Sovoco D1 wint via stabiel niveau makkelijk van Compaen

VoV, 06-11-2022. 17:27 uur. We hadden een week achter de rug waarin we wat concreter met persoonlijke doelen zijn gaan werken. We blijven kritisch; het niveau mag nog altijd hoger en constanter, maar we wisten wel al meer energie en fanatisme op te brengen in beide trainingen.

En nu mochten we dan aantreden tegen Compaen. Van hen wisten we alleen dat zij nog niet zo op dreef zijn qua resultaten en dat ze hun ervaren – en ons bekende – midden moeten missen.

We spraken af een kwartier later te verzamelen. En natuurlijk; prompt zat veel op die dag tegen. Althans, vooral bij Daphne, volgens eigen zeggen. Met vertraging pikte ze Joyce en Hanneke op, maar met lekker doorrijden liepen ze al de helft van de vertraging in. Tot de Tom Tom ineens een onbekende route aangaf, die ze toch maar volgden. Zo werden ze over kleine weggetjes geleid die in een staat verkeerden waar België nog trots op zou zijn en waar je 30 tot 60 mocht rijden.

Maar dat haalden ze vaak niet eens, want natuurlijk was er ook nog een weg-opbreking en maakten de toeristische (lees: langzame) rijders deze toeristische route – die letterlijk in een grote omweg-boog naar Oostzaan leidde – helemaal af. De vertraging liep dus weer op. Eindelijk in Oostzaan aangekomen bleek dat veel Tom Toms deze route ten onrechte hadden aangegeven, maar dat de andere auto’s eigenwijs waren geweest en gewoon de oude route hadden gevolgd. Tja.

Uiteindelijk was de late aankomst geen enkel probleem, want de wedstrijd voor ons liep uit. Dat betekende wel dat we nauwelijks hadden ingespeeld en toch al moesten inslaan. Met Eline op spelverdeling, Kyra op dia en Sandra, Daphne, Lieke, Daniela en Hanneke startten we. We begonnen scherp. We serveerden goed en Compaen had duidelijk moeite met passen. Dit zou overigens de hele wedstrijd zo blijven. Daphne wist alle gaten te vinden en met uitzondering van een nog wat wiebelige servicepass speelden wij scherp en stabiel. Gelukkig maakte Compaen ook veel fouten in de service. De scheidsrechters zagen netfouten die er echt niet waren, maar het kon ons niet deren. Fanatiek zetten we door en zo was de 1e set binnen no time voor ons: 13-25.

In de 2e set zetten we dit beeld door, maar dan in nog een versnelling hoger. De paar keer dat we moesten passen, ging dat beter. Daniela sloeg deuken in de vloer en zelfs onze libero Hanneke wist te scoren. De nood-bal vanaf rechts achterin het veld die met veel moeite een onderhandse zwieperd werd gegeven, wist precies via het netrandje binnen de 3 meter van Compaen te eindigen. Sandra vond dit zo grappig en bijzonder dat ze Hanneke in een omhelzing en vreugdedans meenam naar de yell.

Kyra dacht; dat kan ik ook en kopieerde de bal met haar service. Het zoveelste directe punt. Sandra en Daniela zijn niet eens aan serveren toegekomen en Hanneke stond de helft van de set aan de kant, omdat Lieke een hele lange en mooie serviceserie had. Nog net op tijd kon Floris Kim er in wisselen voor Daniela, want nog een keer knipperen met de ogen en het was maar liefst 7-25 voor ons!

De hele wedstrijd lieten we mooie serviceseries en -druk zien. We bleven stabiel spelen, terwijl we daar tot nu toe altijd moeite mee hadden, zeker als de tegenstander niet een heel hoog niveau haalt. Aangemoedigd door de SSV die sinds lange tijd weer luidruchtig aanwezig was, samen met diverse aanhang en H1 spelers, was het heel fijn spelen zo!

