Sovoco D1 in tijden van de Coronacrisis

VoV, 03-04-2020. 2:46 uur. Mijn sporttas staat nog helemaal ingepakt, klaar voor de training. Die precies drie weken geleden plots niet doorging. Het begin van de coronacrisis. Ik kwam er net pas achter dat die nog onaangeroerd klaar stond. Weet nog wel dat ik die dag de traktatie die ik toen bij de bakker had gehaald – ik was net jarig geweest – ’s avonds nog met twee teamgenootjes en later maar in mijn eentje buit heb gemaakt.

Wat kan er veel veranderen in drie weken tijd. En natuurlijk; sport, en in ons geval volleybal, is dan slechts een bijzaak. Maar vergeet niet wat volleybal voor ons betekent; naast fysieke fitheid, een uitlaatklep, energie-gever, sociale omgang, samenwerken aan een doel, werken aan jezelf en anderen beter maken, omgaan met winnen en verliezen. Kortom; volleybal betekent ook werken aan de mentale fitheid. En dat zo’n drie keer in de week, als het niet meer is.

En dat ligt dan ineens helemaal stil. Naast de andere grote veranderingen die er voor iedereen uiteraard zijn. We hebben het er met elkaar over hoe we deze periode doorkomen en wat ons bezig houdt. Ons team bestaat uit heel veel verschillende persoonlijkheden, dat maakt ons volgens mij ook zo sterk. En leuk! Dit betekent ook dat deze coronacrisis hele verschillende uitwerkingen op ons heeft, maar in het gevoel zijn veel overeenkomsten. Het lijkt de samenleving wel! Al zijn de vrouwen bij ons toch in de overgrote meerderheid.

De één is drukker dan normaal (vanuit huis), want Franke is researcher bij Sanquin. De ander ziet juist veel zorgprojecten on hold staan, omdat er andere prioriteiten zijn, logischerwijs. Een aantal kan of moet het werk redelijk normaal doorzetten, thuis of zelfs op kantoor (want geen kantoorgenoten). Maar dat is wel saai zeg zonder collega’s… Een aantal zit werkeloos thuis – want wegbezuinigd of kapper of werkzaam in de evenementenbranche. Saai én zorgelijk…

Een aantal probeert school en studie zo goed mogelijk vanaf thuis voort te zetten, met nog de onzekerheid hoe de rest van het jaar er uit zal gaan zien (afstudeer-vertraging? Tentamens moeten inhalen en wanneer dan?). Kyra leert daarnaast bovendien meteen hoe je als docent ineens omschakelt naar online lesgeven – zij maakt beide kanten mee. Maar ook hier geldt; saai!

De één brengt de tijd thuis door met gezin of partner, de ander allenig. Daphne moest halsoverkop haar reis afbreken, waardoor ze dus nu wel weer veilig ‘bij ons’ in Nederland is, maar wij haar niet kunnen zien. En Jill moet haar reisplannen misschien wel een jaar uitstellen ☹

Allemaal proberen we het beste ervan te maken. De werklozen proberen in een gezond ritme te blijven. Teambreed hebben we ieder onze eigen work-outs, de één wat fanatieker (denk laddertjes en racefietsen) dan de ander, maar de een heeft ook meer tijd dan de ander. We doen huishoudelijke klusjes die we normaal altijd overslaan, we verven, schrobben en ontdooien vriezers en doen ineens ontzettend veel in de tuin. Tot onze schrik verworden we ineens tot bijna perfecte huisvrouwen ?

We lezen boeken, maken eindelijk weer eens een puzzel, herontdekken spullen in de kastjes die we altijd angstvallig ontweken, en kijken veel series. Maar we zoeken elkaar af en toe ook online op om een spelletje te spelen en even bij te praten.
Tussenstand so far: Kirsten won ‘Chips & Quac’ en Anto ‘Cards against humanity’. Daphne vond het lastig om niet te winnen, maar werd uiteindelijk niet eens laatste en ik piste bijna in mijn broek van het lachen – vast een gek gezicht zo in mijn eentje in een kamer achter een laptop.

En oja; er wordt ook veel gegeten. Laten we hopen dat het bewegen daar een beetje tegenop weegt… We wandelen ook meer dan ooit, dus dat komt ook vast goed.

Het hele leven staat op zijn kop. Wat doet dat met je?
Nou, we zijn vrouwen, dus er wordt zoals gezegd veel gegeten. Maar buiten dat maken we ons ook zorgen. Over ons werk, geen inkomsten hebben, onze toekomst. We vinden het lastig dat we ineens geen of weinig mensen om ons heen hebben, waar we dat normaal op werk, sport en sociaal gebied wel veel hadden. Voor degenen die niet meer bij hun ouders wonen geldt ook dat we het moeilijk vinden om hen niet even op te kunnen zoeken en een knuffel te geven. En we maken ons ook zorgen over de zorg, de gezondheid van onze hele maatschappij en zelfs over wat er overzees gebeurt (denk aan ene Trump en Bolsonaro).

