Over en uit voor Oranje! Geen Olympische Spelen

VoV, 11-01-2020. 20:35 uur. Nog twee keer winnen, dan was de Olympische droom waarheid geworden. De eerste winst moest vandaag ten koste van Duitsland gaan. Om ca. 17:15 uur vloog de eerste bal over het net.

Oranje leek niet aangedaan door het verlies tegen Polen, gedacht werd dat als er toch een wedstrijd verloren moest worden dat maar het beste in de poule tegen Polen kon zijn. Op de vrije dag werd er fanatiek getraind, Slöetjes was weer inzetbaar en alle indicatoren wezen op een positief vervolg tegen onze Oosterburen. Waarvan tijdens de dagen rond de jaarwisseling drie keer was gewonnen. “A walk in the park” noemden we het in onze wekelijkse zaterdag Weekend Top 10.

Oranje was favoriet en Duitsland vond het best dat de rollen zo waren verdeeld. Nederland had alles in stelling gebracht om de Spelen te halen, had een ‘wereldcoach’ aangetrokken voor 8 wedstrijden, had anderhalf miljoen voor de organisatie van het OKT betaald en straalde vanaf het allereerste begin vooral in woorden uit dat zij vol voor de optie op verzilvering van het ticket gingen. “We willen naar de Spelen, we zijn de favoriet, we geloven in Oranje!” Aan woorden en publiciteit ontbrak het niet in de aanloop naar dit OKT. Maar de daden! Polen was een eerste waarschuwing. Lengte alleen was niet zaligmakend. Dat bleek al snel.

Bondscoach Caprara begon met Laura Dijkema op spelverdeling, Myrthe Schoot stond libero, Floortje Meijners diagonaal. De buitenaanvalsters waren Anne Buijs en Nika Daalderop. Robin de Kruijf en Yvon Beliën stonden op mid.

Een paar cijfers vooraf: Oranje verloor met 3-0 via de setstanden 27-25, 25-23 en 25-22. De tweede 3-0 nederlaag achter elkaar, dan ben je dus gewoon niet goed genoeg. Kom je tekort, en of dat tekortkomen nu tussen de oren zit of omdat de ledematen niet doen wat de hersenen willen is dan van ondergeschikt belang als je sec naar het resultaat kijkt.
Niet goed genoeg is niet goed genoeg en dat betekent dus geen Olympische Spelen.

Ondanks alle statistieken en de stand op Europese en wereldranglijsten. Hard maar fair, niet goed genoeg om van Polen te winnen en niet goed genoeg om van Duitsland te winnen. Eigenlijk gewoon een voortzetting in 2020 van de gang van zaken in de zomer 2019. Toen waren we niet goed genoeg bij het OKT in Italië, niet bij het EK in Turkije, niet bij de VNL-competitie en niet bij de World Cup. Steeds een maatje te klein. We zijn niet gegroeid, we zijn een maatje te klein gebleven terwijl de tegenstanders zich wel verbeterd hebben.

Een vergelijk van de scores van de buitenspelers: Duitsland via Lippmann, Orthmann en Geerties totaal 43 punten. Nederland via Meijners, Slöetjes, Daalderop, Buijs en Balkestein- Grothues 35 punten. Eigen score Duitsland 59 punten, Nederland 50 punten. Waarvan 51/44 in de aanval (47% om 44%), blok 3/ 4 en aces 5/2. Een terechte uitslag, niets aan gestolen door Duitsland.

Dat het een gelijk opgaande strijd was met spannende set finales blijkt wel uit de setstanden, alleen in de tweede set stond Oranje op een gegeven moment zes punten los, verder stonden de beide teams op het scorebord steeds maar enkele punten van elkaar af.

Zo ook in de eerste set, waarin Oranje heel lang achter de feiten aanliep, zoals bij 5-3 en 9-6, 13-10 en 15-11. Lippmann speelde beresterk, scoorde veel en was in negen gevallen de afmaker. Oranje kwam via een tweede bal score van Laura Dijkema, een paar gekregen punten en een blok van Yvon Beliën terug naar 16-14.

Nika Daalderop, topscorer bij Oranje met 15 punten, joeg de 17-15 tegen de vloer. Lonneke Slöetjes en Britt Bongaerts kwamen er via de dubbele wissel in bij 19-16, Duitsland liep uit naar 22-18, met Omnisport achter zich kwam Oranje terug naar 23-21 en was er bij 23-23 naast, waarop Koslowski de time out inging. Duitsland liet twee setpoints onbenut, een foutserve van Floortje Meijners en een scoorde van Lippmann beslisten de set met 27-25.

Oranje begon goed in de tweede set (1-3), kwam via een ace van Robin de Kruijf op 3-6, maar zag Duitsland via Liippmann de achterstand naar 8-9 terugbrengen. Daarna kende Oranje een sterke periode, profiteerde goed van Duitse futen en liep uit naar 8-13 en 9-15. Een dankjewell score uit een servepass bracht Lippman aans erve en zij gaf pas weer af bij 17-17. Oranje had na een goede fase een bijzonder moeilijke fase en gaf Duitsland genoeg handvaten om he grote verschil weg te werken. Kansen werden niet afgemaakt, op de Duitse lobjes had de verdediging geen antwoord.

Het ging via 19-17 naar 21-20. Vervolgens was de Volleybal-VAR ofwel de video challenge belangrijk. Een aan Nederland toegekend punt moest worden overgespeeld, en Duitsland kreeg gelijk toen ze een touché hadden gezien die de anderen was ontgaan. De 22-20 werd 23-22 na o.a. twee Duitse foutserves. Celeste Plak kwam erin, Juliët Lohuis ging serveren. Anne Buijs maakte na de Nederlandse time out 24-23, Duitsland verzilverde daarna het setpoint voor de 2-0 stand.

Oranje stond met de rug tegen de muur, stond met 2-0 achter en moest nu drie sets winnen om op de #RoadtoTokyo te blijven.

Teams waren ook in het begin van de derde set aan elkaar gewaagd, 2-0 werd 6-7, werd 7-8 en 10-8. Bij 13-10 ging Oranje de time out in, gaf Caprara de ploeg er even flink van langs en deed de Kruijf dat met vuur in de ogen nog eens zachtjes over. Het werkte, het werkte eventjes, Oranje kwam terug naar 16-16, Duitsland ging naar de zijlijn en kwam sterk terug het veld in. Lippman, een uitgeslagen aanval van Daalderop en een ace van Denise Hanke maakten 19-16.

Bij 19-19 ging Duitsland weer naar de zijlijn, Koslowski scoorde het punt voor de coach, Nederland sloeg uit. Opnieuw gelijk bij 21-21. Een rommelpunt aan het net en Hanna Orthmann gaven onze Oosterburen een beslissende voorsprong bij 24-21, Oranje kon verlies één keer uitstellen. Niet vaker. 25-22.

Over en uit. Uitgeschakeld. Einde van alle Olympische illusies. Intens verdriet en dolle vreugde maar enkele meters van elkaar verwijderd.

gh @ Vizier op Volleybal. Foto’s CEV.