De volleybal balans 2010
De terugblik op het volleybaljaar 2010 , eigenlijk op de eerste competitiehelft 2010 / 2011, is een moment om in gedachten en op papier nog eens stil te staan bij mooie en minder mooie volleybalmomenten. Bij prestaties en mislukkingen, de voornemens, de resultaten en de stand van zaken nu. Uiteraard doen we dat voor de teams waarover we wekelijks berichten, maar in een WK jaar mag Oranje niet ontbreken. Als voorafje dus eerst Oranje.
En om maar meteen met de deur in huis te vallen. “Het was qua resultaat een knudde met een rietje jaar!” Zowel bij de dames als bij de heren. Twentse Maret Grothues hield de Nederlandse eer hoog. Wereldkampioen serveren werd ze in Japan, een individuele kwaliteit, in een teamsport. De Oranje dames werden op dat WK teleurstellend elfde van de zestien deelnemende landen.
Waren de verwachtingen te hoog? Misschien wel, want eigenlijk ontbrak het Oranje aan van alles en nog wat. De balans was er niet. Van veel te veel, veel te weinig. Te weinig speelsters van wereldklasse, te smalle bezetting c.q. te weinig WK ervaring op de cruciale posities (passer / lopers , spelverdeling), te veel slepende blessures en natuurlijk waren er teveel afwezigen, (o.a. Floortje Meijners) die naderhand ook erg belangrijk waren.
De blamage tegen Thailand en de in merg en been pijn doende afgang tegen Duitsland (23 punten achter elkaar tegen, zonder zelf één maal tegen te scoren. Wrijf het er nog maar één keertje in!) waren dieptepunten, die ver onder Oranje Peil lagen. Er zal wat moeten gebeuren om “the road to London” in 2012 niet in een stratenmakers op zee show te laten eindigen, zo halfweg de Noordzee. Veel werk aan de winkel voor iedereen die bij de Oranje dames een functie heeft. Anders komt het niet “voor elkaar” en glijden we af. En zal Nederland zelf dienen te gaan organiseren om ooit nog eens aan een aansprekend toernooi te mogen meedoen.
Ieder einde is een nieuw begin. Dat geldt zeker voor de mannen ploeg van Oranje. Estland dwarsboomde de gang naar het EK. Tweemaal pijnlijk verliezen hield tevens in dat ook deze “road to London” voortijdig een doodlopende straat bleek. De conclusie van de Nevobo was dan ook dat er maar opnieuw gestart moest worden in de European League, de World League paste even niet bij het niveau en de portemonnee. Vooruitzien naar 2016, gaan bouwen en proberen een ticket voor de “ flight to Rio de Janeiro”, waar dan de Olympische Spelen zijn , te bemachtigen. Maar dat duurt nog even voor het zover is. Bondscoach Blangé c.s. zullen , als hen die tijd gegeven is, moeten verjongen, want veel mannen die het dit jaar niet voor elkaar boksten , zijn dan dik in de dertig. Anderen moeten het nu maar doen. Niet ieder einde is een echt einde, niet ieder begin een nieuw begin.