Gemini S laat spectaculaire rally zien met videootje

VoV, 21-10-2024. 11:03 uur. En daar was ie weer. Mike, onze grote man. De man die het meeste input levert aan het team. Vraag dat maar aan ons cholesterol. En in de wedstrijd tegen Move H1 was het hij (of is het ‘was hij het’) die ons aan de hand nam. Zijn services. Zijn aanvallen. Een genot om naar te kijken. En om naast te staan.

En wat Mike zo goed kan, dat is iets, wat velen niet kunnen. Grijnzen. Grijnzen na een mooi punt. Grijnzen na een grappige opmerking. Grijnzen als we worden overladen met gezondheidswensen in een krokant jasje. Move H1, we hadden tot onze stomme verbazing het inslaan gewonnen.

Euforisch ging het in de eerste set dus ook buitengewoon goed. Wouter droeg de zware lasten van het coachen en aanvoeren. Terwijl hij niet de sterkste schouders heeft. Wat een held! Toen stelde hij Bas en Marius op. Wat een lul! Martijn speelde met zijn broer, en Klaver met zijn fles. Campingvolleybal aan het net, is waar Tim voor gemaakt is. En met zijn vuistje sloeg hij de ene volley terug, na de andere. Prima en nuttig gespeeld hoor jongen! Marius speelde ook een balletje mee, en Erik speelde dat balletje dan weer terug. Zo ging het. 25-13

Passend zakte het de tweede set iets in, tegelijkertijd compenseerden we dat allerminst met extra inzet en kwaliteit op de overige vlakken van het volleybal. En dan kom je tegen een toch wel erg beperkt team als Move (ze waren met 7 man) in de problemen. 20-24 achter en Martijn serveert ons even terug in de set (24-24). Zelfs krijgen wij een setpoint. Maar het kwaad, wat mentaliteit heet, was eerder in de set al geschied. 25-27.

Een zwakke set, die wij alsnog voor het grijpen hadden, en dan tóch nog uit onze handen laten glippen. Was de eerste set dan een premature ejaculatie? Waren wij dan echt gesloopt na één lullig setje? Blijkbaar wel ja.

De derde set nam iedereen de pillen waar ze behoefte aan hadden. Gelukkig had Martijn nog wel een promo-setje pillen bij zich. Dus gretig werd er aftrek genomen van zijn glanzende knikkers. Zo zijn we ook aan onze bijnamen gekomen: Erik Escitalopram, Basbal Prozac, Martijn Serlain, Tim Fevarin, Schram Sertraline, Klaver voorziene zich van Quetiapine+Olanzapine (want hij is arts en dan werkt het pas bij twee) en ondergetekende Bram Citalopram.

De Zoloft was voor Mike, maar die voelde zich eigenlijk nog prima. En Wouter hoefde ‘m ook niet. Kwijlend en met de ogen op half zeven grijnsden wij schaapachtig naar Mike en Wouter. Dat zorgde voor 21-25.

De pillen begonnen te werken. Iedereen keek weer omhoog in plaats van naar de grond. Iedereen blokkeerde de bal, in plaats van zich als een goedkope stoephoer te laten naaien. Iedereen serveerde met druk in plaats van Pascal, de druk van de bar. De bar van na de wedstrijd. De associatie van het onbegrip, zullen we maar zeggen. WAAROM lukt het dan ineens wel. Kan iemand ‘momentum’ bepalen of heeft het gewoon met kwaliteit en inzet te maken? Het werd deze set wederom 25-13.

Onbegrijpelijk. De set erna gelukkig 15-8. Kwam het dan echt alleen maar door Mike? Ja, hij speelde heerlijk. Maar het is ook een heerlijke vent. En hij tovert heerlijk vlees tevoorschijn in de kleedkamer. Is dat alles? Een gloeiendhete bitterbal in één keer doorslikken. Doe maar. Is dit alles? Misschien even langs de kamer van koophandel: een bittergarnituur met een goulashvulling van antidepressiva. De combi van morgen, maar geen bittere pil.

gh @ VoV, verslag van en video via Bram. Gemini S.