De herinnering aan Etty leeft voort
VoV, 23-11-2017. 11:45 uur. Woensdag 22 november jongstleden hebben wij na een verzorging van twee en een half jaar in besloten kring afscheid genomen van onze teamgenoot/vriend Etty. De bijeenkomst hebben we gehouden bij Vrivo in Vriezenveen, gelukkig stelden zij hun tijdelijke hal beschikbaar voor ons samenzijn en gaven ze ook alle medewerking om “onze” Etty nog één keer te laten schitteren.
De temperatuur in de kleedkamer was door de mannen keurig op de wettelijke tempratuur gezet zodat Etty in conditie zou blijven. In dezelfde kleedkamer werden zoals het hoort ook herinneringen gedeeld over de afgelopen twee en een halfjaar. Het was wel duidelijk dat de herinneringen recht uit het hard kwamen. Een aantal wil ik graag met u delen:
*Zo werd er gememoreerd aan het feit dat hij eigenlijk altijd wel moe was en het koud had. Dit schijnt meer voor te komen bij mannen zoals Etty.
*Hij ons eigenlijk al eerder had moeten verlaten, maar door wilskracht dit pas zaterdag hoeft te doen.
*Ook werd er verteld dat hij in een wedstrijd altijd de bal wel een keer bovenhands in het net speelde (en dat dit echt zo is demonstreerde hij gister nogmaals in zijn slotstuk). Desondanks bleef hij roepen dat hij ook een prima spelverdeler zou zijn.
*Zo was zijn wens ook een keer een wedstrijd te mogen coachen omdat hij dacht dat hier ook zijn kwaliteiten lagen. Vorig seizoen was het eindelijk zo ver dat hij dit kon laten zien. In een bekerwedstrijd tegen Orion liet hij merken dat je als coach niks hoeft te zeggen en toch je team kan laten winnen. Hier kunnen vele coaches nog wat van leren. (er wordt gezegd dat hij tijdens deze bekerwedstrijd zijn rijbewijs heeft gehaald in Curaçao, maar hier zijn we nooit achter gekomen).
*De herinnering die ons allen nog bij is gebleven is dat het in de geschiedenis van het volleybal de eerste speler is die rustig aan trainde omdat hij een Fifa knie had. Volgens hemzelf had hij te lang in een bepaalde houding gezeten met Fifa met het gevolg dat hij rustig moest trainen, want hij had een beetje pijn.
Na deze mooie woorden werd het toch echt tijd voor de afsluiting van de avond. De ballen werden nog één keer opgepompt, de schouders nog één keer warmgedraaid, het balletje nog één keer daar de benen voordat hij serveerde, de snoepdoos nog één keer open voor de witte en bruine snickers (want racisme, daar doen we niet aan bij Favorita).
Iedereen heeft nog even bij hem in het veld gestaan om “het” te ervaren. Zoals aan elk moois kwam ook deze avond aan zijn eind. Met een 0-4 overwinning stapten we van het veld met een dubbel gevoel, de laatste keer met Etty. We hadden hem geen mooier afscheid kunnen geven. Etty, bedankt voor het spelen bij ons, het lachen en het volleybal. Succes op Curaçao! Je zult voortleven in onze herinneringen en in onze yell.
gh @ VoV, verslag en foto via Martin Sombroek, Favorita Heren 1