Het is een onwerkelijke situatie, eentje die we (hopelijk!) niet snel meer mee zullen maken en wij zitten er nu middenin. Een vreemd besef. De onzekerheid over wanneer het afgelopen is maakt het moeilijk. Het zorgt ervoor dat de motivatie om ‘zinnig’ aan de slag te gaan soms ook ontbreekt, want er is bijvoorbeeld geen of weinig werk, geen deadlines voor studie, geen hervattings-datum voor trainen, enzovoort.

En het niet kunnen volleyballen? Dat vinden we heel lastig. We missen elkaar en alles wat volleybal voor ons betekent. Het was nu een mooie afleiding van al die andere narigheid geweest.

We zaten in een hele goede flow en waren vastberaden kampioen of anders toch tenminste promovendus te worden. En dat zat er absoluut in. Dat dit doel ineens wegvalt en je lang niet weet wat dit voor het volleybalseizoen gaat betekenen, is funest voor fanatiekelingen zoals wij. Sandra heeft zelfs een traantje gelaten. Op dat moment stonden wij 2e, dus grote kans dat we niet meer om een plekje in de 2e divisie zouden mogen gaan strijden.

Ik moet denken aan de wijze woorden van Eelco – onze maandagtrainer. “Je kan of moet je alleen focussen op waar je controle over hebt.” Dus niet op wat een tegenstander – of het verloop van dit virus – doet, maar op wat jijzelf kan doen en waar je invloed op hebt. Dat illustreerde hij met een verhaal. Iets met een buurman, hond en poep. Maar de les is nu goed toepasbaar.

Ook had hij een ander beeldend verhaal. Ik zie een onaangenaam verraste Eelco voor me, met een woeste kat die met tanden en klauwen aan (of in) zijn arm hangt en niet meer loslaat, alsof ik er zelf bij was. De les van dit waargebeurde (en uitgebreidere) verhaal is: Blijf rustig, zoek hulp en doe het nooit weer (leer van de situatie/de fout). In Eelco’s geval; aai nooit meer een kat.

Wat hebben we op dit moment aan deze vele wijze woorden? Blijf rustig, focus je op wat je wél kan en mag doen, zoek elkaar online en telefonisch op en… tja…over het leerdoel van deze crisis ga ik nog even nadenken.
Ondertussen wordt er achter de schermen overigens al druk gewerkt aan het team en de trainersstaf voor volgend jaar, want daarover hebben we controle. Dat belooft overigens veel goeds! Maar daarover vertellen we later meer.

En dan is het dinsdag 31 maart.

De bond maakt de aanpak voor promoveren en degraderen bekend, nu de competitie niet meer uitgespeeld wordt. Onze groeps-app ontploft! Want… er staat dat tenminste de nummers 1 en 2 zullen promoveren! Wij dus! Dat gaat tegen onze verwachtingen in… Blijdschap, verwondering, toeters, bellen en gekke memes komen voorbij.

Maar ook verwarring. Want er staat nog geen ‘groen bolletje’ (dit betekent ‘promotie’) in de Nevobo-app. Razendsnel worden er telefoontjes gepleegd, andere poules bekeken – daar staan wel groene bolletjes bij de nummers 2! Er volgt vertwijfeling, verontwaardiging en zelfs al plannen om te gaan staken als zou blijken dat de ene nummer 2 wel en de andere niet zou mogen promoveren.

En dan: ineens bij ons ook een groen bolletje! We zijn gepromoveerd! Woehoe! Hoewel we er liever nog vijf wedstrijden om hadden gestreden, zijn we erg blij! Het harde werken wordt toch beloond! Iets om naar uit te kijken en weer lekker voor te gaan trainen. Ooit. Wanneer het weer kan en mag…

Eén ding is zeker; dit seizoen zullen we nóóit meer vergeten. Over 10, wat zeg ik 30 jaar, zeggen we tegen elkaar: “Weet je nog? Dat seizoen dat iedereen om ons heen in de zomer nog mocht promoveren door allerlei verschuivingen en wij niet? We een leuke trainer hadden, die toen plotseling overleed? We toen wonder boven wonder een nieuwe trainer vonden, waarmee de klik er toch niet bleek te zijn en die toen vroegtijdig vertrok? We toen door vijf verschillende mensen getraind en gecoacht werden? We belangrijke speelsters bij veel wedstrijden misten? We desondanks op kampioenskoers lagen én het erg leuk hadden samen? Het seizoen vijf wedstrijden voor het einde werd afgebroken door een pandemie? Maar we tóch promoveerden naar de 2e divisie?

Wat een seizoen was dat!

gh @ VoV, bron Hanneke van den Broek, Sovoco dames 1.