De zon komt op en gaat onder bij US H1

VoV, 20-09-2020. 13:48 uur. Alweer. De zon komt op. De dag verloopt in zijn eigen tijd. Twee volleybalteams ontmoeten elkaar op het veld. Er wordt een bal ingegooid. En om het af te maken blaast de scheidsrechter via de fluit een handje vol speekselspettertjes de stilte in.

Mensenkleier Van Veen schetste van tevoren een ontwerp. En US heren 1 probeerde hier zijn steentje aan bij te dragen. Voor de fundering was Sturgess meegenomen. In een van de ledematen van Dijkman zat een defect. Vandaar. De werkkleding van Timmers was mee, maar hij moest nog even passen. Een goed begin is naast het halve werk ook gewoon een goed begin. En dat was ons begin. Wasgoed dat in de wind en zon hangt te drogen. Verhees en Labrie staken de handen uit de mouwen, en als twee potige huisvrouwen klaarden zij de eerste set met pit en routine. Labrie haalde uit. Schuin als de straat Ffordd Pen Llech in Wales  (37,5%).

Verhees kwam op zijn beurt aanzweven, wapperend met de haren alle kanten op. Als een wilgentak negentig graden gebogen in de wind. Elastisch maar met een zeer harde zwiep in paraatheid. En daar was hij dan. Keer op keer. De libero van de tegenstander kreeg het rood in de nek. Niet van schaamte, maar van de zwiep van die wilgentak van Verhees. De kracht van ons team in deze set zat hem in de herhaling. En nog een keer. Dat, zegmaar. 16-25

Minder voorsprong, minder wind mee, minder puntenverschil en minder was de tweede set. Een aanloop met wat gas terug, zorgde voor minder power en minder ontspanning. Tegenwoordig moet je oppassen met minder. Kijk maar naar de drie P’s: politiek, poolijs en de tijdrit van Primož. Een essentiële periode en evenzo beslissende keuzes die achteraf slecht uitpakken zorgden voor het verschil. De stand van 16-16 ging naar 22-16. Met 25-19 was het gedaan.

De kinderdiamanten Dijkman en Lemminga glommen in de voorbereiding al. De parel die Labrie blijkt te zijn is nu toch echt als een kogel door de kerk. Een heerlijke volleyballer. Een bord spaghetti dat tot leven komt als je er een bal gehakt op legt: Job Labrie. In set drie werd de ene na de andere passerloper toegevoegd aan de veldmannen. Snoek kwam erin. Van der Hoeven kwam erin. Op een gegeven moment stonden alle passerlopers erin. Met Arzbach en Lemminga. Uniek! De derde set eindigde in 23-25. Iedereen voegde wat toe. Iedereen handelde in dienst van het bataljon.

Vives gaf zich stuiptrekkend gewonnen. Wij maakten er een einde aan. Zeker met een jongen als Hoonhout, die steeds maar doorsloeg. Zelfs Verdonck kwam er nog in voor Andre. Hij liet zich niet van de wijs brengen, door een hooligan die spuwend haar frustratie op de tweede scheidsrechter botvierde. De tweede scheids veegde het overtollig speeksel van zijn gezicht, maar weet niet of hij dit jaar nog in actie komt, nu het beschaafde volleybal veranderd in een veelkoppig monster. US heren 1 trok zich er niks van aan. 19-25

Twee volleybalteams verlieten het veld. De dag verloopt in zijn eigen tijd. De zon gaat onder. Alweer.

gh @ VoV, verslag en foto via Bram Koolstra, US Heren 1. Foto door Peter van Zijl.