Donitas Heren Deux trekt aan het kortste eind na wisselvallige pot

VoV, 19-01-2023. 7:09 uur. Herboren de tweede seizoenshelft aanvliegen, dat was het idee afgelopen zaterdag. De mannen hebben er alles aan gedaan om dit waar te maken. Een paar weken de volleyballen in de kast en even goed naar binnen keren om de inmiddels aftakelende jonge lichamen, en drukke geesten, rust te doen toekomen.

Even aan niks anders denken dan de energierekening die, door de veelmalige vermenigvuldiging van brandende lampjes en het verstoken van Russisch gas, in deze periode grotendeels wordt bepaald. Die rust was er zeker, misschien wel te veel. Zo veel, dat het tweede deel van het plan, vlammend uit de kerstvakantie komen, helaas minder gelukt is.

Een wedstrijd in Groningen, je zou het een thuiswedstrijd kunnen noemen. Met zijn allen in colonne op het stalen ros, als eenheid op weg naar de sporthal om daar gevechtsklaar aan te komen. Het klonk van tevoren leuker dan het was. Na een half uur door de regen ploeteren was het enthousiasme bij aankomst redelijk weggesijpeld. Gelukkig stond er in de kantine een heel groot scherm waarop Veracles te zien was. Ineens waren de mannen weer strijd klaar.

Nog niet helemaal klaar waren Lycurgus en de scheidsrechters. De eerste scheids had al bijna het fluitje in de mond om het signaal voor de eerste service te geven toen opeens het net nog versteld moest worden. Het timmermansoog van de reservebank leidde tot een vlot besluit om zonder overleg het net naar beneden te roppen. Een kreet van verbijstering klonk door de Amkemaheerd. Menig man, maar vooral de tweede scheids, trok zijn bestaan in twijfel. Een ongeveinsde uiting van onzekerheid resulteerde in een tijdelijke verlamming. Na een recuperatie van enkele minuten werd er uiteindelijk besloten de meetpaal maar in stelling te brengen. Ik weet niet wat het beroep van de bankzitter is, maar ik hoop dat het iets is met een hamer en spijkers. Het net hing perfect.

Het was duidelijk dat Heeren Deux helemaal van de leg was. Iets bracht ze van de wijs. Was het het voorval met het net, of toch nog de restanten van het gegourmet? Eén ding is zeker: het was niet je-van-het. Snel weer vergeten en op naar de tweede set.

Kijkend tegen een achterstand stonden we toch weer vast in onze schoenen. Nieuwe schoenen wel te verstaan. De kerstman heeft blijkbaar doorgehad dat de mannen wel nieuwe wondersloffen konden gebruiken. Wondersloffen die helaas wel één set te veel nodig hadden om ingespeeld te worden. Eenmaal warm en goed gevormd om de voet wisten ze dan toch het verschil te maken. Na een spannende 50 punten stond er 1-1 op het scorebord.

Het leek er weer goed uit te zien voor de mannen van het Tweede, maar toen kwam het fenomeen ‘de derde set’. Een fenomeen dat Donitas al 51 jaar behekst. Hier zullen we dan ook maar niet te veel woorden aan branden.

De kans op een overwinning was hiermee jammer genoeg bekeken. Althans, zo dacht coach Boekweg. Niet doorhebbende dat we de tweede set hadden gewonnen was de pret er wel uit. Gelukkig werd onze oud-bestuurder erop gewezen dat er 2-1 op de teller stond. Dit bracht een impuls van motivatie die hij door zijn aanstekelijke enthousiasme wist over te brengen op de groep. In combinatie met een toenemende vermoeidheid bij de mannen aan de overkant werd de vierde set zonder veel moeite gewonnen.

Wat volgde was een laatste set vol strijd. Een mooie strijd die de goede kant op leek te gaan vallen. In ieder geval in de ogen van de mannen, en publiek, van Heeren Deux. De scheidsrechter had alleen een ander paar ogen. Welke ogen het uiteindelijk juist hebben gezien laten we in het midden. Eindstand 3-2 voor Lycurgus.

gh @ VoV. Verslag en foto Donitas Heren 2.