US H1 zege volgens teleurgestelde wissel

VoV, 29-09-2019. 11:12 uur. Het was onze beurt na de teleurstellende wedstrijd van dames 2. Onze beurt om de eerste wedstrijd van het seizoen te spelen. Tegen de volleybal club uit Capelle aan den IJssel: VCN. Als de opstelling op basis van opkomst op training zou worden bepaald zou ik beginnen. De hele week keek ik uit naar de wedstrijd. De trainingen gingen goed. Donderdag had ik zelfs het gevoel dat het inslaan nog niet eerder zo goed was gegaan.

Op zaterdag speelde ik samen met Covalo in. Het ging er fanatiek aan toe. De bal bleef steeds in het spel. Dat is natuurlijk goed, want dan raak je veel ballen aan. Maar het is ook vermoeiend. Covalo gaf aan dat we even rustig aan moesten doen. Hij was bang geen energie meer voor de wedstrijd over te houden. Ik vond het jammer, maar al snel daarna konden we inslaan. Dit ging best goed. Per ongeluk sloeg ik nog een bal van achter de 3-meterlijn op de arm van een tegenstander. Keihard.

Voor de wedstrijd begon las Kalt de opstelling voor: ‘Hoonhout, Verdonck, Covalo, André, Verhees, Muis….(Huh, even dacht ik dat Muis op de libero stond) en Lubberts.’ Maar toen realiseerde ik me; dat dit niet zo was. En ik, tegen mijn eigen verwachting in, niet in het veld stond. Het voelde als een klap in m’n gezicht. Ik geef toe, dat ik er even niet goed mee om wist te gaan.

De eerste set was voorbij vóór dat ik bij zinnen was. Snoek stond nog bemoedigend naast me. En Musters maakte lollige grapjes. De film: The Fellowship of the Ring, heeft op een gegeven moment een scene waarin Bilbo nog één keer de ring wil aanraken. Zo voelde ik mij ook. Ik wilde dat gevoel van het aanraken van de bal hebben. Heel graag wilde ik spelen. Punten scoren. Winnen. Helaas.  Gelukkig waren mijn teamgenoten goed aan het volleyballen. Ze compenseerden het punt dat werd teruggedraaid door de scheidsrechter (omdat het digitale scorebord leidend is). De einduitslag van de eerste set was 25-20.

In de tweede set liet Covalo veel wilskracht en scherpte zien. Harde klappen, goede sprongservices en bloksprongen tot enorme hoogte. Hij liet zien dat hij de compleetste volleyballer van ons hele team is. Snoek was er de eerste set al in geweest. Of het succesvol was, laat ik in het midden. Toch was ik een beetje jaloers. Daas en Borst kwamen er wederom in de tweede set in. Daas sloeg een grandioze bal voorlangs en Capelle zag dat het 25-20 voor US werd. Wederom. Ik zag het van de kant gebeuren. Mijn hartslag ging steeds langzamer.

De derde set begon net als de eerste twee sets: aftasten en de punten gingen gelijk op. De langste rally van de wedstrijd was bezig. Verdonck tikte met het uiterste puntje van zijn middelvinger de bal over een blokkerende tegenstander heen. Dikke vinger! En we dachten dat we de set binnen hadden. We hadden een kleine voorsprong (21-19).

Maar wat volgde er toen? Een niet gescoorde rallybal over het midden en twee ballen diagonaal uit geslagen (door twee verschillende spelers).  Capelle liet zien dat ze echt veel kwaliteit in huis hebben: een superharde bal vóór ons tweemansblok langs. Deze bal besliste de derde set met 21-25. Dit voelde vervelend omdat we de wedstrijd tot dan toe in eigen hand hadden.

De vierde set begonnen we natuurlijk met 0-0. Muis keek op de klok. En Muis dacht…Wat dacht Muis? Dat zullen we nooit weten. Maar het kan zijn, dat Muis dacht aan de wedstrijd van Ajax die hij graag wilde zien. De club waar hij eerder wel eens een training voor heeft laten schieten. (moet hij weten, maar vandaar dat ik dacht te beginnen) Ajax kon hij nog halen, alleen moest de wedstrijd dan snel klaar zijn. Muis serveerde een ace. En het stond 7-6. Vervolgens zei hij: “Nou, dat gaat nog lang duren voor ik weer een ace serveer.”

Hij serveerde weer. En de bal viel op de netrand. En rolde er overheen. Alweer een ace. Iedereen juichte hardop. En hijzelf was ook superblij. En het is hem gegund. De serie die hij neerzette, was dankzij het doorslaan van Hoonhout, de bloks van Hoonhout, Covalo en André en de verdedigingen van Lubberts en Verhees. De inzet van het volledige team zorgde voor een 16-6 voorsprong. Al snel was het 25-13 en was de wedstrijd gewonnen.

De overwinning is zoet. Maar wat had ik graag gespeeld. Wat had ik graag gehad dat ik iets had toegevoegd aan de overwinning. Iedereen speelde een paar punten. Het gaat nu wel weer. Maar wat was ik teleurgesteld. Tjonge jonge, 3-1 winst. Maar het voelt als een teleurstelling. Jammer.

gh @ VoV, verslag en foto van / via Bram Koolstra, US Heren 1.