Jonas in De Walvis door Gemini S verslagen

VoV, 28-01-2023. 12:17 uur. In 1962 werden er wereldwijd meer dan 80.000 walvissen gedood. Het hoogste aantal walvissen ooit. Helaas was de blauwe vinvis al zo goed als uitgeroeid. Daarom ging het dus voornamelijk om de Noorse vinvis (sei whale) en de potvis (sperm whale).

Het duurde uiteindelijk tot 1986 voor de walvisjacht illegaal werd. De bodem was ook wel ongeveer bereikt. In de tussentijd werd de sporthal in Beverwijk gebouwd. Toevallig of niet, maar de sporthal in Beverwijk heet dus ook ‘de Walvis’.

En afgelopen vrijdagavond was deze nog steeds niet afgebroken. Gelukkig maar, want hoeveel prima sporthallen zijn er de afgelopen jaren in Nederland wel niet gesloopt? Opvallend hoe vaak centraal gelegen hallen met roemruchte geschiedenis de strijd verliezen van projectontwikkelaars met dollartekens in de ogen. En niet te vergeten de flexibele bestuurders. Zonder ruggengraat.

De Walvis in Beverwijk is voorlopig nog niet door de Noren of Japanners geharpoeneerd. Al heeft Mike er wel nummer twee achtergelaten. Klaaf heeft er voor wetenschappelijk onderzoek een artikel over geschreven. Dat dan weer wel. Martijn had die week per ongeluk een verkeerde oproep gedaan. Met koude wintersportvingers, en vraag me niet hoe het kan, tikte hij A12 en A9 op zijn mobieltje.

Voor je het weet was hij van zijn bed gelicht en had hij een gebiedsverbod. In de Walvis speelden wij tegen Jonas. Jonas, onze broeder in de strijd om de 2e divisie te kunnen spelen op vrijdagen. Jonas heeft een paar mannen die wel wat gelijkenissen hebben met walvissen. Zo heb je de jeugdige ronddartelende beluga’s. De reusachtige blauwe vinvis. En enkele gladhuidige zwaardwalvissen die in het water geen of minimale weerstand hebben.

Onze situatie-bootsman Mike had wel zin om Jonas te harpoeneren en de winst binnen te hengelen. Hij schreeuwde ons van alles toe met zijn krokodillenglimlach. Plezier wilde hij terugzien. Dus stond Wouter op de diagonale positie. Tegenover het grootste schepsel op aarde bij de tegenstander. Twee meter zes (2.06m) tegen twee meter elf (2.11 m).

De eerste set ging voorbij als plankton tijdens het snorkelen: Alleen walvissen kunnen het belangrijkste eruit filteren. Wij met Gemini S wonnen dan wel met 18-25, Jonas had veel beter opgelet, stond vervolgens beter gepositioneerd en pakte set twee en drie met 25-20 en 28-26. Tom, Bas en Bram wisselden door als een stelletje dek schrobbers. Op walvisjacht. Dat wel. Remko en Tim hielden als twee oude kraaien het grotere plaatje in het oog.

Vanuit het kraaiennest zagen zij veel, maar zonder ballen konden zij weinig. Wouter was belangrijk. Hij schoot geregeld de harpoen af richting de naakte huid van een der Jonassers. De levertranen sprongen hen meermaals in de ogen. En ja, we wonnen de vierde set dik (13-25).

Maar deze hele wedstrijd draaide om één speler. We kennen hem als ‘de nijvere mier uit het Schrijverskwartier’. We kennen hem van de paars-blauwe doppen op zijn borstkas. Maar bovenal kennen we hem van zijn onvermoeibare ochtend opstand. Nee Kim, niet zijn boegspriet in de vroege morgen. Nee, het gaat om wat je erin stopt. In ons team, Gemini S, is het misschien wel deze man die er het meeste aan toevoegt.

Als er iemand meters maakt, als er iemand vasthoudend is, dan is het wel onze eigenzinnige Erik. Tijdens elke time-out fluisterden bootsman Mike en stuurman Erik wel weer over tactiek. En hoe we onbruikbare walvissen overboord konden jonassen.  Ook minder florissante bewoordingen kwamen langs. Spelverdelend bevergeil, vruchtbare walvispoep en buren uit Volendam. In Volendam hebben ze allemaal jaloerzieën. Want er is niet een paling zo klein, dat hij niet een walvis hoopt te zijn.

De vierde set wonnen wij zo dik als een bultrug. Heerlijk. Tom genoot ervan. Remko hield zijn hoofd koel. Bas wilde weer aanvallen. Erik glunderde. Wouter lachte breed. Mike lachte nog breder. En Tim dacht aan zijn broertje, en dat het leven soms zo oneerlijk kan zijn. Een gebiedsverbod staat typerend symbool voor de oneerlijkheid van het leven.

Dat moet de jonge hoofd aanvallende beloega ook gedacht hebben toen hij voor Jonas een ace maakte in de vijfde set. Helaas was het geen ace. Want dat bepaalt de scheidsrechter (11-13). En wegens pure uitputting en ademnood gaven de walvissen van Jonas zich gewonnen (11-14). Draaiden zich op hun rug. Lieten zich op hun buik kietelen (12-15). En genoten van het Texelse geluk wat deze avond verdovend in een nacht veranderde.

gh @ VoV, verslag van Bram Achternaam, Gemini S. Foto idem.