Bezien vanuit een ander perspectief.
VoV, 01-03-2023. 4:51 uur. Op zaterdag 11 februari stond in het AD een artikel van Sjoerd Mossou, één van de betere sportjournalisten in Nederland.
Het artikel begon met grote letters: MEKKEREN, KIETELEN, TIEREN EN OMARMEN
Met als een verduidelijking: Van felle protesten tot een arm op de schouder en van gemekker in de media tot een babbeltje vooraf: het beïnvloeden van de arbiter is typisch Nederlands. “We zitten met z’n allen in één groot toneelstuk.”
(einde citaat)
Het toneelstuk dat wij zelf hebben gecreëerd, want wij zijn tolerant en iedereen mag zijn mening hebben en deze uitdragen, maakt niet uit hoe toch?
Op 8 februari j.l. las ik een grote aankondiging: T-Mobile kiest voor dit partnerschap omdat de telecompartij wil bijdragen aan het doel van NOC*NSF om van Nederland het sportiefste land ter wereld te maken.
Dat is nog eens een prachtig doel. Nederland het sportiefste land ter wereld!!
Mooi, dacht ik: een goede journalist die wijst op de gekheid en een groot bedrijf dat de onsportieve geest weer terug in die fles wil doen. Maar ik las het verkeerd.
Het had niets met elkaar te maken. De geest blijft voorlopig (?) nog steeds uit de fles.
Het sportiefste sportland van de wereld, dat zou wat zijn.
– Scheidsrechter Antonio Mateu Lahoz deelde liefst negentien keer geel uit bij Nederland – Argentinië en iedereen valt over hem heen en zegt dat hij nooit meer mag fluiten. Hoeveel van deze kaarten waren echter onterecht, sterker nog had hij niet meer gele kaarten of zelfs rode kunnen geven? Was de scheidsrechter onsportief of waren de teams onsportief?
– Een scheidsrechter staakt een wedstrijd omdat er van alles op het veld wordt gegooid of omdat zij zich niet veilig meer voelen…….. Daar staak je toch geen wedstrijd voor?
– Middelmatige spelers krijgen (nog steeds) een hogere waardering dan uitstekende scheidsrechters.
– Duidelijke rode kaarten worden betwist.
– Natuurlijk erken je niet dat je de bal raakte (touche), nee je ontkent ten stelligste.
Het valt niet te ontkennen dat het ook een maatschappelijk probleem is. Acceptatie van gezag en je houden aan de (spel)regels is nogal een dingetje voor de Nederlander. Die regels zijn niet voor iedereen duidelijk en in sommige gevallen onbegrijpelijk.
Ik hoorde van een rechercheur dat hij heel verbaasd was dat een verdachte die een mishandeling had bekend, en die hij had overgedragen aan justitie, de volgende dag alweer vrij op straat liep. Er was echter, justitieel gezien, geen regel overtreden.
Een wedstrijd wordt gestaakt omdat scheidsrechters zich niet veilig voelen. De zaak wordt voorgelegd aan een strafcommissie. Er volgt geen straf, formeel zijn er geen regels overtreden.
Ook blijft soms een vervolgstraf uit omdat de in de wedstrijd toegepaste straf (bv wegzenden speelster) al als voldoende straf wordt gezien.
Het Vizier weer op Volleybal;
Echt volleybalplezier is dus alleen en vooral te vinden in de kennis van de regels en je je niet stoort aan het randgebeuren, waarvan een aantal voorbeelden hierboven.
Er zijn goede en minder goede dagen bij een volleyballer, een coach en een scheidsrechter, dus maak je niet zo druk om een bal die 10 cm “uit” is en “in” wordt gegeven. Met een beetje geluk is de volgende in-bal “uit” in jouw voordeel.
Het plezier wordt een stuk minder als elke beslissing wordt aangevochten, als coaches zich te druk maken naar wie dan ook, of als er onder het net door een hoop gebekvecht is.
Laten wij bij volleybal beginnen om Nederland het sportiefste sportland ter wereld te maken.
Een utopie? Wellicht…. maar het zal ons ver van een dystopie houden.
gh @ VoV, ingezonden column.