Hectiek om uit ballen bij DIO-Apollo8

De laatste uitwedstrijd van Ecare Apollo 8 werd gespeeld in het verre Bedum. Na een reis van anderhalf uur, en een lange voorbereiding voorafgaand aan de wedstrijd kon de wedstrijd om 19:00 uur beginnen.

Misschien dat het aan dit late tijdstip lag dat we totaal niet op ons best aan de wedstrijd begonnen. Er werden te veel persoonlijke fouten gemaakt, en de mannen uit Groningen hoefden niet al te veel moeite te doen om de punten binnen te slepen. Vooral aanvallend en blokkerend ontbrak het aan scherpte van onze kant. Ondanks dat we aan het eind van de set in ons spel kwamen, hadden we het 25-23 set verlies volledig aan onszelf te danken.

De tweede set begon even onwennig als de eerste. We keken de hele set tegen een ruime achterstand aan, iets waar enkele wissels geen verandering in brachten. Ondanks dat er enkele momenten waren dat er goed gevolleybald werd, deden de fouten ons ook in deze met 25-21 verloren set de das om.

Met krommende tenen schrijf ik dan over de derde set. In deze set pakten we ons spel op, en eindelijk waren er rally’s die we op onze naam konden schrijven. De fouten bleven, maar waren in mindere mate aanwezig dan in de voorgaande set. Nu zult u wel denken, vanwaar dan die kromme tenen? Nou, dat zal ik u vertellen: Bij een stand van 22-22, een stand die de situatie in deze set goed weergaf,  was het erop of eronder. Setwinst zou leiden tot een kans op winst, setverlies zou het tegenovergestelde betekenen. DIO/Bedum mocht bij deze stand serveren, wij brachten de pass en met een rake klap belandde de bal aan de overkant op de grond.

Binnen de lijnen welteverstaan. Aan onze kant werd het punt al gevierd, totdat de lijnrechter ons wakker schudde door de bal uit te geven. Dit leidde tot enige agressie aan onze kant, maar het enige wat we konden doen is het accepteren. De emmer was redelijk gevuld, maar er waren nog kansen. Het verschil was immers slechts een punt. De spreekwoordelijke druppel kwam later, toen op een stand van 23-22 precies hetzelfde gebeurde. Nou zien wij het natuurlijk door een zwart – rode bril, maar deze twee ballen waren toch zo overduidelijk een score van onze kant, dat je zou denken dat een lijnrechter het niet in zijn hoofd zou halen om deze scores uit te geven.

Toch gebeurde dit, en het ‘feest’ was compleet. Emoties liepen hoog op, en met onbegrip werd er verder gespeeld. Natuurlijk, na deze twee punten kwam de pass niet, was de set-up slecht en werd de aanval uit geslagen. De 3-0 in sets was een feit. Wat waren we boos met z’n allen. 

De boodschap tijdens de setwissel was: ‘Je enige antwoord hierop is goed volleybal’, en net op het moment dat we hieraan wouden beginnen had de scheidsrechter nog een heuglijke mededeling. De emoties getoond in de derde set vond hij onacceptabel, en uitgerekend ondergetekende kreeg daarvoor een gele kaart. Weer onbegrip en weer hectiek, maar er moest nog gevolleybald worden. Dit deden we, zonder veel beleving, en gek genoeg wonnen we de vierde set met 21-25. De wedstrijd was gespeeld en we waren blij dat we van het veld af mochten.

Terugkijkend op de wedstrijd overheerst toch die derde set, en het gevoel dat er misschien wel een of twee punten door onze neus geboord zijn. Jammer dat in een wedstrijd als deze, die eigenlijk nergens meer om gaat, zulke dingen gebeuren. Maar het is nou eenmaal zo en daar moeten we mee omgaan.

Zaterdag spelen we onze laatste thuiswedstrijd, om 17:00 uur tegen de mannen van Olhaco uit Hoogeveen. Hopelijk lukt het ons om de competitie winnend af te sluiten, en komen we af van het gevoel waar we nu mee rondlopen!

(Wedstrijdverslag van Sander Heithuis, Apollo 8 heren 1)