Geen happy-end voor Donitas heren 2

Zaterdag 25 oktober was het eindelijk zo ver. De belangrijkste thuisdag van het jaar. De derby van het Noorden. De clash tussen het glorieuze Donitas en die andere vereniging. Denk je in dat je je neus optrekt, alsof je iets vies ruikt, voordat je verder leest… Ja? Goed. Ve ra cles. Bah.

Er was keihard getraind door de mannen van Donitas, die opgemonterd, opgejut en opgetogen de sporthal kwamen binnen rennen. Het publiek, dat ze met donderend gejuich ontving, sprong op in de banken om een glimp op te vangen van grote namen als Teun Schakel, Niek Schiphof en natuurlijk vedette Rutger ‘Epke’ van der Goot. Goedkeurend keken de mannen naar hun publiek. Donitas. Wat een gevoel. Wat een ervaring. Wat een vereniging!

De groenen kwamen, slinks kijkend, achter de geel-blauwe helden aan sjokken.  Even wierpen ze jaloerse blikken op de mooie Donitas vrouwen en mannen op de bühne. In hun eigen voorbeschouwing werd al droef verhaald over de noodzaak om op het Donitas feest achter de vrouwen aan te gaan. Terecht. Ik zou de vlooien van de hond van mijn ergste vijand nog van een groene aftrappen. Dat gun je niemand.

In de eerste set werd het thuisvoordeel direct al duidelijk in het spel. Donitas speelde goed, speelde dapper, speelde met bravoure! Al snel was er 6 – 1 op het telbord te lezen. Het publiek keek glunderend de zaal in en de zaal glunderde terug. De mannen op de bank keken met trots naar hun medespelers in het veld, die op hun beurt weer opgetogen naar het publiek keken. De tweede scheids keek vol bewondering naar de eerste scheids, die op zijn beurt verheugd naar het sublieme spel van Donitas keek. Alleen Veracles stond chagerijnig te kijken. Niemand keek naar Veracles.

Maar helaas, het mocht niet blijven duren. De betovering van Donitas werd langzaam verbroken en de mannen van Veracles begonnen in het spel te komen. Donitas verloor steeds meer terrein op het groene kwaad en de voorsprong werd niet alleen kleiner, het werd zelfs omgezet in een achterstand. Voordat coach Il Grande Totti goed en wel wist wat er gebeurde had zijn team de eerste set al verloren. Op het telbord stond bedroevend 18 – 25 te lezen.

Een donderspeech later was de tweede set begonnen. Maar wederom lukte het Donitas niet om de overhand te pakken. Punt na punt werd verspeeld, fouten werden gemaakt en koppies werden laten hangen. Maar waar de tweede set gedurende het grootste gedeelte door Veracles gespeeld werd, begon Donitas aan het einde weer tekenen van leven te vertonen. De grote achterstand werd teruggebracht en hoewel er uiteindelijk verloren werd, was het slechts met 23 – 25. Hoop gloorde aan de horizon!

De derde set voelde Donitas het bloed weer door de aderen stromen. De sfeer, meegebracht door het feestende thuispubliek, door de bijna gewonnen tweede set, was bijna grijpbaar! Het was zichtbaar in de gezichten van alle spelers; we staan wel 2 – 0 achter, maar we geven ons niet zomaar gewonnen! We zullen vechten voor de wedstrijd, vechten voor ons team, vechten voor Donitas! IM HERZ!!!

De mannen sprongen hoger, sloegen harder, blokkeerden beter. Omgeworpen door zoveel moed, zoveel overtuiging, zakten de groenen als een kaartenhuis in elkaar. De schuld aan de ander gevend, huilend bij de scheids, probeerden ze op hun eigen achterbakse wijze nog wat punten te sprokkelen. Tevergeefs. Het publiek vierde de stand van 25 – 22 met trommels, liedjes en liters bier!

De vierde set wisten alle Donitaters het; deze móest gewonnen worden. Maar ook Veracles voelde deze druk en aangespoord door het klappen van de zweep speelden zij ook voor hun leven. Tegen het einde van de set zagen de groenen een kleine voorsprong op het telbord staan. Met 21 – 23 op het telbord dachten de heren de wedstrijd niet meer te kunnen verliezen. Ze zagen zichzelf al blij met 3 – 1 winst op zak een biertje drinken tussen het andere groene gespuis. Maar hier kwam de training van Il Grande Totti naar voren. Al weken werd er getraind op de eindfase, op de grote punten, de jopies. Voordat het groene gepeupel door had wat er gebeurde was de set ineens met 25 – 23 door Donitas gewonnen! Het stond 2 – 2! Een vijfde set!

Er was inmiddels al ruim twee uur gevolleybald. De tribune was afgeladen. De rand van het veld stond gevuld met spelers die eigenlijk zelf een wedstrijd wilden spelen, maar verloren raakten in de betovering van de wedstrijd. Hier en daar twinkelden er tranen in de ooghoeken van toeschouwers die weigerden nog te knipperen, om maar geen moment van de bloedstollende thriller te hoeven missen. De Struikhal leek wel in haar voegen te kraken onder de drukkende spanning die er in de zaal hing.

Toen de scheidsrechter het signaal gaf om de set te starten, viel er een drukkende stilte. Alle ogen waren gericht op de spelers, de geel-blauwe mannen die vandaag de eer van de vereniging moesten hoog houden. En dat leek te lukken! Punt na punt werd gescoord en Veracles had er geen antwoord op. Toen het moment daar was om van kant te wisselen, stond er 8 – 5 op het scorebord te lezen. Het publiek was dolenthousiast, de spelers keken opgemonterd in het rond, de scheids stond voldaan op de bok. Het leven was goed.

Maar helaas. Ditmaal was het Donitas die de wedstrijd te snel als gewonnen beschouwde. Enkele domme fouten, mooie punten en wat geschreeuw later, stond er ineens 11 – 15 op het scorebord. Gedesillusioneerd liepen de spelers van het veld. Wat was er zojuist gebeurd? Waar ging het mis?

Met een onvoldaan gevoel verliet Donitas na twee en een half uur strijden het veld. Het groene kwaad overwint weer. Disney heeft ons voorgelogen. Niet alle sprookjes kennen een happy end. Het leven is hard. Maar dat besef je je pas echt als je in eigen huis van Veracles verliest.

Donitas. Im herz.

(Wedstrijdverslag van Martijn Loonstra, Donitas)