De Killer van Terborg

Neen, dit is geen aflevering van Baantjer of Achterhoek Murders. De titel is ook geen verwijzing naar een ‘best of five’ volleybal detective  of zo, die in de eerste aflevering met veel bloed in een autokoffer in Terborg begint. Wees gerust, er vallen geen doden. Er is ook geen moordenaar in dit sterke VoV volleybal verhaal. Geen enge mannen of vrouwen die ons in de toekomst met beven richting de Achterhoek laten rijden.

Wij hoeven na Eibergen niet zenuwachtig in de achteruitkijk spiegel te kijken om te controleren of er misschien een fantoom achter ons aan rijdt  op weg naar Longa ’59 of Halley of als we van een andere kant komen richting Orion, Favorita of VCV. Door de al zo lang ondergedoken en gezochte ‘Killer van Terborg’, die zijn  prooi volgt en beloert.  Neen, ik kan u nogmaals gerust stellen. Het moment van glorie van de ‘Killer van Terborg’ ligt al jaren achter ons en duurde maar kort. Ik vraag me zelfs af of men in Terborg weet dat er een killer rondloopt die naar hun plaatsnaam is vernoemd.

Als je de man of vrouw op straat in Terborg er naar zou vragen zal men je ongelovig aankijken. Ik denk zeker te weten dat men nog nooit van hem heeft gehoord. Hij is daar net zo onbekend als Gido Vermeulen bij de Eskimo ’s. En hij was ook bij mijn tipgever al behoorlijk in de vergetelheid geraakt. Geen onguur tronie dus in “Opsporing Verzocht”, die in Terborg e.o. een ware heksenjacht zal ontketenen. Echt, we waren de titel en de daarbij behorende naam zoek totdat een anonieme tip ons op dit ingeslapen  fenomeen attendeerde. Des te verpletterend was de indruk die hij destijds maakte tijdens zijn “finest minutes”  

De ‘Killer van Terborg’ is al vele jaren een gerespecteerd clublid. U heeft misschien wel eens een woordje met hem gewisseld zonder te weten dat u met de wolf in schaapskleren sprak, met de man die in kleine kring met deze bijnaam bekend staat. Ik heb het gewaagd om hem hierop aan te spreken, zonder dat ik wist welke gevolgen dit voor mij zou kunnen hebben. Je weet immers nooit hoe iemand zo’n titel achter de naam reageert als hij onverwacht met een gebeurtenis uit een ver verleden wordt geconfronteerd.

“Men heeft mij tussen neus en lippen door verteld dat jij het labeltje de ‘Killer van Terborg’ aan je hebt plakken, klopt dat?” vroeg ik hem. Voorzichtig uitgelegd dat mij dat terloops ter ore was gekomen. Ook niet verteld van wie ik het had gehoord, ik kon mijn anonieme bron niet in diskrediet brengen, en zeker geen wraakgevoelens over hem afroepen. Voorzichtig aftasten. En warempel, hij moest zelf even nadenken. Het leek wel alsof hijzelf bijna was vergeten dat hij die dodelijke alias met zich meedroeg. Aan hem gegeven door zijn teamgenoten en vereeuwigd op een naderhand uit respect en dankbaarheid uitgereikt shirt.

“De Killer van Terborg” stond erop zodat ook niet ingewijden hem konden herkennen als zijn naam aan stamtafels in sportcafé’ s  tijdens volleybal gesprekken in het rond waarde.  Deze titel duidt op schrik en beven bij de tegenstander die met hem te maken had gehad, die werd blootgesteld aan de grollen en nukken van deze “volleybal moordenaar pur sang”. Angst voor die dodelijke serve, de als een aks alles in spaanders hakkende smash, die ogen die als gloeiende kooltjes door het net en de tegenstanders heenkeken en hen kippenvel bezorgden alvorens er ook maar een bal geslagen was.

Neen deze teamgenoot zaaide figuurlijk dood en verderf aan de andere kant van het net. Deed het kurk schroeien en de opponenten menig schietgebedje omhoog sturen, de almachtige smekend om een goede afloop van de strijd. Er werd nog net geen offer gebracht om de goden gunstig te stemmen toen de slachter van Terborg zijn opwachting maakte.

Laat mij u uitleggen hoe iemand die nog geen vlieg kwaad doet kan worden vernoemd naar de plaats van zijn optreden (Terborg) en de dodelijke sportieve prestatie die aldaar aan hem werd toegeschreven. Of misschien wel beter:  “Hoe teamhumor een volleybal goedzak tot volleybal moordenaar omdoopte”

In die tijd had het heren1 team van de club de gewoonte om iemand die het hele jaar voor het team klaar had gestaan op een bijzondere wijze te belonen. Geen pilsje of een boeketje bloemen maar zo iemand mocht met het team mee naar een uitwedstrijd. Dat was toch een hele eer als je de gelouterde cracks in den vreemde mocht zien spelen. Je mocht met hen in de bus meerijden en als je echt wat voor het team had betekend mocht je op de bank zitten, in trainingspak, nog wel.

Het team gaf je helemaal het gevoel dat je bij de groep hoorde. Bij die geweldige kanjers. Onze killer hoofdrolspeler overkwam dat ook. Het hele seizoen had heren1 bij de thuiswedstrijden van zijn diensten gebruik kunnen maken en hij mocht als beloning dus mee naar Terborg. Zelf sloeg hij niet onverdienstelijk een balletje in het vierde, maar met de eerste selectie mee in de laatste uitwedstrijd van het seizoen was gewoon het absolute sportieve hoogtepunt van het volleybal jaar.

De laatste set werd gespeeld en er waren nog enkele punten te gaan voordat de wedstrijd en de competitie erop zat. Op dat moment vroeg de coach plotseling een wissel en geheel onverwacht mocht onze hoofdrolspeler het veld in. Zijn mond viel open. Grote ongelovige ogen. Dat was toch echt het summum, mee mogen, in trainingspak op de bank zitten en nu ook nog invallen. Oh, moeder Maria, u zij geloofd en geprezen. Dat is te veel eer voor een nederige volleyballer.

Snel nam hij plaats in het achterveld en deed zijn uiterste best een verpletterende indruk te maken, die hem het volgend seizoen met stip zou laten stijgen op de spelers ranking van de vereniging. Met nog twee punten te gaan slaagde hij er warempel in om nog één bal aan te raken. En niet onverdienstelijk.

Toen de wedstrijd was afgelopen stond het team binnen de lijnen nog even na te ouwehoeren. Meteen bestempelden ze onze hoofdrolspeler tot de “Killer van Terborg” vanwege die éne bal die hij nog net aangeraakt had. En die eretitel zouden we bijna zijn vergeten als deze nu niet weer ter sprake was gebracht.