Set 3 startten we weer zoals in de voorgaande sets. Bijna onvermijdelijk hadden we even een heel klein dipje en werden we wat slordiger. Toch maakten we ons geen enkele zorgen. Ook niet over het feit dat de scheidsrechters dingen bleven zien die er niet waren. Of dingen niet zagen, omdat ze vonden dat ze het hadden moeten horen. Zoals het dweilen van Hanneke. Doodleuk werd er gefloten terwijl Hanneke en Sandra nog op de grond bezig waren.

Hij ‘had ons niet gehoord’. Wij vragen ons nog steeds af met welke geluiden het dweilen dan gepaard zou moeten gaan? Maar goed; het was ook pas de eerste keer dat er gedweild hoefde te worden. Een unicum! Het zegt vooral iets over de temperatuur van de zaal en de intensiteit van de wedstrijd.
We herpakten ons op tijd. Compaen wist er niet door te komen. Zo stoomden we door naar 18-25.

In de 4e set gingen we vrolijk verder. Compaen wist weer weinig aanvallen op te bouwen. Zelf hadden we het op orde. Kim kwam er weer in voor Daniela en scoorde nu haar 1e bal direct. Daarna serveerde ze een ace. Lekkere binnenkomer! Maar de tellers meenden Compaen ook wat te moeten helpen en hadden haar 1e punt niet geteld.

Toen we de scheidsrechters en tellers daar op wezen, namelijk dat Kim er op 16 was ingekomen en daarna 2 punten had gemaakt, bleven ze volhouden dat ze alle punten hadden gegeven. Toch stond er slechts 17 op het telbord… Ach ja, dat kon er ook nog wel bij. We lieten ons niet van de wijs brengen en pakten de laatste set eenvoudig: 13-25.

Hoppa! Een dikke 4-0 en vooral sterk dat we onze eigen punten bleven scoren en niet mee waren gegaan in het niveau van de tegenstander. Wat men ook had proberen in te zetten om ons te ontregelen (enig complot denken is ook ons niet vreemd) – een vloek of Voodoo uitspreken over de Tom Toms, scheidsrechters en tellers die tegenwerkten – ze kregen ons vandaag niet klein. Super!

Het hield trouwens na de wedstrijd nog niet op, want de douches waren koud. Maar echt koud. Niet louw; ijskoud. Anne werd erop uitgestuurd om bij de andere kleedkamers te checken of het daar beter was, maar nee, helaas. De meesten kozen voor even poedelen of helemaal niet douchen. Daphne – alla Wim Hof puffend – en Hanneke bikkelden zich er doorheen en wasten zelfs hun haar! Ze krijgen ons niet klein grrr! (of beter: brrr!)
Daniela was zeer onder de indruk van de bh die op de grond lag, maar niet van een van ons bleek te zijn: Whoooooo! We lieten ‘m desondanks liggen.

Hierna gingen we met een groot gedeelte van het team lekker pannenkoeken eten. Ook hier leek de vloek nog niet uitgewerkt, want we kregen weer onnodige zigzag routes van 30 minuten voorgeschoteld en stonden ineens voor gesloten slagbomen en bleken 3,50 te moeten betalen om het terrein op te mogen terwijl we er nog geen uur hebben doorgebracht. Maar toegegeven: de pannenkoeken waren lekker! En het was gezellig. Hoe kan het ook anders; ook de harde kern van de SSV was van de partij! Die moesten hun krachten bijvullen…

Want daarna weer terug naar de sporthal om H1 aan te moedigen. Met veel moeite wisten zij hun wedstrijd ook te winnen: 2-3. Met schorre stemmen, harde konten en zere ruggen gingen we huiswaarts. Moe, maar voldaan.

Volgende week mogen we eindelijk weer thuis spelen. Om 17.00 uur tegen Sliedrecht D3. We kunnen alle aanmoediging gebruiken, dus tot dan?

gh @ VoV, verslag van en foto via Hanneke van den Broek, Sovoco dames 1.