Donitas II verliest de guerrillastrijd

Rustig stonden we na training een biertje te drinken, toen ons verteld werd dat we ons moesten inschrijven. ‘Waarvoor?’ vroegen we. ‘Voor het verenigingsbelang. Voor eeuwige roem. Voor Gotcha.’

Er woedt een strijd binnen Donitas. De normaal zo onbezorgde volleyballers lopen gestrest rond over het onherbergzame terrein van de Aclo. De rokers waren de eersten die de geest moesten geven. Overgelaten aan de onbeschermde woestenij van het buitenterras, zijn ze sitting ducks. Trigger-happy waterpistool fanatiekelingen liggen overal op de loer. De pientere spelers weten dat de rokers vroeger of later aan hun verslaving ten prooi vallen. Een bloederig slagveld.

Anderen verkiezen een meer persoonlijke aanpak. In het geniep worden bondgenootschappen gesloten met huisgenoten van prooien, teamleden en vrienden blijken backstabbende vijanden te zijn. Verraad is aan de orde van de dag. Niemand is veilig. De slecht bereikbare safe-zones, de Aclo, trainings- en wedstrijdlocaties en feestlocaties, worden gevuld met vermoeid ogende vluchtelingen. Ze hebben de dood in de ogen gekeken, zijn moegestreden en willen eigenlijk niets liever dan vergeten. De strijd vergeten. De constante angst vergeten. Vergeten, wat er gezien is. Te midden van dit tumult staat daar Donitas Heren 2. De mannen zijn allen, in meer of mindere mate, in leven. De prooien zijn bekend, soms zelfs zijn de vijanden al bekend.

Men wil strijden. Wil voor elkaar door het vuur. Je hebt niet één iemand van Heren 2 op je kill – list staan, je hebt geheel Heren 2 op je kill – list staan. Om bij één van ons te komen, moet je door ons allemaal gaan. Wanneer libero Jens Dijkhuis zijn slachtoffer Rama van der Garde, angstig naar buiten ziet stappen, ziet hij zijn kans schoon. Niek Schiphof werpt zich dapper op als back-up. Samen stappen ze de sneeuw in, maar Rama is geen tegenstander om te onderschatten. Wanneer Jens zijn hydrogun op de borst van Rama richt, trekt deze vliegensvlug zijn eigen shooter. Niek twijfelt geen moment, springt in de vuurlinie en neemt de dodelijke aanval die voor Jens bedoeld was vol op de borst. Tegelijkertijd wordt Rama vol door Jens geraakt en zakt met een zucht in elkaar. Eindelijk rust.

De strijdlust van de mannen van het tweede is alleen maar gegroeid. Wanneer tegenstander Animo de hal binnen komt lopen, weten ze niet wat ze zien. Grimmige gezichten, gewonden worden af en aan gedragen. De mannen en vrouwen van Donitas kijken dof, maar strijdlustig uit de ogen. Hier worden geen kadootjes gegeven, hier worden geen laffe wedstrijden gestreden, hier zal je moeten vechten voor wat je waard bent! Hier zal je moeten knokken, of, tussen zes planken het slagveld verlaten.

De scheids geeft het startsignaal. De fluittoon klinkt schril door de stille sporthal. Diegenen die het tot de Aclo gehaald hebben, kijken met een zichtbare gespannenheid uit de ogen. Buiten woedt de strijd, maar hier binnen wordt er gevochten. Animo is, met een tweede plek, een sterke tegenstander, Donitas is de underdog. Maar wel een underdog die de dood in de ogen heeft gekeken, die heeft gekeken en met een grote, maniakale grijns, heeft terug gelachen. Wat je ons ook brengt, wij hebben het al gezien. Kom maar met je service, kom maar met je smashes. Wij staan hier en we gaan niet weg!

Waar Animo dacht ‘eventjes’ de nummer 12 een lesje te kunnen geven, hadden ze zich dramatisch vergist. Klappen op de bal werden aan beide kanten uitgedeeld. Waar Animo met een harde middenaanval kwam, kwam Donitas met een sprongserve. Waar Animo de achterlijn sterk verdedigde, blokkeerde Donitas aanval na aanval. Maar helaas, uiteindelijk trok Animo aan het langste eind en wist de set met 19 – 25 naar zich toe te slepen.

Gehard door de strijd was Donitas geenszins bereid op te geven. De geest van gevallen kameraden stroomde door ons aller aderen. Het stemgeluid van coach Totti donderde door de hal. Met gefocuste blik betraden de heren het strijdtoneel opnieuw voor aanvang van de tweede set. Inmiddels waren familieleden toegestroomd, de tribune liep voller en voller, oorlogstrommels klonken dof door de hal. De sfeer was grimmig. Waar Donitas de middenfase van de wedstrijd onder controle had, voorstond, goed speelde, kreeg Animo juist in de eindfase de overhand. Met 23 – 25 stalen zij de set onder de neus van de Donitaters vandaan.

De verschrikkelijke déjà-vu’s die de spelers van Donitas in de derde set moesten beleven, waren slopend. Enkele spelers werden met post-traumatische set stoornis naar de kant gehaald. Dubbele wissels; spelverdeler voor dia, dia voor spelverdeler. Het mocht niet baten. Het midden van het gevecht werd wederom door Donitas gedomineerd, maar in de eindstrijd trok Animo aan het langste eind. Het werd wederom 23 -25 voor Animo. Verslagen liepen de mannen naar de kant van het veld. In het publiek zaten de aasgieren al klaar, waterpistolen in de aanslag, klaar om het aangeschoten wild na de wedstrijd bruut af te slachten.

Maar Heren 2 laat zich niet zo gemakkelijk kennen. Arrogant werd er in de loop van de waterpistolen gekeken. Hier kunnen jullie ons niets maken. Hier regeren wij! Met die instelling werd het veld betreden, klaar voor de vierde set.  Een blanco blik in de ogen, één gedachte in het hoofd. Winnen!

De spelers van Animo waren niet opgewassen tegen dit geweld. Het publiek vergat de strijd die buiten woedde, vergat de tegenstanders die zij later op de dag nog moesten verslaan; het enige dat nu telde was de strijd die voor zich hen op het speelveld afwikkelde. Er werd geblokkeerd, er werd gesmasht. Er werden aces gescoord, er werden ballen opgedoken. Punt na punt kwam Donitas dichterbij de overwinning en werd de wanhoop in de ogen van Animo groter. Uiteindelijk werd het lam geslagen team met 25 – 19 verlost van de vierde set. Donitas wist toch een terechte set in eigen huis te houden!

Maar de tol van de strijd was zwaarder dan verwacht. Uiteindelijk zouden die avond nog enkele spelers van het tweede het leven moeten geven. Zij werden laf, achterbaks, neergeschoten. Onoplettendheid, samenzweringen, er was geen stoppen aan. Uiteindelijk zijn er nog vier dappere strijders over die de eer van het team moeten verdedigen. Hoe lang zullen zij nog stand houden?

Komende zaterdag ligt onze focus ergens anders, een erger kwaad dan de onderlinge strijd die momenteel in de vereniging woedt. Veracles Heren 1 staat op het programma. Bij deze een oproep aan allen die een Geel-Blauw hart met zich meedragen: kom ons aanstaande zaterdag om 15:30 uur in de Struikhal helpen het groene kwaad naar de andere wereld te helpen! IM HERZ!

(Verslag van de veldslag door Martijn Loonstra, Donitas Heren 2)