Onnodig verlies Sovoco D1 in frustrerende pot

VoV, 02-10-2023.  6:52 uur. We hadden een week trainen met hard werken maar met ruimte voor meer energie en felheid achter de rug. Sandra verjaarde en toen een deel van het team op haar verjaardag was, waren zij ook nog eens getuige van het huwelijksaanzoek dat zij kreeg! Dus zaterdag waren er dubbele felicitaties voor haar van oud-trainers Lil’ Krijne en Jos. Floor juichte vrolijk mee toen Eline al een voorproefje op het vrijgezellenfeest nam en Sandra uitdoste zodat iedereen in de kantine van Leython kon zien dat zij nu verloofd is, maar dacht dat dit gewoon voor haar verjaardag was.

Pas toen we nog eens duidelijk wezen op het ‘Bride to Be’ op de sjerp viel ook bij haar het kwartje. Dit alles stemde ons gelukkig meer vrolijk en energiek, dan de wedstrijd van het Nederlands Herenteam dat een deel van ons had gekeken… We verstopten ons in de heren kleedkamer (de enige vrije) en deden een voorbespreking in 2 minuten, zodat daarna de kleine basketballertjes zich weer konden omkleden. Doel en aanpak duidelijk, beginnen maar!

We startten met Kyra, Maike, Kim, Daniela, Sandra, Floor en Hanneke. Met goede servicedruk wisten we Leython direct onder druk te zetten. Onze pass lag behoorlijk en zo kon Kyra alle aanvalsters goed bedienen. Na een stroeve start kwam Leython iets beter in het spel en zo werd het een mooie strijd, die we eigenlijk wat te spannend lieten worden dan nodig. Eline kwam er even in voor Maike en Kyra ging daardoor aanvallen. Onder aanmoediging van de familie Broerse sleepten we toch de 1e set er nog uit: 24-26, door het oog van de naald!

De 2e set stelden we orde op zaken. We hadden goede druk en Leython maakte veel fouten. Wij haalden veel van de grond en de vele services die Floor te verwerken kreeg wist ze vrijwel allemaal goed te pareren. Zo wonnen we overtuigend met 16-25.

Floris waarschuwde al; “Leython gaat nu vol energie en enthousiasme erin, want ja, ze weten; het is de 3e set”. Dus. Dan weet je het wel. 3e set, dat spreekt voor zich. Nou, wij hadden hetzelfde plan. Maar onze servicedruk werd wat minder, we gingen zelf meer foutjes maken en Leython kwam beter in het spel. Zo werd het moeilijker de punten te scoren. Waar we in de vorige sets de rare beslissingen van de scheidsrechters, die 99,9% van de keren in het voordeel van onze tegenstander uitvielen, nog wel konden compenseren, lukte dat nu net niet meer. Lieke kwam erin voor Kim en Eline ook weer voor Maike, maar het mocht niet meer baten. Nu ging de set met 25-23 naar Leython.

Geen man overboord. Anto gaf aan: dit is de laatste set, denk er om! En dat was ook gewoon mogelijk. Daphne begon op dia voor Maike. Maar dit was een van de vreemdste en ergste set die we in lange tijd hebben gespeeld. Directe passfouten waar dat eerder nauwelijks gebeurde, niemand lukte het te scoren als er wel een rij goede passjes kwamen, niet meer weten waar je moet aanvallen, blokkerend genaaid worden en steeds meer ballen vielen gewoon… Leython ging steeds vrijer spelen en bij ons werd het een ‘dode boel’, wat vooral moedeloosheid en vermoeidheid was, want we zagen de oplossingen niet meer en het positief proberen aan te jagen werkte duidelijk niet. Eline kwam erin voor Daphne, maar het lukte niet. Het werd maar liefst 25-9 voor Leython.

Proberen te vergeten en in set 5 opnieuw beginnen. Kim er weer in voor Lieke. Wat lukte was dat deze set weer een gelijkwaardige strijd was. We wisten weer te scoren, maar blokkerend hadden we het lastig. Bij vrijer spelen hoort bij Leython kennelijk ook lekker stoken en de gemoederen liepen tussen de teams en coaches steeds hoger op. Waarbij de scheidsrechters olie op het vuur bleven gooien door hun gekke beslissingen. Je moet ze nageven; daar waren ze heel consequent in, maar wel jammer dat wij vaak 2x leken te moeten scoren om 1 punt te verdienen.

Toch stonden we bij de veldwissel een puntje voor, dus we hadden het helemaal zelf in de hand, ondanks al dit. Maar het stokte weer bij ons. Lastige passjes, de bal niet langs het blok krijgen, gaatjes in het blok, niet meer alle ballen van de grond halen en zo glipte de set en de wedstrijd ons uit handen: 15-11 en 3-2 voor Leython. Wat waren wij gefrustreerd!

Na de nabespreking, waar die frustratie en teleurstelling nog even geuit werd maar wel de conclusie was dat we het helemaal zelf hebben laten liggen, hadden we gelukkig nog lekker troostvoer van Sandra. En dan werkt ook even bijpraten met oude bekenden waar je net nog tegenover stond goed relativerend.

Nu leerpunten meenemen, hard en energiek – echt het stokpaardje van Anto – trainen en dat dan 2 weken achter elkaar, want volgend weekend hebben we vrij. Daarna zijn we helemaal klaar voor de wedstrijd tegen VCV waar we in de beker van wisten te winnen. Zien we jullie de 14e om 17.15 uur in Veenendaal?

gh @ VoV, verslag van en foto via Hanneke van den Broek, Sovoco Dames 1.