Drieluik van de finale, wat vooraf ging
Waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik ben zenuwachtig als ik om 12:00 uur op mijn vertrouwde plekje op de tribune ga zitten. Letterlijk met de rug tegen de muur. Ik heb me voorbereid, papier genoeg bij me en ik weet dat alle drie pennen het ook doen. Net als toen ik van huis ging. Controleer de Black Berry, die is goed ingesteld om wat naar Vizier op Volleybal te twitteren als het moet.
Maar goed ook dat ik er vroeg ben, want de hal loopt al mooi vol. Mijn buurman zit er al vanaf net na elven. Supporters van beide teams en de media zijn al volop aanwezig. Pratende of schrijvende pers, filmend en fotograferend.. Het publiek neemt de zaal langzaam maar zeker in bezit. Uitbundig, mooi uitgedost, met toeters en bellen. Beschilderd. Zowel zichzelf als de vele spandoeken. “Go Lonneke Go” is een van de eenvoudigste maar zegt precies wat er gevraagd wordt. Tot dat er geen plaatsje meer vrij is. “Dichter kunnen we niet bij elkaar gaan zitten” meneer de speaker, het is vol, mudjevol, zelfs de staanplaatsen zijn bezet. Mijn bedoeling was om rustig te gaan zitten en waar te nemen, maar dat is niet zo makkelijk als gedacht, in deze drukte, de zenuwen blijven.
Dit is de derde keer in drie weken dat ik Weert de warming up zie afwerken. Weert begint vroeg net na twaalf uur, veel vroeger dan Pollux. Pollux komt binnen en gaat zitten, kijken en genieten van het publiek, acclimatiseren aan het lawaai. Jeanine Stoeten en Lonneke Sloetjes houdt het niet op de stoel. Die beginnen alvast. Antoinette Posthuma en Tess von Piekartz gaan een partijtje de bal hoog houden. Met de voeten wel te verstaan. Tegen 12:20 uur begint Pollux de warming up.
Beide teams hanteren een andere volgorde van opwarmen. Waar Weert begint met rek en strek oefeningen daarna met de bal bezig gaat en dan wat gaat rennen en sprinten, begint Pollux met rennen, doet dan de oefeningen en gaat daarna met de bal bezig. Uiteindelijk zal het voor de spiertjes en de peesjes wel niet zoveel verschil maken. Bij Weert test Fred Hermans in een rondootje het reactievermogen van de dames, bij Pollux geeft Siegfried Martina onderhands gooiend de perfecte pass op de spelverdeelsters. De overige leden van de technische staf maken zich ook nuttig. Blijkbaar kan niemand rustig gaan zitten kijken en waarnemen.
Werkelijk in optocht komen ze binnen, de mannen in het wit met het Nevobo logo op de borst. Frans Lodérus en Cor van Gompel, het kampioenskoppel, zijn de wedstrijdmanagers, die in J. Goes, J. Groot, R. Tahalele en H. Hondebrink vier assistenten bij zich hebben, die bewapend met vlag en een scherpe blik het ‘in en uit’ bewaken. Ieder één wit lijntje. B. van de Vorde gaat achter de jurytafel zitten. De tellers, achter een simpel bordje of als toetsenist voor het elektronisch scorebord zijn er klaar voor. Scouts starten hun apparatuur op.
De speaker deelt de zaal alle info mede die ze moeten weten, gelardeerd met zo links en rechts een reclameboodschap van wedstrijdsponsor Stoeten. Ballenkinderen en quickmoppers worden geïnstrueerd. Video camera’s ter wedstrijdregistratie worden scherp gesteld. Bestuursleden in streepjespak of overhemd geven blijk van gespannenheid. De VIP tribune zit vol, zoveel heb ik er dit seizoen nog niet eerder bij elkaar gezien. De Nevobo bobo’s zijn er, alles en iedereen is er klaar voor. Mijn pen schrijft nog steeds.
Teams flankeren de leiding als ze gezamenlijk naar het midden oplopen om voorgesteld te worden. Het publiek begroet hun favorieten oorverdovend. De speaker vraagt één minuut stilte voor de onlangs overleden Joop Veenendaal, die vorige week nog lijnrechter was bij een play off duel van Pollux thuis tegen Weert. Imponerende stilte. De starting six loopt op. Eerst Weert. Georgina Klug, Deborah van Daelen, teamcaptain Suzanne Freriks, Angelique Vergeer, Judith Vromen, Bonita Wise en libero Lydie van Deursen. Weert laat zich horen. Zelfs de koningin kreeg er gisteren niet zo’n ovationeel applaus. Pollux wordt voorgesteld. Antoinette Posthuma, Tess von Piekartz, Lonneke Sloetjes, Marije van der Velde, teamcaptain Marlou Sommer, Jolene Baptiste en als laatste libero Kiley Hall. Het dak gaat eraf, nog voordat er een bal geslagen is. (lees verder bij Drieluik van de finale, de wedstrijd)