Dash heeft verlies aan zichzelf te wijten

VoV, 11-11-2019. 4:31 uur. Zaterdag 9 november vertrokken we naar Rossum, om hier een potje volleybal te spelen tegen het plaatselijke Rosstars. Voor ons een eerste keer tegen deze tegenstander, dus hier gingen we blanco in. We hadden al wel gehoord dat er geen kantine bij de sporthal was, dus hier hadden we onze supporters op voor kunnen bereiden. Wat we nog niet wisten, is dat alle supporters op ongeveer 2,5 meter om het veld heen zitten. Best een leuke sfeer, weer eens iets anders! De inspeelmuziek klonk alsof we onze eigen afspeellijst op hadden staan, Mandy had haar feestsokken speciaal aangedaan, kortom: alle ingrediënten voor de eerste winst waren aanwezig.

In de eerste helft leek het nog alsof we onszelf eindelijk gingen belonen voor de stijgende lijn in ons spel. We begonnen een beetje wiebelig, maar pakten halverwege de set de leiding en gaven deze niet meer af. Met veel plezier, lawaai en strijd pakten we de eerste set met 21-25.

In de set wissel gaf Henk nog zo aan: blijven spelen op deze manier, blijven gaan voor alles, blijf vechten voor elkaar. Iedereen had dit begrepen, maar halverwege de tweede set sloop er angst in ons spel en nog iets waar we de vinger maar niet op kunnen leggen. Het spel werd gelaten, iedereen wilde wel maar het ging niet meer. We gaven punten makkelijk cadeau en kregen het niet meer voor elkaar om de bal zelf aan de grond te krijgen. Hier hadden we 4 a 5 aanvalsopties voor nodig en dit is gewoonweg te veel. 25-21 en 1-1 in sets. Nog niets verloren, we hoefden niet alle sets te winnen om de wedstrijd te kunnen winnen.

We begonnen de derde set met een iets gewijzigde opstelling en dit leek te werken. Op een stand van 8-16 in ons voordeel leek er geen vuiltje aan de lucht. Op 21-21 waren de rollen compleet omgedraaid en kregen wij geen enkele bal meer naar de grond. Fout werd op fout gestapeld en zonder nog een punt te scoren ging deze set naar Rosstars. Wat een domper.

Hoe nu verder, wat ging er allemaal fout aan het einde van de vierde set? Dit proberen recht te krijgen en vol gas er weer tegenaan. Weer tot halverwege de set konden we bij blijven, maar weer gingen we gelaten spelen, er werd nauwelijks meer een punt gevierd en wat kost volleyballen dan een energie. De set, en daarmee ook de wedstrijd, ging naar Rosstars met 25-21.

We trainen steeds beter en we worden ook steeds beter, maar in de wedstrijden kunnen we dit nog niet laten zien. Op een bepaald moment kunnen we ons ook niet blijven verschuilen achter de gemiddelde leeftijd van het team. Deze week maar eens goed de koppen bij elkaar steken en met de neuzen weer dezelfde kant op komen te staan, want zaterdag komt de verrassende nummer 1 op bezoek in ’t Jebbink om 18:00 uur.
Wevo ’70 dames 1 uit Weerselo hebben we in de nacompetitie afgelopen seizoen nog verslagen voor de plek in de eerste divisie, maar het verschil in de ranglijst kan niet groter zijn! Niks te verliezen zeggen we dan maar en eindelijk weer eens lekker vrijuit gaan volleyballen, wie weet wat er dan kan gebeuren.

gh @ VoV, verslag en foto van / via Dash Dames 1, Anouk Nijbroek.