Drieluik van de finale, de afsluiting

Blokkeer aktie Marlou Sommer

Weert is kampioen en heel Weert gaat geweldig uitbundig tekeer. Speelsters vallen elkaar in de armen, tranen van vreugde stuiteren over de wangen gedurende al die vreugde sprongetjes. Hun supporters nemen bezit van het speelveld. Men kan het geluk niet op. Iedereen knuffelt iedereen. Weert heeft na de beker ook het kampioenschap behaald. Een geweldige prestatie. In een seizoen waar men bij wijze van spreken een week voor de eerste opslag nog niet eens wist of men überhaupt wel mee kon doen. Weert is dolgelukkig. Weert is trots. Weert heeft het verdiend. Ze waren deze zondag gewoon beter.  

Pollux zit beteuterd aan de kant. Pollux is verslagen en ziet er aangeslagen uit. Rode oogjes, doorgelopen mascara. Op de lippen bijtende volleybalsters, om de tranen nog een beetje in toom te houden. Verdwaasd ziet men Weert vieren, daar hadden ze zelf willen staan. Dat was het ultieme doel. Zo dicht bij, maar dan toch weer zo veraf. Een wereld van verschil op eenentachtig vierkante meter. Succes lag om 13:20 uur, bij de 1-0 stand nog voor het grijpen. Nu is het voorbij. Troostende woorden van ouders, supporters, vrienden of  vriendinnen. Wat brengt troost?  Wat moet je zeggen? TV ploegen registreren alles, fotografen blijven afdrukken. Geen emotioneel moment ontsnapt aan het alziende oog van de een of andere camera. Jan Berendsen neemt zijn team mee naar de kleedkamer.

De huldiging moet beginnen. De entourage is razendsnel opgebouwd. Bobo’s, borden, bloemen en de beker, alles staat klaar. De scheidsen, lijnrechters, het  jurylid en nog een paar mensen krijgen een bos bloemen. Pollux mag de bloemen en de felicitaties komen ophalen. Handje, kusje, bloemetje. Echt uitbundig is het niet. Pollux treurt, is niet in een feeststemming. Staat er niet bij te genieten. Treurt om een verloren finale, lijkt niet blij met het zilver. Dan is Weert aan de beurt. In schril contrast met wat er voorheen gebeurde weet Weert niet van ophouden. De high fives blijven maar doorgaan. Geweldig om te zien hoe iedereen geniet. Lovende woorden over inzet en vechtlust. Suzanne Freriks krijgt de beker. Die gaat de lucht in. Georgina Klug heeft blijkbaar nog genoeg energie om van die ‘koekhapsprongen’ te maken.

Links en rechts staan speelsters uitzinnig van vreugde of zwaar teleurgesteld hun verhaal te doen. De ploeg opruimers begint met het ‘afbreken’ van de zaal. Reclameborden worden opgehaald. Jan Berendsen begint zelf de hulzen van de netpalen te halen. Verslaggevers zoeken gesprekspartners. De Pollux speelsters doen  één voor één hun zegje voor de regionale krant. Jan Berendsen en Fred Hermans worden geïnterviewd, Suzanne Freriks loopt naar Radio Limburg of zo. De fotografen blijven nog even de laatste plaatjes schieten voordat de camera’s in de tassen gaan. Langzaam loopt de zaal leeg. Angelique Vergeer loopt met een grote bos bloemen en een klein plantje richting tas. Suzan Stevelink wandelt naar de  kleedkamer. Een prachtige volleybalmiddag nadert zijn einde.

Ik blijf nog even bij de ouders van de teamcaptain van Pollux staan. Dochter Marlou komt erbij staan. Ze zit nog boordevol emotie. Kan moeilijk beseffen dat de droom niet is uitgekomen. Zoekt naar oorzaken. Het is te vers, te pril. Het heeft geen zin. Ze wordt alweer voor een interview gevraagd. Geen moment om even tot zichzelf te komen. Maar dat komt dezer dagen nog wel. Als zij en haar teamgenoten gaan beseffen dat ze met zijn allen, als ‘rookies’ in de DELA League een geweldige prestatie hebben neergezet. ‘Je moet finales spelen om ze te winnen’. De eerste zit erop. Er zullen er voor deze speelsters nog wel meer volgen, daar twijfelen we niet aan. Waar dat zal zijn, in welk team blijft nog even een onbeantwoorde vraag.