Sovoco D1 worstelt zich naar driepunter

VoV, 09-11-2018. 5:45 uur. Om de week lekker te breken, reisden we woensdagavond af naar Ouderkerk aan de Amstel om daar een wedstrijd te spelen. Een echte. Geen oefen. Geen beker. We moesten er duidelijk allemaal aan wennen. Jos en Krijn hadden onderweg de juiste brandstof getankt (lees: koffie en taart) en Jos las nog even de Linda. Heerlijk ontspannen.

De opdracht voor vandaag was weer; eigen spel netjes en verzorgd houden en vooral met veel enthousiasme en werklust spelen. Aan de overkant van het net staat zo ongelooflijk veel ervaring, dat we er van uit gingen dat het een taaie wedstrijd zou gaan worden. En taai werd het, maar om een hele andere reden.

We startten met Romy, Kyra, Daphne, Sandra, Lieke, Franke en Hanneke. De precieze gang van zaken weet ik niet meer, maar wel dat we vooral tegen onszelf aan het vechten waren. Meerdere van ons kwamen niet lekker in het spel en dat frustreerde enorm. Ouderkerk liet meteen al zien slim te kunnen spelen, maar ook niet meer de snelsten te zijn. Er lagen dus wel degelijk kansen. Maar ja, als je het tegen twee tegenstanders op moet nemen – jezelf én Ouderkerk – dan wordt het wel lastig. Het bleef spannend tot het eind, maar we verloren met 25-23.

Kyra verhuisde in de 2^e set van dia naar buiten, Daphne naar de bank en Carla kwam er in op dia.  We pakten direct een super mooie voorsprong, vooral te danken aan de service-serie van Franke. 2-14 stond er op het telbord! De frustratie van alles wat niet lukte hing echter ook nog in de lucht. Het scheidsrechters duo deed daarnaast vreemde dingen. Ouderkerk kwam dichterbij, wij liepen vervolgens weer wat uit. Om daarna Ouderwerk weer dichterbij te laten komen. Uiteindelijk trokken we met hard werken en een paar rake klappen van Kyra de set naar ons toe met 22-25.

Reden genoeg om de frustratie af te schudden en weer vrijuit te gaan spelen. Zou je denken… Er werd weer gewisseld: Daphne voor Carla op dia. Jiska had ook steeds al haar puntjes meegepakt. Maar het liep weer ontzettend moeizaam. Hadden we het passend enigszins op orde, dan hadden we moeite met scoren en ga zo maar door. De tegenstander deed het beter, maar had ondanks al haar ervaring veel moeite met de eigen opstelling. Wisselen, niet wisselen, verkeerd wisselen, niet weten waar je moet staan, niet luisteren naar de coach, een schreeuwende coach in paniek.

En scheidsrechters die niet weten hoe je daar adequaat en snel mee om moet gaan. Bovendien nog wat rare beslissingen: Bal op de grond wordt niet gezien, niks aan de hand bal wordt wel afgefloten voor 2x… Iemand hangt in het net, geen probleem, en bij een duidelijke uitbal ineens wel een dubbelfout kunnen geven. Zowel wij als Ouderkerk hadden er last van, maar de dames uit Ouderkerk leken samen met de heren scheidsrechters er wel een wedstrijdje tijdrekken van te maken. Alsof er de volgende ochtend geen werk of tentamens op ons stonden te wachten?

Conclusie was overigens wel dat het nog steeds onze eigen schuld was dat we deze set echt niet uit de verf kwamen en de vechtlust verloren leken te zijn. Want ons eigen spel moest echt beter. De frustratie was weer terug: 25-15 voor Ouderkerk.

Dan in set 4 alles of niets. Kyra weer terug naar Dia, Daphne naar buiten en Anne er in voor Franke. Vooral die vechtlust en enthousiasme – dan voor een aantal maar met bluf omdat je niet in de wedstrijd zit – weer hervinden. En achterin je helemaal de touw-tyfus werken, aldus Little Krijne. Dat lukte beetje bij beetje. Mooie kill – blocks op de dia en mooie en lelijke scores van onze kant.

Zowel scheidsrechters als tegenstander bleven lekker doen wat ze de hele wedstrijd al deden, maar wij waren vastbesloten alle meegereisde supporters – diverse teamouders, oud-teamgenoten en andere Sovoco vrienden waren er – waar voor hun geld te geven. We kregen weer wat vertrouwen, zeker als je zag hoe simpel het soms was om de tegenstander fouten te laten maken. Moet je het vervolgens alleen zelf niet al te veel meer doen. En dat lukte steeds beter. Met hard werken sleepten we er een verlenging uit: 22-25.

En toen was het verzet gebroken. Door sterke services, een betere pass, slimme aanvallen en een vermoeide tegenstander, pakten we deze set met 6-15 en dus de wedstrijd met 2-3. Wat een bevalling! Wat kan je jezelf dan in de weg zitten soms. Positieve is dat we er wel een overwinning uitgesleept hebben. En we hebben het vertrouwen dat we het thuis veel beter tegen ze zullen doen.

Bovendien hebben we het zo gezellig met elkaar dat er ondanks alle frustraties die er nog wel zat vanwege het spel, we direct na de wedstrijd ook heel veel en hard met elkaar kunnen lachen. En hee, we staan voorlopig 3^e en we hebben zaterdag vrij!
Graag tot zaterdag 17 november om 15.00 uur in De Bunt. Dan spelen we tegen Compaen en gaan we het weer beter doen.

gh @ VoV, verslag van / via Hanneke van den Broek Sovoco Dames 1. Foto Rudy van ’t Rood.