Apollo8 schrijft historie in Tubbergen
foto van website Apollo8. De kampioenen en de bloemen
In een rechtstreekse confrontatie tussen de nummers één en twee van de 1ste divisie A is Apollo 8 als terechte winnaar tevoorschijn gekomen. Dit betekende tevens dat de ploeg, waar Bart Oosting het roer enige tijd geleden van Jeffrey Scharbaai overnam, het kampioenschap kon opeisen en het daarbij behorende Nevobo kleinood in ontvangst mocht nemen. Beide teams waren al verzekerd van promotie naar de Topdivisie, de nieuwe naam voor de B-League.
Het leek alsof de STER reclame zendtijd voor volleybal had ingehuurd in Tubbergen. Alle randvoorwaarden om er een STER spotje van te maken waren aanwezig. Alleen in de wedstrijd moet de regisseur nog wat knippen om dat op het niveau van de entourage te krijgen. Al met al was het een geweldige afsluiting van een prachtig seizoen in de eerste divisie. Waar de uiteindelijke ontknoping was zoals deze werd verwacht, maar wel een paar weken later dan verwacht.
Apollo8 was beter, van begin af. Zat beter in de wedstrijd, had een goed scorende driemeter aanval en was op de midpositie aan het net sterker, normaal de plek waar Dynamo het verschil maakt. Daarnaast maakte Dynamo het zich erg moeilijk door in de eerste set met een hoge foutenlast te spelen, die na verlies van de eerste set de druk in de tweede doorgang alleen maar verhoogde. Immers Dynamo moest met 4-0 of 3-1 winnen om zich tot kampioen te laten kronen.
In een uitverkochte Verdegaalhal zat de stemming er vanaf het begin goed in. Er waren extra tribunes bijgeplaatst en al met al waren er een dikke 300 fans die niets liever deden dan te laten horen dat hun team de titel zou gaan behalen. Het balkon en ‘achter glas in de kantine’ was het domicilie voor de Dynamo fans, op de extra tribunes in de zaal zat de Apollo8 aanhang.
Toeters, bellen en handgeklap ondersteunden de stembanden. De speelsters ondergingen zichtbaar onbewogen, al zag de een of ander wel wat bleekjes, dit hele randgebeuren. In afwachting van het eerste fluitsignaal van scheids H. Pol, die met zijn assistent W. de Jong de titelderby in goede banen leidde, draaiden zij hun warming – up routineus af.
Op het begin zat toch de nodige spanning. Aan weerskanten. Dynamo kwam zelf niet tot scoren, kreeg de eerste vier punten van Apollo cadeau, dat in Marlies Waanders wel een makkelijk scorende speelster had. Apollo nam een 5-9 voorsprong, werd echter door punten van door Marlou Tijhuis en Elisa Kalisvaart, die vanaf de buitenkant raak sloegen, weer bijgehaald. Bij 10-10 begonnen de teams opnieuw. Dynamo liep uit naar 13-12. Kwam toen echter in een slechte periode terecht.
Na vier opeenvolgende scores voor Apollo riep trainer coach Raymond Keemers de ploeg naar de kant. Een ace en een Waanders punt vanaf vier maakten er 13-18 van. Dynamo moest in de achterging, ging in de achtervolging en had een sterke periode op de midpositie, waar Martine Stevelink en Manon Steggink voor de aansluiting bij 17-18 en de gelijke stand bij 19-19 zorgden. Nu kwam het erop aan, met de big points in aantocht tintelden de zenuwen in de vingertoppen.
Loes Hollink scoorde via de snelle midaanval, Marlies Waanders had met een drie meter aanval een engeltje op de netrand zitten. Die duwde de bal naar Dynamo kant op de vloer. 19-21. De foutserve en een drukduel boven de netband zorgden voor 21-21. Een technische fout voor 21-22 en een pegel van Elisa Kalisvaart diagonaal in de verste hoek bracht de stand weer op gelijke hoogte.
Aanvallend uit van Dynamo en een slechte pass, die door Judith Meijer ongefrankeerd linea recta naar de vloer werd gezonden brachten de stand op 22-24. Marlou Tijhuis hield het kaarsje brandend, terwijl de Apollo aanhang bewees tot 25 te kunnen tellen. “Eén, één, nog één!! Wanneer? Nu!!” Lieke ter Mors gaf de fans waar ze om vroegen. Vanaf twee diagonaal naar de vloer voor de 23-25 eindstand.
