In Memoriam Willy Damhuis.

Willy bedankt

Afgelopen maandagmiddag is Willy Damhuis in het ziekenhuis in Enschede overleden. Hij was al een tijdje ziek, de complicaties,  die zich de laatste dagen openbaarden bleken teveel voor zijn verzwakte lichaam. Willy is 68 jaar geworden.  

Willy was al jaren teammanager van het eerste damesteam van Springendal Set- Up ’65, waar hij steeds ‘een contract’ voor één seizoen tekende. Hij was de grote regelaar, die altijd het beste met zijn team en de speelsters voorhad en er heel veel voor aan de kant zette om het hen steeds weer naar de zin te maken, om alles perfect geregeld te hebben. Willy hoorde eigenlijk bij de ploeg zoals het zout bij de zee hoort, als zand bij de Sahara en wolken bij de Nederlandse lucht.  “Ik heb in mijn leven teveel aan anderen gedacht en te weinig aan mezelf”  vertelde hij me weleens bij een glaasje fris in de kantine, als we de problemen van het leven voorbij lieten komen.

Toen ik tijdens de Olympische Spelen 2008 in Peking in het ziekenhuis lag, was Willy een van de eersten die me een sms-je stuurde. “Wat maakt ie mie noe!” of iets in die strekking stuurde hij me. “Doar bin ie toch nich veur naor Peking gaon.” Hij had altijd interesse in de ander, kon prima luisteren, maar had ook een heel eigen mening over heel veel mensen en zaken. Een mening waar lang niet iedereen het mee eens was, maar dat hoefde ook niet en dat kon je hem gerust vertellen, want Willy was vooral recht door zee.

Zijn manier om sponsoren voor zijn club binnen te halen was uniek. “Ie bint noe balsponsor bie Set-Up ’65” zei hij dan tegen een klant, die met de auto bij hem in de garage kwam. “Dat wis’n ie nog nich, daorum zeg ik het noe maar effen. Wie stuurt de rekening wa!” Dan moest je sterk in de schoenen staan om ‘neen’ tegen Willy te zeggen.

Een paar weken geleden zag en sprak ik hem voor de laatste keer in Ootmarsum en schrok wel een beetje van hoe hij er fysiek aan toe was. We spraken over zijn gezondheid en hij zei me “Ik leef allang in de blessuretijd van het leven, ik ben dankbaar voor alle tijd die ik nog samen met Annie heb en voor alle uren,  dat ik me met  het volleybal en het team kan bezighouden.”

En Willy had een niet alledaags gevoel voor humor. Zijn prikkende opmerkingen over de ambtenaar in het algemeen, de onderwijzer, de trainer, de club of een overheidsinstantie waren meestal raak. Het was zo’n onderbuik humor, scherp, maar niet over het randje en hij wist heel goed bij wie hij wat kon zeggen. Hij had vaak het juiste woord op het juiste moment paraat,  zoals toen de Gemeente Dinkelland bij de teampresentatie voor het seizoen 2013 / 2014 een wedstrijdbal aan Set-Up toezegde. “Dat zal dan wel een gouden bal worden” flapte hij er spontaan uit.

Ik sprak hem telefonisch tijdens zijn opname in het ziekenhuis en hij had het over aansterken, geopereerd worden en weer naar huis gaan. Zijn stem klonk krachtiger, had veel meer power dan de week ervoor. Hij zag het wel zitten, “het komt wel weer goed”, zei hij toen nog. Willy is maar 68 jaar geworden en eigenlijk heeft zijn leven in blessuretijd veel te kort geduurd. Scheids God had meer tijd moeten bijtellen in de wedstrijd, die Willy tegen het leven speelde en dus veel te vroeg verloor.

Hij had een vijfde set in dit leven moeten hebben. Daar heeft hij hard genoeg voor geknokt, dat had hij verdiend en daar had hij, zijn gezin, zijn kinderen en kleinkinderen eigenlijk ook wel een beetje recht op,  want hij was al zo vaak een tijd uit de running geweest. Hij had het verdiend om deze ‘vierde set’ nog een keer te winnen, nog een keer weer naast de scout achter de scouttafel te zitten en zijn damesploeg te zien spelen. Maar dat mocht helaas niet zo zijn, de tiebreak van het leven was niet meer voor hem weggelegd.

Het is te hopen dat hij zich bij een mooi ploegje aansluit hierboven. Ongetwijfeld hebben ze ergens nog wel een teammanager nodig bij een hemels volleybalteam. Dan is Willy daar zeker op zijn plaats. En als hij er ook nog wat sponsoring bij kan doen, zal hij zich er helemaal thuis voelen.  En natuurlijk blijft hij over de dames één ploeg van Set-Up waken, hij houdt zijn beschermende handen rondom het team. En hij zal zeker de bal die tegen de netrand knalt, stiekem dat beslissende duwtje in de goede richting geven om zijn ploeg aan de zege te helpen.

Willy bedankt voor alles! Allen, die Willy gaan missen wens ik veel sterkte toe. 

Gerard Heerink, Vizier op Volleybal.  

 Noot: Ik verwijs u ook naar de ‘In Memoriam Willy Damhuis’ op de website van Set-Up ’65.