Donitas D1, da was weer nie

VoV, 26-11-2019. 17:34uur. We mogen weer. Nieuwe wedstrijd, nieuwe kansen. We reisden af naar Apeldoorn om in het kolossale Omnisport de strijd aan te gaan met SV Dynamo Apeldoorn. Met tribunes zo hoog als een gevangenisafzetting en met onze heren naast ons, begonnen we vol goede moed aan de nieuwe wedstrijd. Laten we er een feestje van maken was het idee.

Onze trainingsweek was, om zo maar te zeggen, bijzonder. Onze spelverdelers hebben we deze week nauwelijks gezien. Iris had namelijk een stomme duim, die de week ervoor weer besloot om even te kijken wat er naast het kommetje te zien was. Dat was toch niet zo’n goed idee, maar hij blijkt een beetje eigenwijs en wil niet goed stabiel blijven zitten. Niet zo handig dus. Maar gelukkig hadden we nog een Tessa, die de hele week ziek op de bank had gelegen. Ook niet zo fijn.

Ze hebben het nog wel geprobeerd maar ideaal was het niet. We hebben daardoor wel van alles en nog wat kunnen experimenteren en Jet heeft nog even haar spelverdelingsskills laten zien, ze blijkt van alle markten thuis. Gelukkig waren ze beide weer fit genoeg om bij de wedstrijd te zijn en hebben ze toch een paar puntjes gespeeld.

We begonnen meteen scherp, we waren ruim op tijd in Apeldoorn en hadden alle tijd om het programmaboekje te inspecteren. Dat was een interessant boekje, want we hadden opeens een selectie van 13 man, waarvan we een paar toch niet konden vinden en sommigen werden zelfs met tweede naam erbij vermeld. Deze zullen we hier niet noemen, want dat zal niet door iedereen gewaardeerd worden. Maar wij vonden ze mooi. Nadat we een beetje bijgekomen waren van deze ontdekking konden we rustig eten.

Maar dat klinkt toch makkelijker dan het was. Daphne had een heerlijke salade gemaakt en besloot deze in een ongesloten bakje in haar tas te gooien. Dat resulteerde in een smakelijke toevoeging aan haar volleybalbroekje, dat onder de tonijn zat. Toch niet echt zo lekker om in te spelen, maar gelukkig hadden we nog reserve broekjes. Ook Ellen was er helemaal bij. Voor het inspelen wilde ze graag een paar balletjes tegen de muur slaan. Erwin, met een rechterarm die niet helemaal werkt, vond dat ook wel leuk en ging maar even proberen met links te slaan. Hij vond het best wel lastig en Ellen wilde dat ook wel proberen, kijken of zij het beter kon. Hartstikke makkelijk zei ze, nadat ze een harde bal had geslagen. Erwin merkte alleen op dat het haar verdacht gemakkelijk afging en zag dat ze gewoon met rechts bleek te slaan, dat vond hij dan weer niet helemaal eerlijk. Maar daar konden we gelukkig wel om lachen, iets wat ons na de wedstrijd iets minder goed afging.

Eigenlijk begonnen we helemaal niet zo slecht. We schreeuwden onze longen uit ons lijf en passend en aanvallend hadden we het prima onder controle. Volleyballen is best leuk en we gingen een hele tijd gelijk op. Toch bleek serveren lastig, we kregen het niet voor elkaar om de bal binnen de lijnen te serveren. Ze vlogen meters uit en zo konden we geen series maken. Dit was toch wel jammer. Na toch nog een goeie serveserie op het eind kwamen we weer wat dichterbij, maar het was uiteindelijk niet genoeg en we verloren de set met 25-20. Als we nou goed gaan serveren, kunnen we misschien de volgende set wel pakken was het idee. Maar da was nie.

Tweede set mochten we weer beginnen met 0-0, dat was fijn. Serveren ging wat beter, maar toch liep Dynamo alweer beetje bij beetje weg met de punten. Dat was niet de bedoeling, wij moesten die punten pakken! Maar da ging nie. Stom van ons, de druk lag nog steeds bij ons en we kregen het maar niet voor elkaar om dit om te draaien. Soms zagen we potentie en wonnen we wel wat punten, maar het was lang niet goed genoeg. De tweede set ging verloren met 25-19.

Derde set dan. Toch nog maar een keer proberen. Hup hup, gas d’r up. Nu moest het gebeuren. Maar da was weer nie. Het ging niet meer, we waren gebroken. De hoofdjes waren aan het hangen en het lukte niet ze weer omhoog te buigen. 3-0. Einde wedstrijd. Wel een feestje, maar niet voor ons bij de wedstrijd.

Toch jammer, nog steeds geen punten gepakt. Met lege handen weer terug naar huis. We hopen dat het er toch echt een keer uit komt en dat niemand hier te veel aan gewend gaat raken. Want we zijn vastberaden om een keer te winnen.

Aankomende week gaan we knetterhard trainen om volgende week een mooie wedstrijd tegen US neer te kunnen zetten. Met ons eigen publiek en in onze vertrouwde hal, gaan we knokken en kunnen we hopelijk eindelijk laten zien wat we waard zijn. We hopen dat we snel weer een fitte selectie hebben, want we hebben iedereen hard nodig, en dat we er een mooie wedstrijd van kunnen maken. Kom dus alsjeblieft gewoon kijken volgende week, want we geven nooit op en we kunnen de steun van iedereen gebruiken. Laten we er dan een feestje van bouwen. Hopelijk tot zaterdag!

gh @ VoV, verslag van Donitas Dames 1. Foto Jan van den Noort.