Môôôhhh vs UUUUUU: 2-3
VoV, 24-09-2019. 13:45 uur. In de eerste competitieronde van het seizoen, hebben de mannen van VVU voor het eerst sinds mensenheugenis de jaarlijkse slag bij Westland gewonnen.
In de voorbereiding werd, met name tijdens het fantastische teamweekend, duidelijk uit welk hout de nieuwe VVU H1 selectie is gesneden. Wrakhout. Op de camping werd vuur gestookt, bier gedronken, gebarbecued, geschreeuwd, gelachen en midden in de nacht zelfs nog bier bijbesteld via een koerier. Want dat was écht nodig. De sterke-verhalen-machine draaide overuren. Overigens gebeurt dat wel vaker, wanneer 75% van een gezelschap zo oud is, dat gesprekken vooral gaan over dingen die al lang geweest zijn, in plaats van over dingen die nog gaan komen.
Anyway, een kleine 4 uur later ging de wekker alweer. Wie had dat gedacht: van helemaal van ’t padje, naar retebrak van je matje. Nou ja, niet iedereen was trouwens retebrak. Onze nieuwe diva Maarten, die één of andere gemotoriseerd opblaasbare massage-boxspring inclusief molton, overtrek, een sprei en twee kussens had meegenomen, had prima geslapen. Op naar Woerden voor een driekamp. ’s Avonds een vent, ’s ochtends een vent, hadden we immers afgesproken. Twee uur later stonden we puntloos buiten. Alles verloren. Gelukkig ging het jeu de boules ’s avonds weer beter en was iedereen ’s nachts bij ons stamcafé De Flater weer helemaal het mannetje.
“Maar ja, dat waren oefenpotjes”. Gelukkig hadden we de week erop nog een beker-ronde, waarin we tegen 1ste- en 2de divisie ploegen konden laten zien dat we wél kunnen volleyballen wanneer het om de knikkers gaat. Want zo zijn wij. Drie uur later stonden we weer buiten. Kansloos uit de beker.
“Maar ja, dat was de beker”. Achteraf vonden we dat met z’n allen ineens toch eigenlijk helemaal niet belangrijk. De competitie, daar gaat het om! Velo uit! De angstgegners! De robuuste machines uit het Westland, die hun koffie maken door wat bonen te kauwen en daar kokend water bij te drinken! Dat was waar we moesten pieken!
Boven ieders verwachting lukte dat dus. We stonden voor de verandering echt als team te spelen, aangevuld met gelegenheids-buitenman Jasper Diefenbach (niet onterecht de enige uit VVU met een eigen pagina op Wikipedia). Velo was goed op dreef en wisselde scherpe ballen af met geplaatste shotjes. Na herhaling van de blok-verdediging afspraken gingen we daar steeds beter mee om. De eerste vier sets was het stuivertje-wisselen. In de vijfde en beslissende set kreeg debuterende spelverdeler Jouke (hij is pas 13) het vertrouwen van de coach om de set uit te spelen, en dat ging uitstekend. Met 15-5 was de Vloek Van Velo dan echt gebroken.
Al met al was dit een dag die in het teken stond van het breken van tradities. Iedereen was op tijd, we kwamen blokkeer-afspraken na, er werd onder aanvoering van de opnieuw goed uitgeruste Maarten onvermoeibaar gezongen, Agterberg heeft voor het eerst in z’n leven een bal verdedigd, we hebben gewonnen in Wateringen, Vrivo werd Man of the match en als klap op de vuurpijl hamerde Kasper er bij óns op dat we positief moesten blijven.
Volgende week komt NVC Nieuwegein op bezoek in de Galgenwaard. Vorig jaar hebben ze VVU H2 net achter zich gelaten en zijn daarmee gepromoveerd naar de 1ste divisie. Nu mogen wij het proberen.
Dat was het, doei.
gh @ VoV, verslag en foto VV Utrecht H1