HSC Hierden blijft kil, kalm en koel

“Wanneer wordt je toch wat zenuwachtig? Wanneer bereik je het punt waarop je denkt, nu moeten we uitkijken, aan de bak, anders is het te laat. Wat in de wedstrijd tegen Donitas is gebleken is dat dit punt voor de coach en de speelsters op een ander moment komt. De eerste set was voor ons een keurig setje, al snel 7-3 voor, puntenverschil vasthouden en met 25-19 winnen. Niets op af te dingen.” zo begint trainer coach Wilfried Groothuis zijn terugblik op de wedstrijd van HSC tegen Donitas Groningen.

“Het team vond dit schijnbaar iets te makkelijk, de dames wilde graag wat meer spanning en uitdaging en besloten Donitas in set twee en drie zo af en toe wat ruimte te geven. Wat veel ruimte dacht ik, maar het team oogde echter iedere keer weer rustig en leek minder last te hebben van de achterstand. Het leek wel alsof ze het erom deden.”

“De tweede set wist Donitas HSC op een 3-11 achterstand te zetten, twee serveseries van Manon Zeeboer en Fabiënne van Daelen en vijf directe aanvalspunten van ons vanaf 20-20 lieten zien dat in set twee het team vanaf 13-17 klaar was voor de herstart, hetgeen uiteindelijk in 25-20 eindigde.”

“De derde set, dan ben je gewaarschuwd zou je zeggen. Of vonden de dames het wegwerken van zo’n achterstand toch wel uitdagend? Ditmaal kreeg Donitas de ruimte tot 11-16 en 16-21 alvorens aan onze kant de herstart weer een feit was. De goed spelende Petra Siebers ging  serveren op 16-21 en gaf deze serve niet meer uit handen tot 25-21! Twee serve aces en vijf  directe aanvalspunten van Anouk van Wijk, waarvan een volledig vrijgespeelde mokerslag op de driemeter op matchpoint, zorgden voor het einde van de set en de wedstrijd.”

“Tweemaal ruim achter, maar eigenlijk niet het gevoel gehad dat we zouden verliezen. Het team, zoals al gezegd, bleef rustig en hield controle. Dit hebben we al vaker laten zien de afgelopen wedstrijden, een enorm winstpunt op het mentale vlak t.o.v. de eerste helft van de competitie. Punt voor punt spelen, makkelijk gezegd, vaak moeilijk te doen, we lijken het onder de knie (voor de Havoc lezers: onder de duim) te krijgen.”