Donitas: Sprinten door water op kniehoogte
VoV, 04-12-2019. 12:20 uur. Doe even je ogen dicht en beeld je het volgend in: Je bent op vakantie met de familie. Lekker met pa en ma en broertje of zusje richting een zonnig oord om eens even lekker aan de dagelijkse sleur te ontsnappen. Een pleuris-eind gereden in de iets te krappe Opel Astra die je vader tegen loonsverlaging kon leasen bij de baas, met onderweg een aantal stops vanwege misselijkheid door de kilo’s snoep de je naar binnen hebt gewerkt en het turen naar de Nintendo DS. Het is het allemaal waard als je de auto uit stapt en de camping oploopt. Nog even de tent opzetten, het moment waarop je ouders, als ze gescheiden zijn, waarschijnlijk de eerste haarscheurtjes in de relatie hebben opgelopen, en het feest kan beginnen.
Gelijk richting het strand natuurlijk. Bij het zien van de zee begint het vakantiegevoel pas echt. Het geluid van de golven, de zon die schijnt op je net ingesmeerde koppie, Spaanse vrouwen in minuscule badpakjes. Niet dat je daar vroeger mee bezig was, maar goed… Als de badhanddoeken neergelegd zijn en je wit ziet van de zonnebrand is het tijd voor een moment dat voor iedereen herkenbaar is. Je kleine zusje roept: ‘’Wie het laatst in het water ligt is een sukkel!’’, waarna het gehele gezin zich richting de zee galoppeert. Vanaf het moment dat je dan het water aanraakt, nog steeds in volle focus op de sprint aangezien je niet de gehele vakantie als loser bestempeld wilt worden, gebeurt er iets met je motoriek.
Beeld even in hoe het eruit ziet als je probeert te sprinten in water op kniehoogte. Ziet er niet uit toch? Alsof een pasgeboren kuikentje opeens een epileptische aanval krijgt en opzoek is naar haar moeder. Alsof je de kogels van Lucky Luuk probeert te ontwijken, die sneller dan zijn schaduw kogels richting je voeten afvuurt. Alsof tapdansers en de Jostiband aan een choreografie werken voor bij het eerstvolgende optreden in buurthuis de Pepermolen in Waddingsveen. Heeft u een beeld?
Dit is precies het beeld wat trainer Arno van Solkema schetste toen hij vooraf aan de maandagtraining de wedstrijd probeerde te analyseren die zijn pupillen hadden afgewerkt tegen Tilburg. ‘’Het leek alsof we aan het sprinten waren door water op kniehoogte…’’ Zei hij tegen de groep.
Ergens had de trainer gelijk. Ergens leek het afgelopen zaterdag helemaal nergens op. De bespreking van de wedstrijd die op maandagavond plaatsvindt is er dit seizoen vaak één van positieve gevoelens. Het is natuurlijk makkelijk om een winstpartij te bespreken en elkaar complimentjes te geven over het vertoonde spel. Echter was dat deze week anders. Er moest stevig gediscussieerd en gefilosofeerd worden over de verliespartij tegen Tilburg. Stefan zat echter niet echt met het verlies en zat met zijn hoofd in de Filipijnse glooiheuvels en filosofeerde over de zin van het leven. ‘’Wellicht dat een reis richting de heuvelstreken van Nieuw-Zeeland een volgende stap in mijn reis-carrière zou kunnen zijn…’’, zag je hem denken. De trainer was geenszins in zijn nopjes over het vertoonde spel. Max hield zich wijselijk stil.
Tilburg heeft zaterdag geweldig gespeeld en is de terechte winnaar van een wedstrijd die niet spannend zou worden. Met snel en gevarieerd spel wisten de zuidenaren het de noordelingen op ieder vlak lastig te maken en de Groningers konden maar met mondjesmaat hun eigen spel tentoonstellen. Wij feliciteren Tilburg met de punten en willen wel graag de optie bespreken om er in Tilburg een leuk feestje van te maken. De trainer van Tilburg zag wel in dat de spelers van Donitas in elk geval talent hebben om er een feestje van te maken, en vraagt zich af hoe het eraan toe zou gaan als Donitas een wedstrijd wint. Dat de Aclo nog overeind staat is een wonder…
gh @ VoV, verslag Donitas Heren 1. Foto Jan van den Noort.