Mission Impossible, Pink Panther, 007 of?

VoV, 23-06-2019. 5:53 uur. De afgelopen weken hebben we veel wedstrijden vanuit de hele wereld via de live stream kunnen volgen. Dat is een van de voordelen als je met pensioen bent, ten opzichte van de  nadelen. We zagen wedstrijden uit China, Italië, Turkije, Rusland, Servië, Korea, Amerika en nog enkele andere landen verdeeld over de continenten van deze aardkloot.

Wat ons opviel was de on – uniformiteit  (is dat wel Nederlands of moet het non-conformiteit zijn) die de organisatoren van de diverse poules hanteerden voor wat betreft het spelen van de deuntjes bij een video challenge. Niet dat het echt belangrijk is, maar ja, als niemand er iets van zegt blijft het echt onbelangrijk.

Nadat de scheidsen het rechthoekje met beide wijsvingers in de lucht hebben getekend, in grootte afhankelijk van het beeldscherm dat ze thuis hebben staan, klinkt het wachtdeuntje. Speelsters / spelers gaan naar de achterlijn, willen arm in arm of over elkaar heen hangend uit stralen dat ze een team zijn terwijl er eentje van hen hoopt dat de camera het bewegende nageltje (dus altijd met korte nagels spelen) niet heeft vastgelegd of niet heeft gezien dat de paardenstaart (dus altijd een antennetje op je hoofd maken) de bal nog net raakte.

Dan zet iemand de wachttoon in, een deuntje dat aan de ene kant een gezond portie spanning met zich mee moet brengen en aan de andere kant geruststellend moet zijn. En waarvan de titel, als we hem herkennen, ook wel een lading mag hebben. Terwijl de video referee en de tweede scheids de beelden selecteren, die het (on) gelijk moeten bevestigen. Mission Impossible, the Pink Panther en de 007 tune zijn favoriet in vele hallen. Die horen we regelmatig vanuit alle uithoeken van de wereld, onafhankelijk van teams, land of plaats, voorbijkomen.

Wat opvalt, het is altijd instrumentaal, er wordt niet bij gezongen, overigens is dat in de regel altijd zo bij instrumentale melodietjes. Al wordt er soms beweerd dat de stem ook een instrument is, dus dan is eigenlijk alles instrumentaal, ook de gezongen songs. En kunnen we ze allemaal gebruiken, ook die met stembanden als instrument. Maar dat terzijde.

Wij vinden eigenlijk dat met het aanstaande OKT voor de mannen in Nederland goed moet worden nagedacht over welk deuntje we in Rotterdam gaan gebruiken als de teams op de verlossende beelden wachten. Misschien is het wel verstandig om een deuntje per land te kiezen. Dus niet dezelfde bij de duels tegen USA, België en Zuid Korea. Wij zijn zo vrij om een aantal suggesties te doen:

Die klagende, pijn lijdende mondharmonica uit Man With A Harmonica met van die lange eentonige uithalen, die de komst van de gitaren en de strijkers aankondigt of de vrolijk huppelende tonen die ons in spanning laten afwachten wat het alziende oog van de video challenge heeft gezien. Een kalmerend fluitje er tussendoor om ons op ons gemak te stellen dat het allemaal wel goed komt, geef mij maar Ennico Morricone met een selectie uit One Upon A Time In The West van Sergio Leone als video challenge deuntje.

Je staat in blijde positieve stemming van een goede uitslag te wachten of zit te wippen op je stoel totdat het revolverschot je weer in de werkelijkheid terugbrengt. Onze eerste tip, helemaal voor de wedstrijd Oranje vs USA. We zouden zeker niet voor Mission Impossible kiezen, al is dat natuurlijk ook voor een dubbele uitleg vatbaar. Voor wie is het onbegonnen werk, voor Oranje of voor The Stars and Stripes.

Weet u welke tune we eigenlijk ook wel geschikt vinden, en die is ook nog van eigen bodem volgens ons, de intro en een stukje vervolg van ‘Lily was here’ van Candy Dulfer, de gitaar en de saxofoon die met elkaar praten. Zo van “Wat denk jij, uit?” “Kweet niet, even afwachten” “Zien we het zo”,  “Wat duurt dat lang”, “Ja, eindeloos”,  “Eindelijk daar komt het aan”, “Zie je wel ik zei toch touché, uit” en zo verder. Die voeren echt hele gesprekken met elkaar, en het gaat over volleybal, dat kan iedere dove horen.

Natuurlijk zijn er ook liefhebbers van klassieke muziek onder de volleybalfans. Zou de Bolero van Ravel door het Seoul Philharmonic Orchestra, waarin de solisten zich opvolgen voor een steeds luider wordend zelfde achtgrond ritme, een goede tip zijn.  Speciaal voor de wedstrijd tegen Zuid Korea.

En een variatie op het 007 zou ook gewoon ook tot de mogelijkheden kunnen behoren. Skyfall van Adele bijvoorbeeld, al moeten de betrokken het begin uiteraard niet te letterlijk nemen. “With a little help from my friends” klinkt misschien wel een beetje te insinuerend. We hopen dat de FIVB / Nevobo werkgroep  “Video Challenge Deuntje” een aantal juiste keuzes maakt.

gh @ Vizier op Volleybal. Foto FIVB.