Drie setjes van de titel verwijderd, nog één setje tot het kampioenschap. Zo liepen de teams naar de andere kant van het net. Dynamo begon sterk, nam een 5-2 voorsprong, maar kon dat verschil niet vasthouden. Daarvoor waren Marlies Waanders en Loes Hollink te nadrukkelijk aanwezig. Loes vanaf de midpositie, Marlies vanachter de drie meter. Bij 8-10 en 9-11 hadden ze de stand gekanteld. Martine Stevelink zorgde voor 12-11, de laatste tussenstand in Dynamo voordeel.
De thuisploeg werd voor de punten afhankelijk van Apollo, kwam heel moeizaam tot afronding van de aanval en moest eigenlijk lijdzaam toezien hoe de gasten puntje voor puntje wegliepen. Lieke er Mors had de smaak van het scoren te pakken, Melanie Grob verzilverde een tweede bal bij 15-19. Apollo liep uit (16-21, 17-24), rook het kampioenschap en voor degene met in minder sterk ruikvermogen maar wel met goede oren werd het van de tribunes geschreeuwd. De smaak van de champagne proefde men op de tong, de bubbeltjes kwamen in de flessen al naar boven borrelen.
Elisa Kalisvaart stelde het feestje uit bij 18-24. Lieke ter Mors sloeg vanaf vier in het net voor 19-24. Zou het dan toch? Neen hoor, dezelfde Lieke ter Mors liet het kampioenspunt met een daverende dreun op de vloer bij Dynamo neerkomen. Feestvreugde, rondedansjes, rode ogen, tranen ook zonder Fishermen’s Friend , kippenvel, een lawaai orkaan woei door de Verdegaal hal. Apollo had de titel binnen, Dynamo stond er een beetje beteuterd bij. Weg over en uit, maar er waren nog wel twee sets te spelen.
Dynamo begon met Kira Steggink aan serve, Apollo was nog niet helemaal uitgefeest en keek zo tegen een 4-0 achterstand aan. Bart Oosting riep de dames naar de kant, en vanaf dat moment ging de focus weer op de wedstrijd. Bij 5-5 was de stand gelijk, tot 8-8 bleef het gelijk opgaan. Loes Hollink serveerde Apollo naar 9-14 en eigenlijk was de strijd in deze set toen gestreden. Dynamo kon nog iets terug doen, kwam bij 12-15 nog weer in de buurt, maar Annemiek Oosting en Leonie Vehof zorgden voor veel verschil bij 13-19 en 14-24. De 15-25 gaf de titel een sterretje extra.
Beide coaches lieten al hun speelsters mee delen in succes en verlies. Bij Apollo stond op een gegeven moment de hele staring six zo ongeveer aan de kant, bij Dynamo kregen de ‘jonkies’ speeltijd om ervaring in een ‘heksenketel’ op te doen. De eerste helft van de vierde set ging gelijk op, Dynamo stond bij 14-13 nog één puntje voor, maar kreeg een serie van vijf punten tegen, hetgeen de definitieve genadeklap betekende. Apollo speelde op een wolk, kon het zich veroorloven om tussen 15-19 en 19-23 vier troostpunten voor Dynamo te scoren, waarna Bart de dames opnieuw bij de les riep.
Esther Huls maakte bij 20-23 een eind aan de ‘mini inhaalrace’ van Dynamo en zorgde met haar tikje over het blok vanaf de buitenkant voor matchpoint. Even kon Dynamo het nog rekken, even wisten ze de fans nog buiten de lijnen te houden, maar toen Dynamo de bal bij 22-24 fout serveerde was er geen houden meer aan. Het tweede extra sterretje bij de titel was ook binnen. Het hele tafereel van einde tweede set herhaalde zich nogmaals, nu met nog meer tranen, omhelzingen, doldrieste vreugde taferelen en knallende kurken.
Twee dingen vielen er nog op. Mooi dat Jeffrey Scharbaai, nadat de dames enigszins ‘tot bedaren’ waren gekomen ook in de feestvreugde werd betrokken en tegen libero Rosan Bouwhuis van Apollo8 zouden we nog willen zeggen dat het te ondiep was om echt te kunnen zwemmen in de hal. Zelfs niet als teamgenote Marlies Waanders er de nodige drank over uitgiet. Duiken kan er wel, maar dat had je in de wedstrijd al meermalen laten zien. Dat ging je in ieder geval stukken beter af dan de scholslag in wat vocht uit een flesje.
Apollo 8 proficiat met de titel en de promotie. Dynamo proficiat met de promotie.