Epos van de Veracles-Donitas II derby

Ver hier vandaan, in een onbekende wereld uit het niet zo verre verleden, was er een team. Een team dat zich met moeite staande wist te houden in de tweede divisie. Ze hadden tegenslagen gekend. Ze hadden strijd gekend. Een strijd die zowel tegen andere teams, als intern woedde. Een strijd die slachtoffers had geëist;  een strijd met overlopers, dreigementen, ruzies en meningsverschillen. Maar dit is niet een verhaal van tegenslag. Dit is niet een verhaal van ruzie, van overlopen. Dit is een epos.

Ongenaakbaar voor het groene gespuis op de tribune komen de helden van deze geschiedenis de Struikhal binnenlopen. ‘Is dat niet Niek Schiphof? En daar, daar! Teun Schakel! Oh, hij keek hierheen’, wordt er gefluisterd, terwijl menig dame in katzwijm valt. De matige muziek die op de groene thuisdag gedraaid wordt, lijkt te verstommen, even flikkert het licht en het publiek valt spontaan stil. Daar staan ze, de mannen van Donitas Heren 2. De betovering wordt pas verbroken wanneer de groene heren van Veracles 1 naar binnen stommelen. Het publiek wordt zich weer bewust van de omgeving, lijkt zich te beseffen dat ze op een Veracles thuisdag zijn. Een diepe desillusie heerst.

Het vooruitzicht op een epische strijd is onder de media van Groningen niet onopgemerkt gebleven. Met fotografen op de tribune, een fotograaf en ook nog een cameraman langs de kant van het veld hoopt Veracles een reclamefilmpje voor de vereniging te kunnen maken, een sfeerimpressie van een groene thuisdag. Hopen ze een vernedering vast te kunnen leggen. En oh, arme zielen, hadden ze van te voren maar geweten hoe goed ze daar in zouden slagen.

In de kleedkamer sprak aanvoerder Jisse Diekerhof nog inspirerende woorden: ‘Mannen, we staan op een splitsing. We hebben de kans een nieuw pad in te slaan. We hebben samen gespeeld, we hebben samen verloren. Maar niet langer! Vandaag slaan we een nieuw pad in!’. De woorden galmen door in de gedachten van onze helden. Bij het betreden van het speelveld brandt het vuur achter de ogen,  het fonkelt geel-blauw in de harten. De scheids fluit het startsignaal.

Slechts acht punten in de wedstrijd lijken de goden de helden van Donitas niet goed gezind te zijn. Veracles neemt de leiding, weliswaar door de hoge foutenlast van Donitas, maar de voorsprong is niet te ontkennen. Maar hoogmoed is een wispelturige vriend, die menig speler bedrogen en verloren heeft achtergelaten. In een mum van tijd komt Donitas langszij. Beide teams strijden, vechten, smashen en verdedigen voor hun leven. Op het scorebord staat 11-11, staat 15-15, staat 20-20. Het publiek houdt de adem in, de eerste blauw geworden groenen worden gespot. Vanaf 22-22 krijgt Donitas vleugels, voordat Veracles het zich beseft fluit de scheids voor het einde. Gedesillusioneerd kijken ze naar de 23 – 25 op het score bord. Eén punt voor Donitas.

Donar, de God der Donder zelf, lijkt een hand te hebben in het spel gedurende de tweede set. Donitas dondert met groot gemak loeiharde smashes over het net, terwijl het aan Veracles zijde rommelt. Tot bijna het einde van de set lijken de groene heren gebroken, al bijna verslagen op de eigen thuisdag. Maar vandaag is niet de dag voor een walk-over, het is niet de dag voor een simpele winst. Vandaag is het derby – dag, vandaag is de battle of the ages, de mythische strijd tussen twee aartsrivalen. Tegen het einde van de set begint Veracles weer te spelen, weer te springen, weer te slaan. Klappen worden uitgedeeld, en hoewel Donitas de set gemakkelijk met 17 – 25 wint, zijn de geel – blauwe spelers zichtbaar aangeslagen.

