Hemingways Donitas D3 laat punten liggen
VoV, 29-01-2020. 5:01 uur. Jaaaa we mochten weer! Op zaterdag 25 januari reisde de bende van ellende af naar het pittoreske Bolsward. Dit had echter nog wel heel wat voeten in de aarde.
Vervoerspaghetti: Het zat namelijk zo: Paulien zou vervoer regelen, maar Paulien stond op de piste, dus Merel regelde vervoer. Nikki, Linda en Tessa zouden vanuit Groningen rijden en ze zouden Ruth, Angelalalalala, Valerie en Paulien meenemen, en Rianne vanuit Drachten, en de zus van Linda tot Sneek, maar toen toch niet, en Rianne werd opgepikt door Tessa in Drachten, maar toen ging Linda toch niet langs station dus die zou Valerie oppikken, en toen moest Maureen ineens worden opgepikt uit Leeuwarden, maar toen toch uit Heerenveen.
En toen zou Linda Rianne ophalen uit Drachten, maar toen moest Tessa ineens alleen. Oh nee die haalde Rianne op, maar ik ben even kwijt waar. Linda snapte het ook niet meer want die dacht dat zij Rianne op zou halen, en Maureen kon ineens ook een auto mee, maar toen zou Eline Maureen toch meenemen, en toen toch niet, en niemand ging meer langs het station behalve Nikki. Echt, ik wou dat ik overdreef, maar dit is dus hoe een gemiddelde vrijdagmiddag eraan toegaat in de D3 teamapp.
ENFIN. Niemand snapte het nog, en het was even onduidelijk of iedereen nou uiteindelijk Bolsward zou halen, maar het was gelukt. Maureen was niet onder de indruk en vond het maar een ‘raar dorp’, vergetende dat Bolsward toch echt deel uitmaakt van de ELFSTEDEN tocht. Onze Friezinnen Linda en Rianne waren diep beledigd. Maar goed, tijd om aan de wedstrijd te beginnen. Oh nee, toch niet, want Paulien was haar volleybalschoenen vergeten. Gelukkig kon ze Angelalalalala d’r sneakers aan, en wordt dit binnenkort bestraft met een heerlijk dopje luft.
Al bijna 300 woorden geluld en nog steeds geen woord over de wedstrijd. Hoe zou dat komen? Misschien omdat die niet zo heel indrukwekkend was. We begonnen sterk, met een goede servicedruk, sterke passlijn en zieke kill – blocks. Al snel mochten we ons nieuwe favoriete liedje zingen (“Nog eentje dan”), en was de eerste set binnen met 17-25. Lekker!
Zo goed als die eerste set ging, zo ruk ging de tweede. En de derde. En toen ook de vierde. We lieten aardig wat steekjes vallen, de pass zakte in, onze servicedruk nam af, we wisten niet meer te scoren, lieten te veel ballen gaan, u kent het wel. We hebben zelfs nog een gele kaart gescoord. De scheidsrechters vonden het namelijk prima dat Bolsward de ballen onder het net door voetbalde, maar toen wij een keertje de bal te lang vasthielden waren de rapen gaar. Als straf kregen we dus een gele kaart en floot ‘ie ons allemaal een gehoorbeschadiging aan, thanks!
Zo stom als de wedstrijd was, zo leuk was de avond gelukkig. We waren namelijk uitgenodigd bij de ouders van Nikki voor een team-slaapfeestje, waar ons eerst een heus driegangendiner stond te wachten in hun huis waar je al verdwaalde als je de wc probeerde te vinden. Na een pubquiz met pastasaus als hoofdprijs namen we de zolder over, inclusief pooltafel, voetbaltafel, sjoelbak, muziekinstallatie, dartbord en een heuse bar! Mag u raden hoe de rest van de avond verliep.
Volgende week spelen we om 14:30 uur tegen De Bevers in onze geliefde Struikhal! Er is toch wel een zekere spanning tussen ons en De Bevers, dus dat belooft weer een spektakel te worden. Daarnaast is het de familiethuisdag, en we hebben nog een aantal vrijgezelle broers en zussen rondlopen die wellicht komen kijken, dus komt dat zien!
gh @ VoV, verslag van Donitas Dames 3. Foto Jan van den Noort.