Dagboek VAR Koos Nederhoed tijdens VNL in USA (1)

VoV, 05-07-2023. 12:55 uur. Koos Nederhoed was tot 2018 internationaal scheidsrechter op het hoogste niveau. Na zijn mooie loopbaan moest hij in 2018 vanwege het bereiken van de leeftijdsgrens van 55 jaar stoppen en trad de Fries in 2019 aan als challenge referee. Inmiddels vier jaren toert de inwoner uit IJlst de hele wereld over en leidde al diverse WK’s voor clubteams, finales van de VNL, het WK in Nederland en was op de Olympische Spelen als VAR aanwezig.

Nu is Koos Nederhoed in Anaheim in Californië waar hij challenge referee is tijdens de derde ronde bij de mannen. Speciaal voor Vizier op Volleybal bericht hij regelmatig over zijn leven als VAR.

Rotterdam, Anaheim en Arlington: Eind januari dit jaar vielen er drie mails in mijn inbox. Drie nominaties als VAR! Oef, dat had ik niet verwacht. Eerst Rotterdam, dan een weekje de tuin thuis doen, door naar Anaheim in Californië en dan meteen na het evenement het vliegtuig pakken naar Arlington in Texas.

Daar worden de damesfinales gespeeld en ben ik de enige challenge referee. Tja, er zijn wel eens van die dagen dat je minder blij bent. Dat blije gevoel werd nog meer versterkt door een uitnodiging voor het dames EK en een invitatie voor het OKT eind september in Japan waar ik andermaal naar Tokio mag. Ach, het leven van een Fries om utens is zo slecht nog niet nietwaar?

Tijdsverschil van negen uren: Op zondag 2 juli stond ik vroeg op Schiphol om het vliegtuig naar Los Angeles te pakken. Mijn gebreide vliegtuigsokken in de handbagage want de vlucht zou ongeveer elf uren bedragen. Mooi op tijd zette de chauffeur koers naar The States. In het vliegtuig heb ik flink kunnen slapen want er zou me een tijdsverschil van negen tegemoet komen. Dat houdt meestal een slechte eerste nacht in.

Privéchauffeur: Tot mijn verbazing stond er een privéchauffeur klaar om me naar het hotel te brengen. Niet zo’n gammele brik maar een mooie Cadillac was drie kwartier lang mijn residentie richting het Westin Hotel. Op de foto’s had ik al gezien dat het hier niet slecht toeven zou zijn. En, inderdaad mijn kamer is groter dan menig Nederlandse huiskamer. Ik waan me even in luxe met uitzicht op het zwembad. Ook mijn collega’s arriveren – ik ken iedereen inmiddels van eerdere edities – en ook de acht herenteams verblijven in hetzelfde hotel.

Huppelende arts: Op de maandag wordt het startsein gegeven voor de eerste meeting waarin allerlei nieuwe zaken besproken worden. Ondertussen huppelt er een arts tussendoor die ons aan een ogentest onderwerpt. De test gaat aanvankelijk niet zo denderend omdat we allen meer oog hebben voor zijn assistente. Verder wordt de BMI opgemeten en wordt de bloeddruk vastgesteld. Die is even te hoog, maar daalt vrij snel als de assistente de zaal verlaat.

Nu heb ik Rotterdam achter de rug en deze volleybaldingen al een keer gehoord, maar in vergelijking met vorig jaar is er toch een aantal nieuwe zaken bij gekomen waarvoor attention. Teams hebben na het elfde punt maar een time-out bijvoorbeeld. Zaak dus om daarvoor een time out aan te vragen dus.

Verder is het systeem voor in en uit zo geperfectioneerd dat teams hiervoor geen challenge meer kunnen aanvragen. Nou, dat wordt een saai baantje zo langzamerhand zou je denken, maar dat is minder waar. Coaches vinden allerlei manieren om de scheidsrechter te beïnvloeden en worden steeds spitsvondiger. Lees: worden heel slinks!

Mickey Mouse: Na het ochtendprogramma hebben we dinsdagmiddag vrij en besluiten we met een paar mensen naar Disney World te gaan. Dat is om de hoek blijkt. Mensen met Mickey Mouse hoofddeksels scheren aan ons voorbij. Ongelooflijk om te zien hoe mensen zich hier vermaken. Maar dat mag ook wel voor de entreeprijs die net zo hoog is als een seizoenkaart voor SC Heerenveen. In de avond de test of alles het doet in de hal die op twee minuten lopen ligt.

Vijf challenges: Op dinsdag 4 juli gaan we los. Twee wedstrijden: Servië tegen Argentinië en Frankrijk tegen Iran. Ik hoopte op de laatste partij maar de hoogste baas zet me op het openingsduel. Tja, dat overkomt me wel vaker. Ik voel dan een beetje de druk want het eerste duel is meestal de lastigste omdat er organisatorisch van alles misgaat. Dat valt dit keer reuze mee. De Argentijnen winnen in vier sets en er zijn vijf challenges die gelukkig goed opgelost worden. Ik heb een nieuw team om me heen en met wat grappen en grollen is de sfeer al snel goed. Het zijn fijne knapen.

Degene aan mijn zijde is dezelfde als in Rotterdam en bedient het paneel alsof het een spannend potje gamen is. De voertaal is Engels, maar dat is geen punt. Ik spreek het net zo goed als mijn tweede moedertaal, namelijk het Fries.

De eerste speeldag zit er dus op zonder grote hoogtepunten. ‘s Avonds zijn we vanwege Independance Day naar het vuurwerk geweest. Altijd mooi hoe big de Amerikanen dan uitpakken.

Woensdag staan er weer twee wedstrijden op het programma. De Amerikanen spelen tegen Bulgarije en daar ben ik automatisch de challenge referee omdat mijn Amerikaanse CR zijn eigen land niet mag doen. We gaan het allemaal weer zien en wordt vervolgd!

Sportieve groet uit Anaheim Californië

gh @ VoV, bron en foto Koos Nederhoed.