen wij een zo goed en leuk mogelijk eind van het seizoen bewerkstelligen, dát is belangrijk.

De reis naar Koog aan de Zaan leek wel een déjà-vu. Of nee, wacht, het wás voor het overgrote deel ook precies dezelfde route als vorige week, toen we in Oostzaan mochten aantreden. Sjors was gelukkig weer aan boord, want het was wel duidelijk geworden dat hij en Krijn niet voor niets een twee-eenheid zijn en blijven (zie vorig verslag). Sjors nam bovendien nog 3 ‘man’ support mee. Tel daar nog wat andere trouwe supporters bij op en er kon niks meer misgaan.

We startten met opgeheven hoofd, borsten vooruit en een pokerface aan onze uittocht van de kleedkamer. Klaar om de tegenstander in de ogen te kijken, zoals Krijn had gevraagd. Maar dit heeft waarschijnlijk niemand opgemerkt, want je stapt aan de achterkant van de tribune de zaal in en de voorgaande wedstrijd was nog bezig. Dus gingen we maar braaf staan wachten tot we aan de beurt waren.

Het was vervolgens een wat korte warming-up voor ons gevoel. We hebben onze vaste oefeningen-riedel overgeslagen, misschien ook maar goed ook, want het trainersduo was even nergens te bekennen. Maar warm en scherp genoeg begonnen Romy, Kyra, Lieke, Franke, Sandra, Daphne en Hanneke aan de wedstrijd. Die scherpte bleek maar ten dele te kloppen, want ons spel was nog wat onwennig. We lieten bij tijd en wijle mooie punten zien, maar konden overall gezien te weinig druk zetten. Pissend -zoals Franke het passen tegenwoordig noemt – kon het ook stabieler. Daarom ging deze set met maar liefst 25-16 naar Zaanstad.

Dat is ons echt onwaardig, dus dat moest anders. Romy en Jiska werden vanaf dit moment veel voor elkaar gewisseld, om beider kwaliteiten op de spelverdeelster-positie zoveel mogelijk te benutten. We moesten meer vuur laten zien. Niet alleen meer vuur in het spel, maar in het leven, aldus Krijn Duimpje. Ja, je denkt misschien dat onze trainers zich alleen met ons volleybalspel bezighouden, maar niets is minder waar. Dus we deden een poging dat vuur te laten zien – en gaan daar thuis mee verder – en vooral serverend meer druk te zetten. Dat lukte een stuk beter dan in de 1e set. Ook kregen we meer controle in de pass. Het was een spannende set. Maartje en Charla kwamen er allebei in en er werd hard gewerkt. Beide teams kregen kansen om het af te maken, maar wij trokken aan het langste eind: 28-30!

Zo was de stand weer gelijk. Het was duidelijk dat we serverend veel druk moesten blijven leggen en dus risico’s moesten nemen. Daarnaast heel hard blijven werken en vol voor elk punt gaan. Maartje begon in plaats van Franke. Het ging redelijk gelijk op, maar we lieten Zaanstad toch onnodig af en toe een serie van een paar punten maken, ook door onze eigen fouten. Helaas kreeg het scheidsrechters duo en het gedoe daar omheen vooral een hoofdrol in deze set. De 2e scheidsrechter was niet zo actief als we graag zouden hebben gezien (dit noemen ze dus een ‘understatement’, voor de goede orde). Er werd vervolgens een foute beslissing genomen, wat ons even frustreerde.

Hoewel we al snel weer de focus probeerden te pakken om dan maar het volgende punt te pakken, bleek dat dit moment de druppel was geweest voor met name onze coaches en aanvoerder. Met nog veel gepraat, geprotesteer en een rode kaart tot gevolg. Krijn nam uiteindelijk nog een time-out om tot rust te komen, daarna konden we het dan echt weer oppakken. Mooie punten van onze kant, werden afgewisseld met onnodige fouten. Charla kwam er weer in. Maar we konden onvoldoende potten breken en zo was het harde werken uiteindelijk voor niks: 25-20 voor Zaanstad.

In de vierde set begon Franke weer. In de beginfase hadden we het redelijk op orde. Maar toen kwam er een serie, waarin we aanvallend niet wisten te scoren. Dat duurde te lang en zo keken we ineens tegen een flinke achterstand van zo’n 7 punten aan. Dus proberen gas te geven en weer dichterbij te kruipen. Dat lukte deels ook. Maartje wisselde weer met Franke. Hier en daar hadden we mooie blokpunten, services en reddingen. Maar net als we dichterbij kwamen, maakte we op belangrijke momenten een fout in service, pass of aanval, of wist Zaanstad mooi te scoren. Zo werd het nooit meer echt spannend en won Zaanstad de set met 25-18 en dus de wedstrijd met 3-1.

Balen! Vooral omdat we soms andere zaken ons te veel lieten beïnvloeden en we niet ons beste spel hebben laten zien en we wellicht onvoldoende vuur in onze mik hadden. Het kwam deels door de tegenstander, maar ligt toch vooral bij onszelf. Misschien wel de enige wijze woorden die we van coach De Saegher te horen kregen was ‘Er is maar elke wedstrijd een 6,5 nodig om kampioen te worden. Als je de ene keer een 8,5 scoort en de volgende een 5, dan red je het niet.’ Het is weliswaar meer genieten als je regelmatig de 8,5 aantikt – neem dat inderdaad maar van ons aan Derk – dan wanneer je een heel seizoen zes-en-halfjes scoort, maar ja, kampioen worden we niet.

Tot onze verbazing bleek Pa De Saegher onze verslagen steeds trouw te lezen en het wel leuk te vinden daar weer in voor te mogen komen deze week. Natuurlijk had de schrijver van onze verslagen dit moment en verzoek moeten uitbuiten en daar iets voor terug moeten vragen. Maar ach, deze 85-jarige oud-trainer en -scheidsrechter en trouwe, soms wat (te) luidruchtige, supporter van zijn zoon en volleybal in het algemeen, moeten we dit maar gunnen. En ik denk dat met name onze aanvoerder nog wel iets kan verzinnen om daar ooit voor terug te krijgen, want we zullen beide De Saeghers nog wel vaak blijven tegenkomen in dit wereldje.

Volgende week mogen we eindelijk weer voor eigen publiek spelen. Tegen Spaarnestad. De uitwedstrijd was echt een spannende strijd, dus we verheugen ons erop. Komt allen om 16.00 uur ons aanmoedigen in De Bunt! ’s Avonds staat ons een late night teamactiviteit te wachten, waarvan alleen het organiserend comité Charla en Daphne weet wat het is. Ook al iets om ons op te verheugen. Tot volgende week!

gh @ VoV, verslag van Hanneke van den Broek, Sovoco Dames 1.