De derde set blijkt Veracles zichzelf weer te hebben gevonden, weten ze de last van de eerste twee sets van de schouders te laten glijden en leggen Donitas het vuur aan de schenen. Maar met vuur onder de voeten spring je des te hoger. Wanneer Rutger van der Goot enkele ballen op grote hoogte over het groene blok heen slaat is de set al snel ten einde, 22 – 25 op het scorebord. Drie punten voor Donitas.

Het inmiddels steeds geel-blauwer gekleurde publiek springt op in de banken. De vreugde is aanstekelijk en grijpt om zich heen; zelfs enkele toeschouwers in groen shirt lijken met zichzelf te worstelen om niet te lachen, te dansen. Wanneer de vierde set start, heerst er een sfeer in de hal die sinds lange tijd niet op Veracles thuisdagen was waar te nemen; er heerst vreugde, er heerst blijdschap. Maar gedurende de vierde set verstommen de geluiden van schreeuwende mannen en jubelende vrouwen al snel; Donitas staat achter.

Hoewel een achterstand van 9 – 3 in korte tijd wordt omgezet naar 10 – 10, weet Veracles dit al snel weer om te zetten naar 19 – 13. Bij Donitas lijkt men bijna al te willen accepteren dat de winst beperkt zal blijven tot 3 – 1. Zelfs coach Totti sprak voor de wedstrijd al de woorden ‘Vandaag wordt geen 4 – 0 wedstrijd’. Wanneer de stand op het scorebord op 19 – 24 voor Veracles staat, lijken zijn woorden waarheid te worden. Maar het punt wordt gescoord, 20 – 24! Er is hoop!

En Donitas heeft het initiatief. Spelverdeler Bart de Bruijn, bekend om een solide, lastige service, heeft de zware taak om te mogen serveren. De opgegooide bal gaat tergend traag de lucht in, en even, op het hoogste punt, lijkt hij stil te hangen, de tijd zelf staat even stil. Dan, wanneer de bal weer daalt, haalt Bart de arm naar achteren en slaat zenuwachtig tegen de bal. Helaas, niet zijn hand, maar de onderkant van zijn pols raakt de bal. Langzaam zeilt de bal richting het net, twijfelt even, maar alsof het lot er mee speelt, stijgt de bal licht, tikt de netband aan en valt voor de voeten van de verbaasde groenen. ‘Zet er maar een mannetje neer hoor, hij doet het zo nog een keer!’ klinkt er honend door de hal.

Wederom gooit Bart op, ditmaal raakt hij de bal met de vlakke palm, met kracht schiet deze van zijn hand, richting de overzijde en… Wederom tegen de netband. Alsof de goden er mee spelen, valt de bal tollend op exact dezelfde plek als voorheen. Het staat 22 – 24. Een ware eindstrijd barst los. Op 24 – 25 scoort Veracles, het staat 25 – 25. Foute aanval, mooi blok, slecht verdedigd. Het publiek is uitzinnig wanneer er 27 – 28 op het scorebord te lezen staat. Inmiddels is de kleur groen van de toeschouwers uiteengevallen in haar basiskleuren, geel-blauw. Van een Veracles thuisdag is nog maar weinig te merken.

Wanneer de bal aan Veracles zijde op de grond valt en de scheids affluit barst de hal bijna uit haar voegen. Het publiek staat te springen, Donitas staat te springen, er heerst vreugde alom. De spelers van Veracles laten het hoofd hangen, vol ongeloof over hetgeen zojuist is voorgevallen, verwijderen zij zichzelf uit de Aclo. Huilen in de koffer. Geheel de stijl van de wedstrijd voortzettend, werd het ‘thuis’-feestje van Veracles die avond door Donitaters afgesloten. De leukste

Met 0 – 4 wint Donitas de derby ‘uit’ in eigen hal. We zijn een nieuw pad ingeslagen. We knokken onszelf omhoog! IM HERZ!!!

(Wedstrijdverslag van Martijn Loonstra, Donitas heren II)