Armixtos D1 komt in herfst tot bloei

VoV, 27-11-2017. 14:51 uur.  Ja hoor! Het is diep herfst. En warempel, alsof de duvel ermee speelt. Steevast achterin november staat Armixtos D1 op. Trainster Inge, de Kleine Generaal dus, is dan al drie maanden aan het drillen. Dat gaat nu al vijf jaar op rij zo. Speelsters komen retour van vakantie. De gebronsde feestbeestjes zijn vol goede moed, maar nog niet vooruit te branden. Dus de KG voert haar regime op. Na alle persoonlijke gesprekken volgt onvermijdelijk ‘de knuppel in het hoenderhok’: geen discussie meer, maar onvoorwaardelijk inzet.

Ken je die reclames? En er zijn ook soldatenfilms die het hebben. Dat je een dofgroene natuur ziet. Zo’n woest veld met gevallen bladeren en plat gras. De boel lijkt levenloos. Plotseling staan op talrijke plekken uit de grond soldaten op, strijders die hun camouflages afwerpen, uit hun veilige plekjes kruipen en als onstuitbare eenheid de frontlinie induiken. Nou, dat deed de Green Army zaterdag thuis tegen WVC Volley uit Wierden ook. Het was een lust om te zien, soms rillingen over de rug.

Het decor leende zich ook voor een overrompeling. WVC, tot zaterdag ongeslagen koploper, had al ver van tevoren aangekondigd met een bus vol supporters naar Amsterdam te komen. Twents toerisme in De Pijp? Even was er ongeloof, maar het prikkelde de troepenmacht van de KG: de koploper uit het oosten die de middenmoter uit de hoofdstad massaal opzoekt: da ’s mooi toch, dat verdient antwoord. De lokale Jumbo aan de Dikkensweg in Wierden, mooie sponsor van WVC D1, hanteert een prijsvraag voor de fans: Wat wordt de eindstand vanmiddag? Wie de goede uitslag voorspelt, krijgt gratis een mand vol boodschappen.

Nou, de hele bus, een dubbeldekker bomvol jeugd, had op de heenreis online bijna unaniem 0-4 voorspeld. Ze kwamen met trommels en gezang de hal in, die zelden zo gezellig vol was voor een wedstrijd van Armixtos D1 (alle kampioensfases van de afgelopen jaren natuurlijk buiten beschouwing gelaten).

Sommige speelsters (met Twentse bloed) van Armixtos hadden op de site meegedaan en 3-2 winst voor het home – town – team voorspeld. Nu afwachten of Jumbo Wierden ook in Amsterdam bezorgt. Want het werd 3-2 voor Armixtos en hoe! En bloc ging D1 de strijd aan, onder aanvoering van captain Malou, die van meet af aan haar 3-2 voorspelling zichtbaar vorm wilde geven (“Hekkie timmert ze op hun bekkie”).

Ze kreeg volop steun van Lotte, die ook haar juiste uitslag wilde waarmaken; zaterdag werd de ware Lotte zichtbaar! Irene (die zelfs 5-3 winst op de Wierdense site had ingetikt !) verbeet haar schouderblessure en eiste – hoewel nog veel te weinig aangespeeld – haar troon op het midden weer op. Emma, na veel blessureleed helemaal terug, weigerde voor het geweld van WVC onder te doen. Janiek behield de regie met het spelverdelen. Iris schudde haar onzekerheid af. De vrijwel ongetrainde Amber, flexibel tot in al haar botten, verving meesterlijk Manôu (vorige week door haar rug gegaan) op de libero-positie. En Marscha mag vaker ff op vakantie als ze zich zo manifesteert.

Na de robuuste 25-18 en 25-22 werden de bezoekers toch wel stiller en stiller. De grote snoeptrommel van Jumbo ging nog wel rond (geweldig, heb ik in 50 jaar volleybal nog niet meegemaakt), maar toeters en trommels zwegen even. In de derde set gingen beide teams er vol op. WVC behield vanaf het begin een marge van vier punten, maar toen het van 18-22 toch 22-22 werd, voelde je het wankelen. Toch hield de koploper met 23-25 de nederlaag nog weg.

In de vierde set zag het er zelfs even hopeloos uit voor Armixtos, dat het hoge niveau niet volhield. Met 16-25 liet WVC zien wie de baas was. De service druk bij WVC bleef hoog, Armixtos liet juist daarin los en kreeg prompt door het midden de tikken om de oren. Het zwalken in de voorgaande wedstrijden werd zichtbaar.

Toen WVC in de vijfde set opnieuw snel een voorsprong nam, leek de heroïsche strijd van de eerste sets vergeefs. Maar hoe mooi kan het zijn, als de hardere trainingen (en alle core Stability – oefeningen !!) zich uitbetalen. De Green Army weigerde zich over te geven en knokte zich na 8-7 veldwissel met 15-9 naar een welverdiende triomf. Het nagenieten op zondag moet evenwel bij zonsondergang voorbij zijn. Tja, dat is het mooie van sport: als je zelf de lat hoger legt, is er geen weg terug meer… Zaterdag op naar Bovo, in Aalten, diep in de Achterhoek. Nou, ik lust nog wel zo’n surprise !

gh @ VoV, verslag van Papa Razio. Foto’s Jan van den Noort.