De noten maken de muziek bij US

VoV, 27-03-2017. 7:30 uur. Die kleine Tristan, mijn kleinzoon, heeft nu op de middelbare school LO. Tegenwoordig noemen ze dat lichamelijke opvoeding, maar in mijn tijd heette het nog gewoon verzorging. Er is één speler in US heren 1 die dit vak, zo snel als hij kon, heeft laten vallen. Daar dankt hij ook zijn bijnaam aan, Schimpie. Schimpie had aanleg voor andere dingen.

Bijvoorbeeld voor muziekles. Wat is nou echt goede muziek? Over smaak valt niet te twisten, maar ik (Fred) zie dat Tristan de muzieksmaak van Schimpie overneemt. Dit baart mij (Fred) zorgen. In de auto bij Van der Schot richting Shot heeft mijn kleinzoon het volledige album ‘MOUNT NINJI AND DA NICE TIME KID’ geluisterd. Mijn kleinzoon is niet meer de oude, na die heenreis. Nu wil hij ene ‘Lil Tommy Terror’ zijn. Na het horen van dit nummer:  

https://www.youtube.com/watch?v=37pafbBL3qQ 

trok ik spierwit weg. De inspeelmuziek van Shot maakte het nog een graadje erger. Mijn ooit zo onbevlekte kleinzoon ken ik bijna niet meer terug. Hij lijkt wel een alien geworden. Enkele broodjes peanutbutter + jelly werden nog verorberd, Van Dongen ging naar het toilet en riep: “Shit just got real!” en daarna kon de wedstrijd starten. 

Ik (Fred) kon niet over Cupido, Bouw en Korniotakis beschikken maar gelukkig ging Hadjan (Daddy) Muis mee. Mijn tactiek hield in: zo veel mogelijk aanvallen over rechts forceren. Borst gooide het echter over een andere boeg. Hij dwong aanvallen over links af. Ik (Fred) sloeg mijn ogen ten hemel en bad dat het goed zou komen. Veljkovic begon met enkele verkeerde noten en we kwamen puntje voor puntje achter. Via 15-11 werd het nog 19-18 maar stond het uiteindelijk 25-22 voor Shot. 

Ik (Fred) keek met een schuin oog naar de coach van Shot toen ik (Fred) zijn blijdschap zag. Musters probeerde Veljkovic nog af te leiden met de vraag: “U like Boobies?” maar Veljkovic reageerde gelaten: “I don’t care.” Mijn gezicht stond op onweer bij aanvang van set twee. 

Een beetje zoals dat van ‘Jonah Hill’ in de Wolf of Wallstreet. Hadjan kwam naast me staan en probeerde me op te vrolijken. Dat ik (Fred) het van de zonnige kant moest bekijken. Hij liet een 6-pack Snickers zien en zei glimlachend: “We have Candy”. Hadjan bleek gelijk te hebben. Van der Zanden serveerde een gat van 5 punten bij elkaar. We stonden al gauw op 9-24. Vervolgens hadden we nog drie side-outs nodig om het (tromgeroffel) 25^e punt binnen te slepen. Mijn nare trekjes van begin tweede set waren als sneeuw voor de zon verdwenen. De 1-1 klonk mij als muziek in de oren. 

Set drie is de set waarin de ‘rats rule’. Venijnige toegeknepen ogen gingen over en weer. Van Dongen werd te weinig in stelling gebracht. Voet,~ en netfouten werden links en rechts in gemaakt. Ik (Fred) kneep mijn lippen samen en balde mijn vuisten nadat Musters een onderhandse bal in het net speelde. Gelukkig was scheidsrechter Baas de onrust de baas. En liep het niet uit op een ordinaire ‘street fight’ in de Culemborgse hal met ‘street light’.  Toen het 15-13 voor de thuisploeg stond, heb ik (Fred) nog getwijfeld of ik (Fred) mijn Gucci-coochie-kleinzoon er in moest wisselen. Die kleine Tristan zat vredig op zijn duim te zuigen dus wendde ik (Fred) mijn hoofd af. Snoek liet ik staan. In het achterveld maakte hij zo nu en dan een ‘darkling’ (Culemborgs voor duikeling) naar de bal. Bij 25-20 stond ik versteld van mijn zelfbeheersing. Ik (Fred) vertrok geen spier. 

Met 2-1 achter, terwijl wij ons vooraf rijk rekenden met de overwinning. Wat zeg ik, rijk? “Stoopid Rich!” We zijn met ons domme hoofd gewoon in onze eigen val getrapt. Van der Zanden fluisterde op onvervalste wijze na het verlies: ‘Fat faded fuck face!’ Hij had het waarschijnlijk tegen zichzelf. De vierde set ging vervolgens onbeholpen naar Shot. Wij speelden niet tegen Shot maar tegen onszelf. We probeerden onderling te praten maar dat werkte niet. Ik (Fred) wisselde mijn uilenballetje Tristan Langereis er nog in maar mijn oogappeltje kon de melodie niet veranderen. (25-18) 

Als een heel orkest volleyballers uit de maat speelt, blijf ik (Fred) het met argusogen bekijken. Zie hier een samenvatting van het gevoel wat bleef hangen na deze zaterdag:

https://www.youtube.com/watch?v=XXlZfc1TrD0

Wat is goede muziek? Ik, Ferdinandus Man, vroeg het aan Van der Schot, maar Die Antwoord niet. Het verloop van het seizoen en de toekomst blijft dus koffiedik kijken. 

gh @ VoV, verslag en foto van Bram Koolstra, US Amsterdam heren 1.