Tasche / Dynamo en de stage op hoogte

“Op donderdag 1 september vertrok de Tasche/Dynamo dames 1 selectie voor een “hoogtestage” naar Zwitserland. Enerzijds om de conditie weer op niveau te brengen, anderzijds om er,  net zoals vorig seizoen, weer één team van te maken. Ten opzicht van vorig jaar is er bij Tasche / Dynamo dames 1 niet zo heel veel veranderd. Alleen Michelle Reinders vertrok omdat ze in Apeldoorn gaat studeren.

Daarvoor kwamen de passer / lopers Beau Badart van meisjes A1 en Karin Huiskes van dames 2 bij de eerste selectie. Al snel bleek dat zij uitstekend binnen de groep passen (en lopen) en dat maakte dat het een onvergetelijk kamp in de bergen werd.”

Aan het woord is de altijd enthousiaste trainer coach van Tasche / Dynamo Raymond Keemers. Hij laat onderstaand de wederwaardigheden van zijn ploeg tijdens de hoogtestage de revue passeren.  

“Om zeven uur ’s morgens vertrokken we en waren ’s middags om een uur of drie op de eindbestemming in Meiringen. Zo vlak en plat het bij ons is, zo overweldigend niet vlak was het op ons logeeradres. Eerst dus maar even acclimatiseren, het dorp verkennen en eens zoeken naar mooie zit- en feestgelegenheden.

Een kleine bezienswaardigheid waren we wel in het dorpje, dat op dit tijdstip van het jaar bijna alleen uit wandelende (oudere) toeristen bestaat. Een kennis van collega trainer Rob Luyrink had alles perfect geregeld en zo zaten we tegen een uur of zeven achter een goed driegangen diner. De daaropvolgende uurtjes waren bestemd voor het teamgebeuren! 

De eerste echte dag was het vroeg opstaan en stond er een tocht in de bergen op het programma. Met de gondel naar boven, op weg naar de Triftbrücke. Anderhalf uur tot het middelpunt gaf het bordje aan. “Dat moet sneller kunnen dachten we nog en begonnen vol gas aan de bergbeklimming.”

De paadjes (voor zover het nog paadjes genoemd mochten worden) werden smaller, er moest geklommen en geploeterd worden, de groep werd steeds stiller en er werd al snel overgeschakeld op het aangegeven schema. Trots stonden we  anderhalf uur later op grote hoogte bij de Triftbrücke te genieten van het fantastische uitzicht. Erop vertrouwende dat de 6.500 schroeven, de 7.500 kilo staal en 340 planken ons wel konden houden gingen we over de 170 meter lange brug, die 100 meter boven de grond hing. “Hoogtestage, is een mooi woord maar uiterst vervelend voor mensen met hoogtevrees”

Na dit allemaal verwerkt te hebben was het tijd voor de afdaling. Vergezeld van bergschapen, genietend van de puffende en zwetende mensen die nog naar boven gingen en een fijn zonnetje (28 graden) gingen we vrij relaxed terug naar de gondel. Daar waren de spreekwoordelijke “knollen” behoorlijk op en werd de rest van de dag in “chill” – stand doorgebracht. 

Het “chillen” duurde echter wel langer dan verwacht en de zaterdagmorgen was dan ook voor sommigen te vroeg aanwezig. Ondanks dat het even zoeken was (naar de sporthal en de sleutels ) werd er vanaf 10:00 uur goed en fanatiek getraind in de Meiringer Sporthalle.  

Een bezoek aan de “Aareschlucht” stond op het middagprogramma. Nadat we meerdere malen voor bergkoeien moesten stoppen kwamen we met “horten en stoten” op de eindbestemming aan. Een kleine tegenvaller was wel dat een der auto’s het geklim allemaal wat minder vond en aangaf dat het genoeg was. In etappes werd de rest naar de top gebracht en begon aan een trip langs een meer dan indrukwekkende waterval.

Ook de daaropvolgende stop bij het café met uitzichtpunt over Meiringen was een aanrader en we genoten met volle teugen. Sommigen zelfs zo dat ze nog iets langer dan de bedoeling op dit punt boven op de berg verbleven. In etappes (met het treintje, auto’s, sleepwagen) gingen we weer naar het dorp. Eenmaal weer herenigd was het tijd om ons, op het al klaar staande, diner te storten. Er werd nog lang over deze memorabele dag nagelachen en nagesproken. 

De defecte auto was weer gemaakt door een vriendelijke Zwitserse Automacher en dus konden we om 9:00 uur met zijn allen weer richting Twente. De terugreis verliep soepel en kon mooi gebruikt worden om even wat slaap in te halen. Om half zeven genoten we weer van de vlakte van ons land en natuurlijk aan een bezoek aan een Mc. Donalds.”